Δεν έχει την παραμικρή σχέση ο φετινός Παναθηναϊκός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, με τη φετινή ΑΕΚ. Είτε του Μιλόγεβιτς, είτε του Γιαννίκη. Δεν έχουν την παραμικρή δόση έκπληξης όσα είδαμε το απόγευμα της Κυριακής στο χορτάρι της Λεωφόρου. Από τη μία υπήρχε μια ομάδα που παίζει σε όλη της τη σεζόν ποδόσφαιρο επιβλητικό, κυριαρχικό, δημιουργικό. Που έχει χτιστεί πάνω στις σωστές βάσεις, με έναν προπονητή ο οποίος διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου της σεζόν.
Και από την άλλη υπήρχε μια ομάδα που η ποιότητά της σε ατομικά χαρακτηριστικά ξεχειλίζει από τη μέση και μπροστά, αλλά κινδυνεύει να δεχτεί γκολ σε κάθε κατεβασιά του αντιπάλου. Είχαμε πολύ καιρό να δούμε μια άμυνα σαν αυτή της ΑΕΚ. Έτρεμαν σαν μικρά παιδιά κάθε φορά που έπαιρναν την μπάλα ο Παλάσιος και ο Αϊτόρ, διαλύθηκαν από τη δύναμη και την αυταπάρνηση του Ιωαννίδη. Θεωρώ τον Βράνιες τον καλύτερο αμυντικό που αγωνίζεται στην Ελλάδα, αλλά στη Λεωφόρο έμοιαζε να έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του.
Ο Ρότα ήταν τυχερός που δεν μπήκε νωρίτερα ο Βιτάλ, ο Χατζισαφί δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον ρυθμό, ο Τζαβέλλας τελείωσε από το ματς όταν ο Παλάσιος τον πέρασε σαν να μην υπάρχει στη φάση του δεύτερου γκολ. Το παιχνίδι του Παναθηναϊκού έμοιαζε με… τριγωνομετρία. Μια τριγωνομετρία που διέλυσε το όποιο πλάνο είχε ο Γιαννίκης, ο οποίος για δεύτερο παιχνίδι στη σεζόν νικήθηκε κατά κράτος από τον Γιοβάνοβιτς. Γιατί και στο ΟΑΚΑ το σκορ έλεγε ψέματα.
Ο Παναθηναϊκός έχει χάσει ευκαιρίες που δεν χάνονται, είχε κυριαρχήσει απέναντι στην ΑΕΚ, αλλά είδε την μπάλα να του γυρίζει την πλάτη. Όπως την έχει δει σχεδόν σε κάθε του ήττα μέσα στη σεζόν. Με εξαίρεση το ντέρμπι στην Τούμπα, σε κανένα άλλο παιχνίδι που έχασε φέτος ο Παναθηναϊκός δεν ήταν χειρότερος από τον αντίπαλό του. Και στην Τούμπα αν είχε δοθεί το μαρς πέναλτι στον Αϊτόρ, διαφορετικά θα μιλούσαμε.
Ο Παναθηναϊκός πήρε απέναντι στην ΑΕΚ αυτό που δικαιούται βάσει της εικόνας του όλη τη σεζόν. Θα ήταν άδικο να πήγαινε με άγχος την τελευταία αγωνιστική για να δει αν θα παίξει στα πλέι οφ. Θα είναι άδικο να μείνει εκτός τετράδας, όπως είναι άδικο και το γεγονός πως βρίσκεται βαθμολογικά πίσω απ’ τη συγκεκριμένη ΑΕΚ, που αν δεχόταν 4ο γκολ στην ευκαιρία του Ιωαννίδη στο 44′ θα έφευγε από τη Λεωφόρο με ιστορική ήττα. Δεν θα… έγραφε κάτω από πέντε. Είναι μια νίκη που την είχε ανάγκη η ομάδα, ο ίδιος ο προπονητής και ο κόσμος, που επέστρεψε στη Λεωφόρο και έδωσε ενέργεια στους ποδοσφαιριστές με την υπέροχη στήριξή του.
Καιρό είχαμε να δούμε ένα ντέρμπι που ο Παναθηναϊκός έδειξε μέσα σε λίγα λεπτά στον αντίπαλό του ποιος είναι το αφεντικό. Στο 2-0 του Παλάσιος πίστευες πως θα… πέσει το γήπεδο πριν καταλήξει η μπάλα στα δίχτυα. Από την ώρα που πέταξε την μπάλα μπροστά ο Αργεντινός επικρατούσε πανδαιμόνιο. Έχουν υπάρξει ωραίες βραδιές φέτος στη Λεωφόρο, αλλά αυτή ήταν σίγουρα η καλύτερη όλων. Γιατί ήρθε σε ένα ντέρμπι και το 3-0 στο ημίχρονο σε ντέρμπι ενθουσιάζει.
Όμως ο δρόμος είναι ακόμα πολύ μεγάλος και ανηφορικός για τον Παναθηναϊκό μέχρι να κατακτήσει τους στόχους του. Οι στόχοι του δεν είναι η πρώτη εξάδα, αλλά η έξοδος στην Ευρώπη και η κατάκτηση του Κυπέλλου. Υπάρχουν ακόμα 11 παιχνίδια στο πρωτάθλημα και τρία στο Κύπελλο για να δούμε αν ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς θα πάρει στο τέλος όλα όσα αξίζει.
