Για πρώτη φορά μετά από το ματς στο Καραϊσκάκη, το οποίο ήταν μόλις την 5η αγωνιστική, ένιωθες πως ο Παναθηναϊκός δεν ήταν αυτός που είχε υπό τον έλεγχό του ένα παιχνίδι. Ακόμα και σε αναμετρήσεις τις οποίες οι πράσινοι έχασαν τελικά, σου έβγαζαν μια ορθή ποδοσφαιρική λογική. Έκαναν μέσα στο γήπεδο και ορισμένα «by the book» πράγματα, έκαναν και άλλα που περισσότερο ήταν στην ατομική ποιότητα και τη φαντασία των παικτών του.
Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: το παιχνίδι με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ στον πρώτο γύρο της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος. Έχασε με 1-0 ο Παναθηναϊκός, αλλά στο τέλος του αγώνα είχες την αίσθηση πως συνολικά είναι καλύτερη ομάδα από την ΑΕΚ. Πιο δουλεμένη, με καλύτερες ποδοσφαιρικές αρχές. Που από τύχη δεν έφτασε στην ισοφάριση ή στην ανατροπή σε εκείνο το ματς.
Ήρθε ισόπαλος με 1-1 χθες στη Λεωφόρο με την ίδια ομάδα, την οποία πριν δέκα μέρες διέλυσε με τρία γκολ σε 15 λεπτά, αλλά ένιωθες στο φινάλε ανακούφιση που δεν έχασε το ματς. Και η ΑΕΚ δικαιούται να λέει πως τούτη τη φορά ήταν εκείνη η «πιο ομάδα». Για ένα ολόκληρο ημίχρονο έκανε τον Παναθηναϊκό να μοιάζει με το ποντίκι που τρέχει να κρυφτεί από τη γάτα. Και παρά το γεγονός πως οι «πράσινοι» βρήκαν γκολ μόλις στο 3’, δεν κατάφεραν να το διαχειριστούν όπως θα περίμενε.
Ναι, τούτη τη φορά η ΑΕΚ ήταν και ψυχικά και αγωνιστικά περισσότερο προετοιμασμένη. Κι αν ο Οφρυδόπουλος τολμούσε λίγο νωρίτερα να κάνει διορθωτικές κινήσεις και χτυπούσε τους πράσινους στην κούραση, θα είχε αυξήσει και τις πιθανότητες να φύγει νικήτρια η ομάδα του.
Έπαιξαν σαφώς ρόλο και οι απουσίες του Παναθηναϊκού. Είναι πρόβλημα αυτό προκειμένου να δουν οι «πράσινοι» το βάθος που έχουν στο ρόστερ του και το καλοκαίρι να κάνουν τις διορθωτικές κινήσεις που χρειάζονται. Για παράδειγμα, η απουσία του Αλεξανδρόπουλου αποδείχτηκε η πλέον κομβική για την εξέλιξη του αγώνα. Έχασε ο Παναθηναϊκός σε τρεξίματα και σε ταχύτητα. Δεν φάνηκε να μπορεί να λειτουργήσει καλά το τρίγωνο Ρούμπεν – Κουρμπέλης – Γκατσίνοβιτς.
Έπαιξε ρόλο και η απουσία του Ιωαννίδη. Ο Καρλίτος μοιάζει πλέον να έχει χάσει τη φόρμα του, την αυτοπεποίθησή του. Δεν «ενοχλεί». Δεν βάζει δύσκολα στον αντίπαλο. Πέρασε ένα εύκολο απόγευμα η άμυνα της ΑΕΚ. Ο Ιωαννίδης αποτελεί σημείο αναφοράς με το εκτόπισμα που διαθέτει. Από εδώ πρέπει να ξεκινήσουν και οι μεταγραφές το καλοκαίρι. Να αποκτηθεί οπωσδήποτε ένας επιθετικός σημείο αναφοράς.
Έπαιξε ρόλο και η κούραση. Ο Χουάνκαρ είναι στα… κόκκινα, ο Σένκεφελντ προερχόταν από ταλαιπωρία με την υγεία του, ο Σάντσες επίσης βγάζει κόπωση, όπως και ο Ρούμπεν και ο Παλάσιος και ο Αϊτόρ. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο Παναθηναϊκός δεν είχε στο πρώτο ημίχρονο αυτό που απέκτησε με την είσοδο των Βιγιαφάνιες και Μαουρίσιο στο δεύτερο. Τη σιγουριά του να κρατήσει περισσότερο την μπάλα, να πασάρει καλύτερα, να ανοίξει το γήπεδο και να δώσει στην ΑΕΚ την εντύπωση πως δεν παίζει μόνη της. Γιατί σε όλο το πρώτο μέρος μόνη της έπαιζε. Με τον Παναθηναϊκό να της δίνει δικαιώματα.
Εν τέλει η ισοπαλία μάλλον θετική μοιάζει για τον Παναθηναϊκό σε ένα ματς που ο αντίπαλος και περισσότερες ευκαιρίες είχε και περισσότερο έλεγχο του ματς. Μια ήττα θα τον έστελνε στο μείον εφτά από την ΑΕΚ και θα τον κρατούσε στο μείον τρία από τον Άρη, με ματς στο Βικελίδης την ερχόμενη Κυριακή. Τώρα μπορεί σε μια μέρα να αλλάξουν όλα. Αν κερδίσει στη Θεσσαλονίκη και δει τον ΠΑΟΚ να κάνει αυτό που… συνηθίζει. Να μη χάνει από την ΑΕΚ.
