Η μία πλευρά του χθεσινού ντέρμπι έχει να κάνει με το κομμάτι της διαιτησίας. Όταν ένα τόσο μεγάλο ματς κρίνεται από τον καταλογισμό δύο πέναλτι και μάλιστα σε διάστημα λίγων λεπτών, σίγουρα θα φέρει τεράστια συζήτηση και μπόλικη μουρμούρα. Όποιος κι αν ήταν στη θέση της ΑΕΚ, αυτή τη σκόνη θα σήκωνε. Κι εμείς το ίδιο θα κάναμε, μην κρυβόμαστε.
Ο Βούλγαρος διαιτητής πήγε καλά όλο το ματς, το άφηνε να εξελιχθεί, δεν έδινε φάουλ που οι Έλληνες διαιτητές δίνουν με μεγάλη ευκολία. Αλλά την άποψή μου γι’ αυτόν την έχω πει ξανά. Δεν τον θεωρώ καλό διαιτητή γενικά. Γι’ αυτό άλλωστε δεν είναι διαιτητής Elite.
Για τα πέναλτι τώρα. Στο πρώτο δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως είναι παράβαση. Ο παίκτης της ΑΕΚ πληρώνει την κουταμάρα να εκβιάσει επιθετικό φάουλ. Δεν θα έπρεπε να είχε μείνει κόρνερ για κόρνερ που να μην σφυριχτεί φάουλ αν δίνεται η κάθε επαφή. Λάθος του παίκτη της ΑΕΚ είναι όλη η φάση, όπως υπάρχει λάθος αντίδραση απ’ όλη την άμυνα της ΑΕΚ και σε ένα κόρνερ νωρίτερα που ο Κουρμπέλης χάνει κλασική ευκαιρία. Πρόβλημα της ΑΕΚ είναι η αντιμετώπιση τέτοιων φάσεων.
Το δεύτερο πέναλτι είναι αυτό που ονομάζουμε «στην κρίση του διαιτητή». Και του VAR πλέον, αφού κι αυτό έχει μπει στη ζωή μας. Δεν θεωρώ πως έδωσε το σπρώξιμο που ξεκινάει έξω από την περιοχή και καταλήγει μέσα. Δίνει παράβαση χαμηλά, στα πόδια. Το έδωσε, γκρινιάζει η ΑΕΚ. Αν το έπαιρνε πίσω, θα γκρίνιαζε ο Παναθηναϊκός. Είναι μια φάση πολύ δύσκολη, που ο αντικειμενικός κριτής λέει πως ό,τι κι αν δώσει ο διαιτητής, αυτός που σφυρίζεται εις βάρος του θα γκρινιάξει. Όποιος υποστηρίζει το… θύμα της φάσης, θα γκρινιάζει. Δεν τον αδικώ, είπα και πιο πάνω πως κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα.
Πάμε στα αγωνιστικά. Ήταν ένα ντέρμπι που δεν έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, απ’ την άποψη πως είδαμε ωραίο ποδόσφαιρο. Και δύο ομάδες που ήθελαν να παίξουν, με μπόλικη τακτική από τους προπονητές, άσχετα αν κάποια πράγματα βγήκαν ή όχι στο γήπεδο.
Αν υπάρχει μια αγωνιστική αδικία είναι που ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε πρώτος μπροστά στο σκορ. Ήταν καλύτερος στο ξεκίνημα, είχε δύο κλασικές ευκαιρίες – πιο κλασικές δεν γίνεται – με το τετ α τετ του Σπόραρ και την κεφαλιά του Κουρμπέλη, πίεζε ψηλά και αποτελεσματικά κλέβοντας μπάλες και βγαίνοντας γρήγορα στην κόντρα. Το γκολ του Πινέδα έρχεται κόντρα στη ροή του αγώνα.
Η ΑΕΚ θα είχε τύχη στο ματς αν κρατούσε αυτό το 0-1 στα οχτώ λεπτά που απέμεναν για να τελειώσει το ημίχρονο. Από τη στιγμή που όχι μόνο δεν το κράτησε, αλλά πήγε στα αποδυτήρια πίσω στο σκορ, δύσκολα υπήρχε επιστροφή.
Ο Παναθηναϊκός των τελευταίων 7-8 μηνών αν πάρει… φόρα μέσα στην έδρα του, δύσκολα επιτρέπει στον αντίπαλο να επιστρέψει. Αν οι πράσινοι ήταν πιο προσεκτικοί στην τελική προσπάθεια ή περισσότερο τυχεροί (δύο δοκάρια είχαν), το σκορ θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο. Όπως θα μπορούσε και η ΑΕΚ να ισοφαρίσει στις δύο φάσεις του Αραούχο.
Η πρώτη, που τη βγάζει ο Μπρινιόλι εντυπωσιακά δείχνοντας την κλάση του, έρχεται από τύχη και κερδισμένες κόντρες. Η δεύτερη ξανά με τον Αργεντινό είναι λάθος της άμυνας του Παναθηναϊκού, που τον αφήνει εντελώς μόνο στο σημείο του πέναλτι. Αυτό είναι το μεγάλο λάθος των πράσινων σε όλο το ματς όσον αφορά τη συνολική παρουσία, γιατί ατομικά το μεγαλύτερο ήταν εκείνο του Ρούμπεν που έφερε το 0-1. Και αυτό το λάθος, που δίνει το δικαίωμα στον Αραούχο να εκτελέσει με άνεση, δείχνει το πόσο λείπει κυρίως ο Σένκεφελντ. Με τον Ολλανδό δεν τα έχουμε συνηθίσει αυτά απ’ τον αντίπαλο.
Εν τέλει και για να τελειώνουμε με την κουβέντα για τη διαιτησία, στη γενικότερη εικόνα του αγώνα είδαμε ένα πολύ ωραίο ντέρμπι, στο οποίο κέρδισε η καλύτερη ομάδα.
Το 4Χ4 μπορεί να γίνει 5Χ5 το ερχόμενο Σάββατο κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα και ο Παναθηναϊκός να πάει στην πρώτη διακοπή έχοντας τον βασικό ανταγωνιστή για τον τίτλο, Ολυμπιακό, τουλάχιστον στο -4 και την ΑΕΚ τουλάχιστον στο -6. Είναι πολύ μεγάλη ευκαιρία να «αγοράσει» χρόνο σε αυτή τη διακοπή έχοντας αυτή την απόσταση από τους διώκτες του και να επιστρέψει με λιγότερα προβλήματα από τα πολλά που έχει ακόμα.
Όπως την επιστροφή των βασικών στόπερ του και του βασικού του αριστερού μπακ, την είσοδο στην ενδεκάδα του Μπερνάρ, που έδειξε κάποια πρώτα… ψίχουλα της απίστευτης ποιότητάς του και φυσικά την έλευση ενός ακόμα χαφ που είναι απαραίτητος.
