Ήταν το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ο Δημήτρης Πρίφτης; Όχι βέβαια. Και αν ο Έλληνας προπονητής αποτελούσε πρόβλημα, τότε ήταν ένα από τα πολλά. Και σίγουρα όχι το μοναδικό.
Ο Πρίφτης δεν άνηκε ποτέ στην ελίτ των Ευρωπαίων προπονητών, ούτε καν των Ελλήνων. Είναι ένας κόουτς που δουλεύει πολύ – ορκίζονται γι’ αυτό οι πρώην πλέον παίκτες του – που έχει μεγάλη φιλοδοξία και που είδε στον Παναθηναϊκό την ευκαιρία της ζωής του. Αλλά ούτε εύκολο είναι να… κουμαντάρεις ένα τόσο μεγάλο «πλοίο», ούτε φυσικά τα όπλα που είχε στα χέρια του ήταν παρόμοια με αυτά των προκατόχων του.
Θα μπορούσαμε να τον κρίνουμε με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα αν είχε ένα ρόστερ σαν αυτό που είχε να διαχειριστεί ο Πεδουλάκης ή ο Πασκουάλ. Τώρα οποιοδήποτε συμπέρασμα είναι μάλλον αφελές, όταν απέναντί του έχει στην Ευρωλίγκα τις πιο πλούσιες ομάδες στην Ευρώπη και στην Ελλάδα έναν πολύ καλύτερο Ολυμπιακό από κάθε άλλη σεζόν τα τελευταία χρόνια.
Ο Ολυμπιακός χτίστηκε για να πάει στο Final 4 και να γίνει πρωταθλητής Ελλάδος, ο Παναθηναϊκός όχι. Για την ακρίβεια, ο Παναθηναϊκός δεν γνώριζε για τι ακριβώς χτιζόταν. Και γι’ αυτό η σεζόν του εξακολουθεί να είναι τόσο προβληματική και να πηγαίνει από τη μία αποτυχία στην άλλη. Χάθηκε το Κύπελλο, διαλύθηκε στην Ευρωλίγκα, με μαθηματική ακρίβεια θα χάσει και το πρωτάθλημα αν δεν αλλάξει ρότα.
Σαφώς και έχει ευθύνη ένας προπονητής και ιδιαίτερα οι επιλογές που έκανε το καλοκαίρι. Εκείνος έκανε τον σχεδιασμό, εκείνος υποσχέθηκε μια ομάδα που θα παλεύει, αλλά μόνο τέτοια δεν είναι ο Παναθηναϊκός. Εκείνος όμως είχε να διαχειριστεί και ένα μπάτζετ μικρομεσαίας ομάδας της Ευρώπης. Που με δυσκολία θα στεκόταν ακόμα και σε μια διοργάνωση χαμηλότερου βεληνεκούς από την Ευρωλίγκα.
Το να βρει ο Παναθηναϊκός τον υπαίτιο της αποτυχίας μονάχα στον Δημήτρη Πρίφτη που από χθες το βράδυ αποτελεί παρελθόν θα είναι σαν να… κυνηγάει την ουρά του. Το να χάνεις από τον Ολυμπιακό που έχει 11ο παίκτη τον Πρίντεζη και χτίζει με το ίδιο προπονητικό σταφ την ομάδα εδώ και μια τριετία, δεν έχει να κάνει με τον προπονητή. Αλλά με το τι κάνεις γενικά σαν σύλλογος σε βάθος χρόνου. Πως χτίζεις την κάθε σου χρονιά ή συνολικά μια τριετία, τετραετία, πενταετία. Πως και που βλέπεις την ομάδα σε μερικά χρόνια από σήμερα.
Αυτή τη στιγμή αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο του Παναθηναϊκού για το που μπορεί να είναι η ομάδα σε τρία χρόνια, δεν θα έχει τι να σου απαντήσει. Δεν θα ξέρει. Δεν θα μπορεί να προβλέψει. Κι αυτό είναι σχεδόν εφιαλτικό για έναν σύλλογο με τέτοια ιστορία.
Η επιστροφή του Αργύρη Πεδουλάκη είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο Αργύρης είναι άρρωστος μπασκετάνθρωπος και Παναθηναϊκός. Θα βάλει και την ψυχή του. Μακάρι να του βγει σε καλό και του ίδιου και της ομάδας αυτός ο νέος ρόλος.
