*Τα όσα συνέβησαν χθες στην Πράγα έχουν αναλυθεί διεξοδικά. Το διαιτητικό χειρουργείο από τον ανεκδιήγητο Γάλλο Μπουκέ, σε συνδυασμό με την έλλειψη αντίδρασης και δημιουργικότητας του Παναθηναϊκού στην επανάληψη, διαμόρφωσαν αυτό το 2-0 υπέρ της Σλάβια και έβαλαν ακόμα πιο δύσκολα στο “τριφύλλι”. Άλλωστε, εξ’ αρχής γνωρίζαμε όλοι ότι οι πράσινοι θα έπρεπε να κάνουν μια μικρή υπέρβαση στην ευρωπαϊκή τους επιστροφή απέναντι σε μια ομάδα που έχει εμπειρίες από τέτοια ματς. Τώρα, αυτή η υπέρβαση γίνεται μεγαλύτερη έπειτα από τα χθεσινά.
*Για τον διαιτητή το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ότι η ΟΥΕΦΑ θα πρέπει να του πάρει τη σφυρίχτρα… χθες! Δε γίνεται να διαιτητεύουν σε παιχνίδια τέτοιου επιπέδου τέτοιοι τύποι. Το χθεσινό στεγνό καθάρισμα του Γάλλου μένει στην ιστορία και θα το θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Να ‘ταν μόνο η αποβολή του Παλάσιος; Ο Ντούντερα έπρεπε να είχε αντικρίσει δεύτερη κίτρινη κάρτα (το κατάλαβε ο προπονητής του και τον έκανε αλλαγή στο ημίχρονο!), ο Αϊτόρ έφαγε το ξύλο της ζωής του, στο πρώτο γκολ της Σλάβια υπάρχει σοβαρή πιθανότητα επιθετικού φάουλ στον Μπρινιόλι. Το… διαιτητικό παρατράγουδο κορυφώθηκε στη φάση της αποβολής του Σάντος για τη Σλάβια, όταν ο Μπουκέ τα έκανε μαντάρα μέχρι να δείξει την κόκκινη, ενώ νωρίτερα είχε κιτρινίσει τον Σπόραρ. Μιλάμε για καρμανιόλα, όχι αστεία. Καρμανιόλα που… έλαχε να πέσει στο πρώτο ευρωπαϊκό ματς του “τριφυλλιού” έπειτα αό πέντε χρόνια…
*Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την έλλειψη εμπειρίας, τις σοβαρές απουσίες των Σένκεφελντ (κυρίως) και Αλεξανδρόπουλου, την έλλειψη δυνάμεων από κάποιο σημείο και μετά παικτών που είχαν ταλαιπωρηθεί από ίωση, αλλά και της μη αντίδρασης και δημιουργίας όταν η Σλάβια έμεινε κι αυτή με 10, έφεραν την ήττα για τον Παναθηναϊκό. Έναν Παναθηναϊκό που μέχρι το 40′ και την αποβολή του Παλάσιος είχε φέρει στα μέτρα του το ματς, αλλά μετά τα πάντα διαφοροποιήθηκαν.
*Οι Τσέχοι διαθέτουν καλύτερη ομάδα και πιο έμπειρη – έτοιμη γι αυτά τα παιχνίδια. Συνεπώς, όταν είσαι αουτσάιντερ όπως ο Παναθηναϊκός, αυτές οι λεπτομέρειες κοστίζουν. Ειδικά όταν έχεις φτάσει ένα παιχνίδι εκεί που θες (δεν απειλείσαι, αρχίζεις να απειλείς και ο ρυθμός είναι αυτός που θες).Με τα “αν” δεν μπορεί να συνεχιστεί η συζήτηση και… η ζωή στο “τριφύλλι”. Ούτε μπορούμε να κάνουμε κουβέντα για το “τι θα συνέβαινε αν είχαν γίνει νωρίτερα μεταγραφές” κλπ. Αυτά είναι τα δεδομένα και έτσι θα προχωρήσει η ομάδα για τη ρεβάνς της επόμενης Πέμπτης. Το πως θα κυλήσει η χρονιά μόλις ολοκληρωθεί το μεταγραφικό παζλ και αποκτήσει χημεία και δέσιμο η ομάδα, είναι κάτι που θα αναλυθεί όταν έρθει η ώρα. Έχουμε μέλλον για όλα αυτά. Τώρα, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη μεγάλη “μάχη” της Πέμπτης στη Λεωφόρο.
*Πράγματι, “μάχη” (ποδοσφαιρική) είναι η σωστή λέξη για τη ρεβάνς του “Απόστολος Νικολαϊδης”. Η πρώτη στην Πράγα χάθηκε. Η δεύτερη είναι μια άλλη ιστορία. Τίποτα δε θα είναι εύκολο. Οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του τριφυλλιού και το 2-0 (χωρίς, μάλιστα, τον Παλάσιος) πολύ δύσκολα ανατρέπεται. Ομως, στον Παναθηναϊκό του Ιβάν Γιοβάνοβιτς η λέξη “παραίτηση” δεν υπάρχει. Το αντίθετο. Θυμηθείτε το περσινό φινάλε της σεζόν και τα συνεχόμενα καθοριστικά παιχνίδια…
*Ο Σέρβος και οι συνεργάτες του, αρχικά, θα προσπαθήσουν να επαναφέρουν μια ηρεμία στο πράσινο στρατόπεδο και μια αποφόρτιση μετά τα όσα έγιναν στην Πράγα. Στη συνέχεια θα προχωρήσουν στην αγωνιστική και την πνευματική προετοιμασία της ομάδας, έχοντας, αυτή τη φορά, διαφορετικούς στόχους. Πλέον, ο Παναθηναϊκός δεν πηγαίνει, απλώς, για πάρει ενα θετικό αποτέλεσμα. Πηγαίνει για να πάρει μια νίκη με διαφορά γκολ. Πηγαίνει για μια μεγάλη υπέρβαση και βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Αν δεν μπορέσει να την κάνει, οφείλει να αποχαιρετήσει την Ευρώπη με αξιοπρέπεια και να χτίσει την ομάδα για το επόμενο επίπεδο στο ελληνικό πρωτάθλημα (βήμα – βήμα). Αν καταφέρει να φτάσει στη μεγάλη ανατροπή, τότε θα πάρει μια σπουδαία πρόκριση που πέρα από το εισιτήριο στα πλέι οφ του Conference League, θα φέρει και μια πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση στην ομάδα. Θα της δώσει ένα μέταλλο που έχει λείψει τα τελευταία χρόνια. Διπλό το κέρδος, δηλαδή…
*Σε αυτή τη μάχη που αναφέραμε παραπάνω, δεν περισσεύει κανείς. Ολος ο Παναθηναϊκός οργανισμός οφείλει να είναι ενωμένος σαν γροθιά. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Από τον προπονητή και τους παίκτες, μέχρι τον κόσμο. Ολοι πρέπει να παλέψουν, ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο, για να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια και όλες οι πιθανότητες της ενδεχόμενης μεγάλης ανατροπής. Η Λεωφόρος θα πρέπει να βγαλμένη από τα ομορφότερα ποδοσφαιρικά – οπαδικά όνειρα. Να θυμίσει τις εποχές προ 20ετίας, όταν κάθε ευρωπαϊκή ομάδα προσκυνούσε στο “Απόστολος Νικολαϊδης”. Οργανωμένοι και μη οπαδοί πρέπει να γίνουν “ένα” με την ομάδα και ό, τι προκύψει. Η “μάχη” θα δοθεί απ’ όλους. Πρώτα από τους ποδοσφαιριστές και στη συνέχεια από όλους τους άλλους. Τα υπόλοιπα θα γίνουν γνωστά το βράδυ της Πέμπτης στο “καμίνι” της Λεωφόρου…
