Στη συνέντευξη τύπου ο 66χρονος κόουτς γύρισε τον χρόνο πίσω: “Είπα στους παίκτες του Παναθηναϊκού κάποιες ιστορίες. Μία από αυτές αφορούσε τον Μπιλ Ράσελ και κάτι που είχε πει στην ομάδα μου όταν ήμουν στους Σέλτικς. Είναι μία ιστορία που νομίζω θα σας αρέσει.
Ο Μπιλ είχε αργήσει μία ώρα λόγω της κίνησης. Οι παίκτες δεν έπαιζαν αρκετά σκληρά αλλά πιο σημαντικό κοιτούσαν τα στατιστικά τους. Η ήττα στις ομάδες είναι σαν τον καρκίνο και οι παίκτες αρχίζουν να παίζουν για τον εαυτό τους, αντί να χτίζουν όλοι μαζί. Ο Ράσελ κοίταξε το Νούμερο 7 (Kένι Άντερσον), ποτέ δεν αποκαλούσε κάποιον με το όνομα του αλλά μόνο με τους αριθμούς. Κοίταξε λοιπόν το Νούμερο 7 και είπε πως κρατάει τη μπάλα, ντριμπλάρει, ντριμπλάρει, ντριμπλάρει και τελευταία στιγμή πασάρει γιατί το Νούμερο 7 θέλει να χρεωθεί την ασίστ.
Στη συνέχεια έδειξε το Νούμερο 4 (Τόνι Μπατί) και του είπε πως είναι σαν και εκείνον, του αρέσει να ρίχνει τάπες. Αλλά μετά από κάθε τάπα φωνάζει και κάποιος πρέπει να πει στο Νούμερο 4 πως η μπάλα είναι ακόμα στην κατοχή του αντιπάλου. Αμέσως μετά ο Μπιλ Ράσελ γύρισε στον Πολ Πιρς και του είπε πως “εσύ Νούμερο 34 είσαι καταπληκτικός ρούκι, μου θυμίζεις το Τζον Χάβλιτσεκ. Κλέβεις τη μπάλα, τρέχεις να καρφώσεις αλλά ο Χάβλιτσεκ δεν είχε το δικό σου ταλέντο. Ξέρεις πάντα πού βρίσκεται η κάμερα όταν καρφώνεις για να κάνεις φιγούρα. Ο Χάβλιτσεκ πραγματικά δεν το γνώριζε αυτό.”.
Σε εκείνο το σημείο λοιπόν όλοι κατέβασαν τα πρόσωπα τους, σκοτείνιασαν. Ο Μπιλ Ράσελ απευθύνθηκε στο Αντουάν Γουόκερ με το Νούμερο 8 και είπε: “Έχω παίξει με άτομα σαν το Νούμερο 8. Δεν σταματάει να σουτάρει. Είναι στο χέρι σας παιδιά να σιγουρέψετε πως παίρνει καλά σουτ.”.
Και τελευταία ήρθε η σειρά του Βιτάλι Ποταπένκο στον οποίο είπε: “Δεν εμπιστεύεσαι τους Αμερικανούς, έτσι δεν είναι;”. O Oυκρανός τον κοίταξε και προσπαθούσε να καταλάβει τι εννοεί ο Μπιλ Ράσελ. “Εγώ μάζευα τα ριμπάουντ και πριν προσγειωθώ είχα δώσει ήδη την πάσα στον διπλανό μου. Εσύ παίρνεις το ριμπάουντ και αρχίζεις να σπρώχνεις κόσμο με τους αγκώνες σου.”.
Έβλεπες κατεβασμένα κεφάλια περίπου 15 λεπτά πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Και τότε ο Ράσελ φώναξε: “Ο εγωισμός δεν σου επιτρέπει να είσαι σπουδαίος. Ποτέ δεν προσπάθησα να βάλω περισσότερους πόντους από τον Τσάμπερλεϊν, με ένοιαζε μόνο να κερδίσω! Οι Σέλτικς κερδίζουν; Είμαι χαρούμενος! Οι Σέλτικς χάνουν; Είμαι εκνευρισμένος! Φαίνεται πως είμαι διαφορετικός από εσάς. Κέρδισα 56 σερί παιχνίδια στο NCAA, πανηγύρισα 2 πρωταθλήματα στο κολεγιακό, πανηγύρισα το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες και πήρα 11 δαχτυλίδια. Απογοήτευσα την ομάδα μου επειδή τραυματίστηκα στο 12ο.”
Στον χώρο υπήρχε νεκρική σιγή και το τζάμπολ πλησίαζε σε 10 λεπτά. Είπε: “Αλλά να σας πω και κάτι; Είμαι ο Μπιλ Ράσελ και εσείς δεν είστε…”
Αυτή την ιστορία λοιπόν είπα στους παίκτες του Παναθηναϊκού. Τους θύμισα πως ο εγωισμός δεν αφήνει περιθώρια για επιτυχία και τους ζήτησα ένα πράγμα: Να παίξουν για τους εαυτούς τους σαν να έχουν συμβόλαιο διάρκειας 1 ημέρας. Μία ημέρα! Και στο τέλος της βραδιάς να κοιτάξουν στον καθρέφτη και να σκεφτούν οι ίδιοι αν θα έδιναν επέκταση συμβολαίου στον εαυτό τους.
Απόψε λοιπόν κάθε ένας από αυτούς τους παίκτες εκεί έξω είδαν το συμβόλαιο τους να ανανεώνεται…”
