Στα τέλη της δεκαετίας του 70΄ και αρχές του 80΄ η Βίκυ Μοσχολιού, αυτή η σπουδαία και αξέχαστη καλλιτέχνιδα, ερμήνευσε το ξακουστό πια «Ξενύχτησα στην πόρτα σου».
Αρκετά χρόνια αργότερα μια στροφή του συγκεκριμένου τραγουδιού έγινε κορεό και πανό από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού στον ιστορικό «Τάφο του Ινδού» και πηγή έμπνευσης για γκράφιτι στον τοίχο στην είσοδο-έξοδο των αθλητικών εγκαταστάσεων του «Π. Γιαννακόπουλος».
Είναι από τις σπάνιες φορές που ένα σύνθημα σε τοίχο σε προδιαθέτει τόσο για το τι θα συναντήσεις λίγα βήματα παρακάτω, κατεβαίνοντας τα σκαλιά του γηπέδου που σε λίγα χρόνια αναμένεται να περάσει στην ιστορία μεταφέροντας όμως, την αύρα, το συναίσθημα και την ανατριχίλα που προκαλεί σε ένα άλλο πιο σύγχρονο γήπεδο.
Έχω παρακολουθήσει πάρα πολλά παιχνίδια του τμήματος μπάσκετ γυναικών του Παναθηναϊκού στο συγκεκριμένο γήπεδο την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον. Ωστόσο, έπιασα πρώτη φορά τον εαυτό μου να ανατριχιάζει στο φετινό ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό για την κανονική περίοδο του πρωταθλήματος, αλλά και στο δεύτερο τελικό της σειράς το μεσημέρι της Κυριακής.
Αναφέρομαι στα παιχνίδια αυτά, καθότι τη φετινή σεζόν ο Παναθηναϊκός έχει αποκτήσει δυναμική, έχει – ήδη από πέρυσι – επιστρέψει στους τίτλους και τρομάζει τον ανταγωνισμό, σε ό,τι αφορά τόσο το αγωνιστικό σκέλος όσο και την εξέδρα.
Και στα δύο αυτά παιχνίδια, άσχετα από το αρνητικό αποτέλεσμα της κανονικής περιόδου, ήταν φανερό πως όταν το γήπεδο έχει παλμό και ένταση, είναι ικανό να συμπαρασύρει τόσο την ίδια την ομάδα όσο και τον αντίπαλο.
Ο Παναθηναϊκός πάει φέτος να κάνει το «θαύμα των θαυμάτων», έχοντας ήδη μετατρέψει με συνοπτικές διαδικασίες το ντεζαβανταζ του 0-2 σε 2-2 και χρειάζεται να κάνει δύο ακόμα βήματα ακόμα για να διατηρήσει τα σκήπτρα στο πρωτάθλημα μπάσκετ γυναικών.
Φυσικά, μπάσκετ δεν παίζει ούτε ο κόσμος αλλά ούτε και τα τσιμέντα. Ωστόσο, αν η ομάδα της Ελένης Καπογιάννη έχει καταφέρει πράγματα φέτος ειδικά μετά την επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα, αυτό οφείλεται και στη δύναμη της έδρας. Στα decibel που ανεβαίνουν κάθε φορά που σκοράρει η Λύμουρα από την περιφέρεια, στα λει απ της Ριντ, στους αιφνιδιασμούς και στα γκολ-φάουλ που πετυχαίνει η Φιτζέραλντ.
Δεν είναι μόνο στα ντέρμπι καυτή η ατμόσφαιρα, είναι σε όλα τα παιχνίδια. Οι αντίπαλοί νιώθουν την… ανάσα του κόσμου κυριολεκτικά στο σβέρκο.
Αν το ιστορικό γήπεδο πληρούσε τις προϋποθέσεις, θα διεξάγονταν σε αυτό και οι αγώνες των ευρωπαϊκών διοργανώσεων όπως και παλαιότερα και σε αυτή την περίπτωση η ομάδα θα αποκτούσε άλλη δυναμική που θα μπορούσε να την ανεβάσει επίπεδα, όπως στα παιχνίδια πρωταθλήματος στα οποία ο κόσμος είναι πάντα εκεί δίπλα της αποτελώντας τον 6ο παίκτη της.
Ο κόσμος δίνει δυναμικό παρών είτε ο Παναθηναϊκός αγωνίζεται με τον Ολυμπιακό είτε με την πιο μικρή σε μέγεθος ομάδα του πρωταθλήματος και το γεγονός αυτό δεν το έχουν αναδείξει μόνο οι αθλήτριες της ομάδας, αλλά και οι αντίπαλοί, που έχουν νιώσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να παίζεις στο «Π. Γιαννακόπουλος» και πως πραγματώνεται το σύνθημα που υπάρχει στην είσοδο.
