Το πρωτάθλημα δεν είναι σπριντ. Είμαι μαραθώνιος. Και σ’ έναν μαραθώνιο παίζουν σημαίνοντα ρόλο η σταθερότητα, η συσπείρωση, η συνέπεια, η διαχείριση στις στραβές που θα προκύψουν μέχρι το τέλος της διαδρομής, αλλά και το ποιοτικό βάθος κάθε ομάδας.
Καθοριστικό ρόλο θα παίξουν ασφαλώς κι άλλες παράμετροι, με κυριότερη τις προσωπικότητες του καθενός τόσο πάνω στο χορτάρι όσο και στην άκρη του πάγκου, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός έχει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα έναντι όλων εξαιτίας της παρουσίας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Κάθε λεπτομέρεια θα μετρήσει στο τέλος, άλλη περισσότερο άλλη λιγότερο, αλλά ακόμη είμαστε στα… πρώτα μέτρα. Μην το ξεχνάμε αυτό. Είπαμε, το πρωτάθλημα είναι μαραθώνιος, όχι σπριντ.
Υπάρχει κανονική περίοδος, μία μεγάλη διακοπή εξαιτίας του εμβόλιμου Μουντιάλ στο Κατάρ, υπάρχουν πλέι οφ, ένα κάρο υποχρεώσεις για τους αθλητές, τραυματισμοί που μπορεί να προκύψουν στον καθένα, ανηφόρες και κατηφόρες που θα πρέπει άπαντες να διαβούν έως ότου φτάσουν στη γη της Επαγγελίας.
Ο Παναθηναϊκός έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων. Το γεγονός ότι η φετινή ομάδα αποτελεί συνέχεια της περσινής που σάρωσε μετά το πρώτο μισό της σεζόν και έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα στο τελευταίο σπριντ, φτάνοντας μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου και κάνοντας εξαιρετικά ματς στα πλέι οφ παρότι βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο.
Ο Γιοβάνοβιτς αποτελεί εγγύηση για τη διαρκώς αυξανόμενη βελτίωση του Παναθηναϊκού, ξέρει να παίρνει το 100% από κάθε παίκτη και είναι αυτός που έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει το μεταγραφικό σχεδιασμό. Αποκτώντας τους παίκτες που ήθελε για να εξυπηρετήσουν το αγωνιστικό του πλάνο, να κουμπώσουν στη φιλοσοφία του, να αλληλοσυμπληρώσουν τους ήδη υπάρχοντες και να δημιουργήσουν την απαιτούμενη χημεία.
Το τριφύλλι έχει ξεκινήσει ιδανικά τις υποχρεώσεις του στο πρωτάθλημα, είναι η μοναδική ομάδα που έχει κάνει το πέντε στα πέντε και το έκανε στηριζόμενο στον περσινό κορμό. Μόνο δύο νέοι παίκτες έχουν μονιμοποιηθεί μέχρι στιγμής στην ενδεκάδα: οι δύο Σλοβένοι διεθνείς, ο Τσέριν και ο Σπόραρ, με τον πρώτο να αποτελεί την ευχάριστη έκπληξη της ομάδας στο ξεκίνημα της σεζόν. Στην εξίσωση δεν έχουν μπει ούτε ο Μπερνάρ κι ο Βέρμπιτς, ούτε καν ο Μάγκνουσον. Αλλά ακόμα βρισκόμαστε στα τέλη του Σεπτέμβρη, οι μεταγραφές ολοκληρώθηκαν μόλις πριν από λίγες ημέρες.
Και το σημαντικότερο επίτευγμα του Γιοβάνοβιτς δεν σχετίζεται με τα πρόσωπα της ενδεκάδας, αλλά με το σύνολο. Ενα σύνολο που συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε πέρυσι και, ανεξαρτήτως των απουσιών που μπορεί να έχει, τηρεί απαρέγκλιτα τις ποδοσφαιρικές του αρχές.
Δεν δέχεται εύκολα γκολ και δεν απειλείται ιδιαίτερα κιόλας, παρότι στα περισσότερα ματς έχει αγωνιστεί με δίδυμο στόπερ τους Πούγγουρα και Σάρλια, βγάζει συνεργασίες και αυτοματισμούς δίχως να έχουν ενσωματωθεί κλασικοί δημιουργικοί μέσοι στον άξονα. Εκμεταλλεύεται το πλάτος του γηπέδου στο «σετ» παιχνίδι κι όταν δεν είχε τη μπάλα, το «κόντρα πρέσινγκ» που λέει ο Γιοβάνοβιτς μετά τα ματς, δηλαδή οι ανακτήσεις της μπάλας, αγγίζουν το ιδανικό.
Είναι μεγάλη η βελτίωση της ομάδας σε σχέση με πέρυσι στον συγκεκριμένο τομέα, παρότι απουσιάζει ο Γκατσίνοβιτς που ήταν το σημείο αναφοράς στο πρέσινγκ στο δεύτερο μισό της περυσινής σεζόν.
Ακριβώς επειδή πρόκειται για μαραθώνιο, όμως, που στο τέλος της διαδρομής τα πάντα θα μετρήσουν, ακόμα κι η παραμικρή λεπτομέρεια, είναι ξεκάθαρο ότι αποτελεί βαρόμετρο για τον Παναθηναϊκό η πλήρης ενσωμάτωση και αξιοποίηση των Μπερνάρ και Βέρμπιτς. Τόσο ο Βραζιλιάνος άσος όσο και ο Σλοβένος μεσοεπιθετικός, δεν έχουν ακόμη δείξει στο χορτάρι τις πραγματικές τους αρετές. Αποκτήθηκαν για να ανεβάσουν το επίπεδο και να δώσουν πολύτιμες λύσεις, ανεξαρτήτως εάν ξεκινούν ή όχι στο αρχικό σχήμα, διαθέτουν παραστάσεις, προσωπικότητα και αναγνωρισμένη ποιότητα, με συνέπεια η προσαρμογή τους να θεωρείται δεδομένη.
Κάποιοι παίκτες χρειάζονται λιγότερο χρόνο προσαρμογής (Τσέριν), κάποιοι περισσότερο (Παλάσιος), αλλά στο τέλος της ημέρας με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα πάρει το μάξιμουμ του καθενός…
