Δεν είναι δα και πολύ μακρινές οι εποχές που ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με σουρωτήρι στο εσωτερικό του. Από πάσα άποψη. Γινόταν για παράδειγμα ένα επεισόδιο στην προπόνηση ή στα αποδυτήρια, απ’ αυτά που συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά σε οποιαδήποτε ομάδα του πλανήτη, μεταφερόταν άμεσα από τους καλοθελητές εντός των τειχών και γινόταν… βούκινο. Ενδεχομένως και να έβγαιναν παραφουσκωμένα πράγματα, ανάλογα με το πως τα μετέφεραν και τι είδους κλίμα ήθελε να περάσει όποιος ήταν πρόθυμος για διαρροές.
Η δουλειά των δημοσιογράφων γινόταν πιο εύκολα μεν, αλλά η πραγματικότητα που αφορούσε την ομάδα ήταν ότι τα γραφεία και τα αποδυτήριά της έμπαζαν από παντού. Σχεδόν κανείς δεν ενδιαφερόταν για το «εμείς», η συντριπτική πλειονότητα νοιαζόταν για το «εγώ», την προσωπική προβολή, τις δημόσιες σχέσεις και… από ‘δω παν και οι άλλοι. Πέρα έβρεχε…
Το ίδιο και στα μεταγραφικά. Πρόθυμα στόματα, ελάχιστη ενσυναίσθηση πιθανής επικοινωνιακής ζημιάς σε περίπτωση ναυαγίου ή (ακόμα χειρότερα) ενδεχόμενης εμπλοκής άλλων ομάδων και αύξησης των οικονομικών δεδομένων που συνόδευαν την κάθε περίπτωση.
Από την ημέρα που ανέλαβε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ωστόσο, όλα στο σύλλογο γίνονται διαφορετικά, με την υποσημείωση ότι υπήρξε και η προσθήκη στην επικοινωνία της ΠΑΕ με την πρόσληψη του Νικόλα Βασιλαρά, ο οποίος είχε παρόμοια αποτελέσματα και στο διάστημα της προηγούμενης θητείας του στο συγκεκριμένο πόστο του συλλόγου, με το δίδυμο Νταμπίζα-Αναστασίου.
Στο σήμερα το σημαντικό είναι ότι ο Παναθηναϊκός λειτουργεί πλέον ως ομάδα που σέβεται τον εαυτό της. Προφανέστατα εχθρός του καλού το καλύτερο και σαφώς υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης, πλην όμως είναι δεδομένο ότι ο σύλλογος έχει βρει επιτέλους στεγανά, έχει περιορίσει τη διάθεση να υπάρχουν ανοιχτά στόματα στα γραφεία της ΠΑΕ, έχει περιχαρακώσει τα αποδυτήριά του και φαίνεται να λειτουργεί με κυρίαρχο γνώμονα το «εμείς».
Η δουλειά των δημοσιογράφων που καλύπτουν το ρεπορτάζ της ομάδας γίνεται με περισσότερες δυσκολίες, αλλά αυτό είναι δικό μας πρόβλημα, όχι του Παναθηναϊκού.
Για τον Παναθηναϊκό είναι ένα ευχάριστο κεκτημένο που επιβάλλεται να διατηρηθεί όσο περισσότερο είναι δυνατόν.
Κι αν η περασμένη αγωνιστική περίοδος δεν αρκεί από μόνη της για να επιβεβαιώσει το παραπάνω συμπέρασμα, ρίξτε μια ματιά στη φετινή σεζόν και τις πρώτες δύο μεταγραφές της ομάδας. Τον Λοντίγκιν και τον Γκάνεα.
Για τον Ρώσο τερματοφύλακα δεν υπήρχε καν ένδειξη ότι θα αποτελέσει την πρώτη φετινή προσθήκη της ομάδας, με το τάιμινγκ της απόκτησής του να είναι αιφνιδιαστικό. Και είδε το φως της δημοσιότητας μετά την οριστική συμφωνία των δύο πλευρών και με μοναδική εκκρεμότητα τις εξετάσεις και τις υπογραφές. Οπως ακριβώς συνέβη και με την απόκτηση του Γκάνεα. Μην απορήσετε, συνεπώς, εάν συμβεί κάτι ανάλογο και με τις αμέσως επόμενες μεταγραφικές προσθήκες της ομάδας.
