Στην Ελλάδα μπορούμε να… ποινικοποιήσουμε και τον πανηγυρισμό, αρκεί να βολεύει το αφήγημα. Ευτυχώς ο Αϊτόρ δεν έπεσε θύμα της προπαγάνδας και πρυτάνευσε η λογική.
Μπήκαμε σε μια κουβέντα γύρω από τον Αϊτόρ χωρίς νόημα και χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός λόγος. Καταλαβαίνω πως μπορεί να παρεξηγηθεί το οτιδήποτε όταν τα νεύρα είναι τεντωμένα και ιδιαίτερα όταν κρίνεται ένας τίτλος. Αλλά αυτό από το να βγάλουμε έναν ποδοσφαιριστή κάτι που ΔΕΝ είναι, έχει πολύ μεγάλη απόσταση.
Ο Αϊτόρ δεν είναι κάποιος ποδοσφαιριστής που έχει δείξει αλήτικη συμπεριφορά. Ούτε προκλητική. Ποτέ στα δύο χρόνια που είναι στην Ελλάδα. Αν θέλετε να συζητήσουμε για το ότι αντί να φύγει προς το πέταλο των Παναθηναϊκών πήγε μπροστά στους ΠΑΟΚτζήδες. Αυτό να το δεχτώ, θα μπορούσε να γυρίσει και να φύγει προς την πράσινη πλευρά. Αλλά δεν θα ποινικοποιήσουμε τον πανηγυρισμό. Ο καθένας μπορεί να πανηγυρίσει όπως εκείνος θέλει, αρκεί να είναι μέσα στα πλαίσια.
Και το ότι έδειξε το αυτί του ο Αϊτόρ είναι απολύτως μέσα στα αθλητικά πλαίσια. Το κάνουν χιλιάδες ποδοσφαιριστές μπροστά στην εξέδρα των αντιπάλων. Αν ήταν κάθε ποδοσφαιριστής που έδειχνε τα αυτιά του ή έκανε νόημα να σωπάσουν οι αντίπαλοι, να έτρωγε και πέτρες, τότε δε θα μιλούσαμε για ποδόσφαιρο. Αλλά για χάος.
Από ‘κει και πέρα, το ότι ο αθλητικός εισαγγελέας βάζει στο συρτάρι την υπόθεση, δείχνει και τη βάση που υπάρχει γύρω απ’ αυτή. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει καν υπόθεση! Ο πανηγυρισμός είναι γνωστός σε όσους παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Και τα χέρια καταλήγουν χαμηλά. Δεν δείχνουν κάτι. Αν ήθελα ο Αϊτόρ να τα… δείξει, θα έκανε άλλη κίνηση. Επαναλαμβάνω, όμως, δεν είναι τέτοιος τύπος ο Ισπανός. Χαμηλών τόνων παιδί είναι.
Και πέρσι που δεν έπαιζε και ήθελε να φύγει από τον Παναθηναϊκό, ούτε καραγκιοζιλίκια έκανε, ούτε νταηλίκια, ούτε αλητείες όπως κάνουν άλλοι. Υπομονή έκανε να έρθει το καλοκαίρι και να βρει μια ομάδα. Ευτυχώς ήρθε ο Γιονάνοβιτς και τον κράτησε στα μέρη μας.
Η όλη κουβέντα γύρω από τον πανηγυρισμό του Αϊτόρ προήλθε από τη γενικότερη προπαγάνδα ότι κάποιος χάρισε τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο. Ο Λαόθ; Ο Κλάτενμπεργκ; Η Κυβέρνηση; Το κατεστημένο της Αθήνας; Δεν ξέρουμε, αλλά τι σημασία έχει; Αρκεί να μη χαλάσει το αφήγημα και η δικαιολογία της αποτυχίας. Και μέσα σε όλα αυτά, τα δήθεν επιθετικά φάουλ, τα δήθεν πέναλτι, τις δήθεν κάρτες, γενικά τα… δήθεν, πήρε η μπάλα και τον Αϊτόρ επειδή τόλμησε να πανηγυρίσει.
Λες και θα ρωτάει ο κάθε ποδοσφαιριστής πως πρέπει να πανηγυρίζει και αν ποινικοποιείται ο πανηγυρισμός. Όλα τα έχουμε δει σε αυτή τη χώρα, τίποτα δε θα μας κάνει εντύπωση.
