Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε μια νίκη στην έως εδώ πορεία του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα δεν είναι ούτε αυτή στην Τούμπα, ούτε με την ΑΕΚ, ούτε στον Βόλο. Είμαι η χθεσινή στο Αγρίνιο. Η πιο σημαντική και ταυτόχρονα η πιο δύσκολη, για μια σειρά από λόγους.
Ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει με τον Παναιτωλικό σε ένα γήπεδο που δεν κερδίζει συχνά. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται. Και τώρα ίσως να βρισκόταν στη χειρότερη κατάσταση αυτών των 12 αγωνιστικών που έχουμε διανύσει.
Πήγε λοιπόν στο Αγρίνιο έχοντας:
1. Εκτός τους δύο βασικούς του εξτρέμ, τον Αϊτόρ και τον Παλάσιος, που δεν έχουν λείψει μαζί από αγώνα εκτός από το περσινό τελευταίο και αδιάφορο ματς των Playoffs με τον ΠΑΟΚ.
2. Την πρώτη αμφισβήτηση που υπήρξε μετά την κακή εμφάνιση με τον Ολυμπιακό. Θα πρέπει να μάθει να ζει ο αήττητος Παναθηναϊκός (11-1-0) με αυτό κάθε φορά που δεν κάνει καλή εμφάνιση στο γήπεδο.
3. Την πίεση που ολοένα και αυξάνεται όσο περνάει ο καιρός και παραμένει στην πρώτη θέση.
4. Έναν αντίπαλο που ξέρει να αμύνεται σωστά και αποτελεί πολύ δουλεμένο σύνολο από τον προπονητή.
5. Το ντεφορμάρισμα κάποιων παικτών, όπως του Μάγκνουσον, που στο φινάλε έκανε μαζεμένα λάθη τα οποία παραλίγο να στοιχίσουν.
Με βάση όλες αυτές τις συνθήκες, όλοι φοβόντουσαν το ματς. Αλλά ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε σε αυτό όπως έπρεπε. Η μπάλα κάτω, καλή κυκλοφορία, υπομονή στο παιχνίδι του, άπλωμα στο γήπεδο κυρίως λόγω της δυνατότητας που έχει ο Μπερνάρ να αλλάζει το παιχνίδι από τη μία πλευρά στην άλλη. Ο Βραζιλιάνος στο Αγρίνιο έδειξε την προσωπικότητά του κι ας μην του έπιασαν όλα. Ζητούσε συνεχώς την μπάλα για να φτιάξει αυτός το παιχνίδι. Ίσως θα έπρεπε να πάει περισσότερο στο ένας εναντίον ενός, αλλά είναι φανερό πως αποτελεί ποδοσφαιριστή που “βλέπει” συμπαίκτη. Προτιμά δηλαδή να κάνει το απλό.
Οι πράσινοι θα μπορούσαν να είχαν καθαρίσει το παιχνίδι και νωρίτερα και με μεγαλύτερη ευκολία. Γιατί ήταν καλύτεροι από το πρώτο λεπτό, επιβλήθηκαν στο γήπεδο, δημιούργησαν ευκαιρίες και δεν απειλήθηκαν παρά μόνο σε μία φάση πριν από το 0-1. Κάπου στο 30′, με τον Μπρινιόλι να σταματά τον αντίπαλο. Ο Παναθηναϊκός είχε καθαρές ευκαιρίες και με τον Σπόραρ και με τον Μπερνάρντ και με τον Βέρμπιτς, προσπάθησε να απειλήσει με μακρινά σουτ και δεν του δόθηκε ένα πέναλτι. Στο ξεκίνημα όταν ο Σπόραρ σουτάρει και η μπάλα βρίσκει σε χέρι αμυντικού, που δεν είναι χέρι στήριξης γιατί βρίσκεται στον αέρα. Δεν το είδε ο διαιτητής και δεν τον αδικώ, γιατί η φάση έγινε πολύ γρήγορα και πράγματι στη ροή αγώνα μοιάζει με χέρι στήριξης. Αλλά στο VAR όφειλαν να τον φωνάξουν και να υποδείξει το πέναλτι.
Τα εύσημα για τη νίκη στο Αγρίνιο και τη διατήρηση της διαφοράς από τους διώκτες του πηγαίνουν σε τρεις. Στον Γιοβάνοβιτς, στον Χουάνκαρ και φυσικά στον σκόρερ Ιωαννίδη. Ο Γιοβάνοβιτς έκανε όλες τις ορθολογικές ενέργειες που μπορούσε να κάνει για να βρει το γκολ η ομάδα του. Αν είχε περισσότερες επιλογές στον πάγκο, πιθανότατα να είχε επέμβει νωρίτερα, όταν πια ο χρόνος περνούσε και το 0-0 παρέμενε. Άλλαξε από το ξεκίνημα του β’ μέρους πλευρά σε Μπερνάρ και Βέρμπιτς, μετατρέποντάς τους και τους δύο σε πιο επικίνδυνους για τον αντίπαλο. Έπαιξε με 4-4-2 και δικαιώθηκε δύο λεπτά αργότερα, όταν ο Ιωαννίδης σκόραρε.
Ο Χουάνκαρ ήταν ο κορυφαίος του Παναθηναϊκού σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός τον χρειαζόταν πολύ. Για να ανοίξεις μια καλοστημένη άμυνα πρέπει να έχεις ανεβάσματα από τους ακραίους και εκείνοι να φέρνουν την μπάλα καλά μέσα στην περιοχή. Ο Ισπανός το έκανε στο δεύτερο ημίχρονο τρεις φορές. Μία για τον Μπερνάρ, που το πλασέ του κόντραρε, μία για τον Σπόραρ, που έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία και μία για τον Ιωαννίδη που σκόραρε με διπλή προσπάθεια. Ο τελευταίος για δεύτερο σερί ματς αποδεικνύεται… game changer. Με τον Ολυμπιακό κέρδισε το πέναλτι, με τον Παναιτωλικό σκόραρε το γκολ νίκης.
Έμεινε ένα ματς, για την ακρίβεια ένας… τελικός, για να κλείσει ονειρεμένα ο πρώτος γύρος για τους πράσινους. Ποιος να το έλεγε και να τον πίστευαν όταν ξεκινούσε το πρωτάθλημα, πως στις 13 Νοεμβρίου και πριν αποχαιρετήσουμε το πρωτάθλημα για να δούμε Μουντιάλ, οι πράσινοι θα πήγαιναν έως εκεί με 11 νίκες και μια ισοπαλία, φλερτάροντας με το 12-1-0 έπειτα από έναν γύρο.
Είναι παρακαταθήκη για τα προσεχώς, είναι η καλύτερη βάση που θα μπορούσε να έχει η ομάδα του Γιοβάνοβιτς σε μια χρονιά που δεν το έκρυψε ποτέ ότι στόχος της είναι η επιστροφή στον πρωταθλητισμό. Ο Ατρόμητος έδειξε και με τον Αστέρα Τρίπολης ότι είναι μια εξαιρετική ομάδα φέτος, αλλά και σε αυτό το ματς όλα εξαρτώνται από τον Παναθηναϊκό. Όπως και σε όλα, αφού το σύνολο του πρώτου γύρου δείχνει ξεκάθαρα ότι οι πράσινοι έχουν την καλύτερη ομάδα.
