Δεύτερο ντέρμπι στη σεζόν, δεύτερη ανατροπή, νέος τρόπος να… κερδίζει. Αυτή τη φορά δεν το έκανε από το πρώτο ημίχρονο, όπως συνήθιζε να κάνει στα πρώτα πέντε παιχνίδια του, αλλά είπε να δώσει λίγο… ενδιαφέρον παραπάνω ο Παναθηναϊκός. Έμεινε πίσω στο σκορ από μια άσχημη λειτουργία/αντίδραση της αμυντικής του γραμμής αλλά και από την ποδοσφαιρική οξυδέργεια και την ποιότητα που κουβαλά ο Αουγκούστο, που με το τακουνάκι πέρασε την μπάλα κάτω απ’ τα πόδια του Σένκεφελντ. Αλλά οι πράσινοι δεν… μάσησαν και αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο που μας δείχνει πως η φετινή ομάδα έχει στόφα, αυτοπεποίθηση και μέταλλο για να πάρει το πρωτάθλημα.
Σε άλλες χρονιές, ακόμα και πέρσι που η ομάδα άρχιζε να αλλάζει σιγά σιγά και το αγωνιστικό και το ψυχολογικό της προφίλ, ένα γκολ στο πρώτο εικοσάλεπτο, σε ντέρμπι, μέσα σε ένα καυτό γήπεδο, θα τον λύγιζε τον Παναθηναϊκό. Εδώ τον είχε λυγίσει ο Αστέρας Τρίπολης που τον ισοφάρισε πέρσι και του γύρισε το ματς σε λίγα λεπτά. Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά και το φωνάζει όλη η εικόνα της ομάδας, ακόμα και σε βραδιές που δεν έχει μαζί της μερικούς από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές της.
Θυμίζω ότι ο Παναθηναϊκός κλήθηκε να αγωνιστεί χωρίς τον Παλάσιος, που όλη του η συμπεριφορά μέσα στο γήπεδο είναι ηγετική. Έχασε τον Βέρμπιτς, ο οποίος σταδιακά άρχιζε να ανεβαίνει και προερχόταν από καλά ματς με τη Σλοβενία. Δεν έπαιζε ο Κώτσιρας, με τον Σάντσες για ένα 30λεπτο να δείχνει πως του λείπει ρυθμός (σταδιακά ο Αργεντινός ανέβαινε). Πήγε δηλαδή να παίξει ξανά χωρίς δύο βασικούς του και την… πρώτη αλλαγή του, βρέθηκε πίσω στο 17′, είχε μια εχθρική ατμόσφαιρα και 45 λεπτά για να γυρίσει το ματς.
Κι όμως, καταλάβαινες από τη στιγμή που ισοφάρισε τόσο νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο, μετά από την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ πάσα του Ρούμπεν (δεύτερη τέτοιου είδους πάσα μετά από εκείνη στον Παλάσιος στην Κρήτη) και το απίστευτο σε ντρίπλα/τελείωμα γκολ του Αϊτόρ, ότι αν μια ομάδα έβρισκε δεύτερο γκολ θα ήταν ο Παναθηναϊκός.
Όχι γιατί ήταν στη βραδιά συνολικά κλάσης ανώτερος από τον ΠΑΟΚ, αλλά γιατί είναι (σε αυτή τη φάση της σεζόν τουλάχιστον) κλάσης ανώτερη ομάδα από τον ΠΑΟΚ. Τη βλέπεις στο γήπεδο και καταλαβαίνεις πως όλα θα έρθουν μέσα από το πλάνο της, το σχέδιό της, τη δική της ηρεμία ή τη δική της παρόρμηση. Μια πραγματική ομάδα που θα χάσει ή θα κερδίσει με τις δικές της ιδέες.
Και ευτυχώς όχι με τις ιδέες κάποιου ανεκδιήγητου διαιτητή όπως αυτού που εμφανίστηκε στην Τούμπα, ο οποίος αν δεν είχε το VAR θα είχε διαμορφώσει λάθος το αποτέλεσμα με τις δύο λάθος αποφάσεις που πήρε σε φάσεις πεντακάθαρες μέσα στην περιοχή. Να τα λέμε κι αυτά και να θυμόμαστε τι συνέβαινε πριν από το VAR και τι έχει πάθει ο Παναθηναϊκός και σε αυτό το γήπεδο (τι να κάνει η ψυχούλα ο Κύζας) και σε πολλά ακόμα που φάσεις σαν αυτή του πιτσιρικά του ΠΑΟΚ (ο οποίος μάλλον πρέπει να ξανά σκεφτεί να κάνει τέτοιο θέατρο αν θέλει να κάνει καριέρα) έχουν δοθεί πέναλτι και μένουμε αποσβολωμένοι να κοιτάζουμε τι έφταιξε και να πνιγόμαστε στην εσωστρέφεια.
Συν εφτά πια από τη δεύτερη θέση για τον Παναθηναϊκό, που συνεχίζει πρώτος, αήττητος, με το απόλυτο απέναντι σε κάθε αντίπαλο που έχει βρεθεί στον δρόμο του. Συμφωνώ με τον Γιοβάνοβιτς που είπε πως όλοι θα αντιδράσουν και θα βρουν τον καλό τους εαυτό, σαφώς και τίποτα δεν έχει τελειώσει όχι μόνο για το πρωτάθλημα αλλά ακόμα και για τη δεύτερη θέση, που μην ξεχνάμε πως οδηγεί στο Champions League.
Συμφωνώ όμως και με όσους λένε πως το πρόγραμμα που ακολουθεί μετά την Τούμπα και μέχρι το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό την 11η αγωνιστική στη Λεωφόρο είναι τέτοιο που μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε ότι μπορεί η απόσταση ακόμα και να αυξηθεί! Αστέρας εντός, Λαμία εκτός, Άρης εντός, Βόλος εκτός. Αυτά είναι τα ματς του Παναθηναϊκού τις επόμενες τέσσερις Κυριακές. Βάλτε στην εξίσωση και τον κόσμο που θα βρίσκεται και στη Λεωφόρο και στις επαρχιακές πόλεις και έχετε την απάντηση για το πόσο πιθανό μπορεί να είναι ακόμα και ένα… ονειρεμένο δέκα στα δέκα.
