Υπάρχουν δύο φράσεις για τα ντέρμπι σε όλο τον κόσμο. Που μπορεί να έχουν χιλιοειπωθεί, που μπορεί να φαίνονται κλισέ, αλλά είναι πέρα ως πέρα αληθινές. Η πρώτη έχει να κάνει με το ότι στα ντέρμπι δεν υπάρχουν φαβορί, σε όποια αγωνιστική ή βαθμολογική κατάσταση και αν βρίσκονται οι αντίπαλοι. Το έχουμε δει δεκάδες φορές το ίδιο έργο, δεν είναι τίποτα τυχαίο.
Για παράδειγμα πέρσι ο Παναθηναϊκός ήταν καμιά εικοσαριά βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, αλλά στα Playoffs τον κέρδισε δύο φορές και μάλιστα με ευκολία. Στο χθεσινό ντέρμπι ο Παναθηναϊκός πήγαινε… καβάλα στ’ άλογο. Με δέκα στα δέκα, με μια εντυπωσιακή νίκη με 5-1 στον Βόλο, με ψυχολογία, αγωνιστική ετοιμότητα, τον κόσμο δίπλα του. Και είχε την ευκαιρία να τελειώσει μια και καλή από το φετινό πρωτάθλημα τον Ολυμπιακό, στέλνοντας τον από πολύ νωρίς στο -13. Αλλά οι ερυθρόλευκοι ήταν αυτοί που συνολικά στο ματς ήταν καλύτεροι και είχαν τις περισσότερες ευκαιρίες.
Γιατί; Γιατί έπαιζαν για τη… ζωή τους. Ήξεραν πως αυτό το ματς είτε θα τους κρατήσει ζωντανούς, είτε θα τραβήξει το καλώδιο. Το τελικό 1-1 ούτε τους σκότωσε, ούτε τους επανέφερε στη ζωή. Τους κρατάει στην εντατική και θα ξέρουμε αν θα βγουν από εκεί την επόμενη Κυριακή στο ματς που έχουν με την ΑΕΚ.
Το δεύτερο χιλιοειπωμένο κλισέ, που επίσης είναι πέρα ως πέρα αληθινό, είναι ότι τα ντέρμπι δεν τα παίζεις. Τα κερδίζεις. Δεν έχει τόση σημασία δηλαδή το πόσο καλός θα είσαι, το αν θα κάνεις δέκα ευκαιρίες ή… μισή, το αν εντυπωσιάσεις το κοινό σε αυτό το ματς ή όχι. Υπάρχει ο χρόνος σε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα και καλό ποδόσφαιρο να παίξεις και να εντυπωσιάσεις και να βάλεις πολλά γκολ. Όλοι μας θα θέλαμε η ομάδα μας στα ντέρμπι να βάζει… τρία στο μισάωρο, αλλά αυτό συμβαίνει μια φορά στα 30 χρόνια. Συνέβη πέρσι με την ΑΕΚ.
Ο Παναθηναϊκός εκτός από όλα όσα αναφέραμε παραπάνω, δηλαδή τη φόρα που είχε από το δέκα στα δέκα και όλες τις άλλες προϋποθέσεις για έναν θρίαμβο, είχε και κάτι ακόμα: ένα… βουνό πίεσης. Για μια ομάδα που είναι εκτός πρωταθλητισμού για χρόνια, η πίεση σε τέτοια ματς αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Θα ακουστεί παράξενο, αλλά αν το χθεσινό ματς γινόταν στο Καραϊσκάκη και όχι στη Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός θα ήταν καλύτερος στο γήπεδο. Δεν ξέρω αν θα κέρδιζε ή όχι, ξέρω ότι θα ήταν καλύτερος στο γήπεδο. Δεν είναι πιθανότητα, είναι σιγουριά.
Όπως θα ήταν καλύτερος στο τελευταίο κομμάτι του χθεσινού παιχνιδιού αν έμενε μέσα ο Παλάσιος. Έφυγε νωρίς από το ματς ο Αργεντινός, ο οποίος ήταν ο μοναδικός από τη μέση και μπροστά που προσπαθούσε να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις για την αντίπαλη εστία. Ο πιο έτοιμος αν θέλετε για ένα τέτοιο παιχνίδι. Αν δούμε προσεκτικά τα ματς του Ολυμπιακού έως σήμερα, θα διαπιστώσουμε πως κυρίως στην άμυνά του έχει πολλά προβλήματα από το 65′-70′ και μετά, εκεί που έρχεται η κούραση. Ο Παλάσιος, με τις δυνάμεις που διαθέτει, αν ήταν μέσα στο γήπεδο θα μπορούσε να πάει στο ένας εναντίον ενός απέναντι στον κουρασμένο Ρέαμπτσιουκ και να δημιουργήσει καταστάσεις για γκολ. Δυστυχώς ήταν άλλη μία άτυχη στιγμή για μια ομάδα που μοιάζει να την έχουν ματιάσει και χάνει τον έναν παίκτη μετά τον άλλον με τραυματισμούς.
Η αγωνιστική στο σύνολό της δεν άλλαξε τίποτα. Το πέναλτι του Σπόραρ που διαμόρφωσε το τελικό 1-1 και η ισοπαλία της ΑΕΚ στην Τρίπολη αφήνει τον Παναθηναϊκό στο συν έξι και με μια μεγάλη ευκαιρία. Να πάει τουλάχιστον με αυτή τη διαφορά στη διακοπή αν πάρει τα ματς με Παναιτωλικό και Ατρόμητο. Ή και με μεγαλύτερη αν την ίδια στιγμή δεν κερδίσει η ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη. Θα είναι δύσκολο, ιδιαίτερα το ματς της Τετάρτης στο Αγρίνιο, με τον Παναθηναϊκό κουρασμένο πια και με τον Παλάσιος να προστίθεται στους απόντες. Όμως όπως έδειξε και το βράδυ της Κυριακής, αυτή η ομάδα εκτός από δεδομένη ποιότητα, διαθέτει και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Πίστη και καρδιά πρωταθλητή. Το έδειξε σε όλα τα ντέρμπι έως τώρα: με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό βρέθηκε πίσω στο σκορ, αλλά δεν έχασε από κανέναν τους.
ΥΓ: Τι να πεις γι’ αυτόν τον κόσμο; Μετά την παράσταση του Βόλου, έδωσε ακόμα μία χθες βράδυ. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε στο 84′ και αντί να… παγώσει η Λεωφόρος, ξεσηκώθηκε. Άναψαν καπνογόνα, υπήρχε τραγούδι, ακουγόταν το “πρωτάθλημα θα πάρουμε”, δεν γιούχαραν, δεν αμφισβήτησαν, δεν έχασαν την πίστη τους. Όχι για το ματς, αλλά για το πρωτάθλημα που ακόμα έχει άλλους 25 αγώνες. Και στο τέλος έχουν πολύ μεγάλο μερίδιο στο ότι ο Παναθηναϊκός δεν ηττήθηκε. Σαν να έδωσαν… φτερά στα πόδια του Ιωαννίδη να τρέξει να προλάβει μια χαμένη μπάλα και να πάρει το πέναλτι. Ας του δώσουμε και εκείνου τα εύσημα. Θα μπορούσε απλά να αφήσει τη φάση και να λήξει το ματς. Δεν το έκανε και ο Παναθηναϊκός από τη δική του προσπάθεια πήρε τον βαθμό και παραμένει αήττητος, πρώτος και καλύτερος.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
