Πιο πρόσφατο παράδειγμα δεν μπορεί να υπάρξει: σχεδόν σε όλα τα ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου μας έκαναν εντύπωση οι καθυστερήσεις που δίνονταν από τους διαιτητές τόσο στο πρώτο μέρος, όσο και στο φινάλε. Στα περισσότερα παιχνίδια ήταν τουλάχιστον πέντε λεπτά στο πρώτο ημίχρονο. Και περισσότερα από 7-8 στο δεύτερο.
Ήταν ξεκάθαρο πως πρόκειται για ντιρεκτίβα της FIFA η οποία ζητούσε από τους διαιτητές περισσότερο καθαρό χρόνο ποδοσφαίρου. Και ήθελε να γλιτώσει τα φαινόμενα να ξαπλώνουν οι ποδοσφαιριστές στο έδαφος και να τρώνε χρόνο, ο οποίος δεν αναπληρώνεται στο τέλος.
Το Μουντιάλ τελείωσε και επιστρέψαμε στην ελληνική διαιτησία. Ο Έλληνας διαιτητής προφανώς και δεν μπορεί να ακολουθήσει τις εξελίξεις. Γιατί έτσι έχει μάθει να κάνει. Προτιμά να γίνεται ο ίδιος πρωταγωνιστής κάνοντας τα όλα λάθος. Χωρίς να ενδιαφέρεται για χρόνο ποδοσφαίρου, για το ότι πολλοί ποδοσφαιριστές τον δουλεύουν μπροστά στα μάτια του και για άλλα πολλά.
Δεν ενδιαφέρεται τόσο για την απόδοσή του σαν διαιτητής, όσο για το πόσο θα μιλούν για εκείνον. Και ας είναι και αρνητικά τα σχόλια. Ακόμα και η αρνητική διαφήμιση, πάλι διαφήμιση είναι.
Ο Παπαδόπουλος που σφύριζε στη Νεάπολη χθες το βράδυ ή δεν μέτρησε καλά τον χρόνο του δευτέρου ημιχρόνου που παίχτηκε ποδόσφαιρο ή χάλασε το ρολόι του ή ήθελε να αποφύγει την κίνηση της επιστροφής. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως έδωσε τέσσερα λεπτά καθυστερήσεις στο φινάλε του αγώνα.
Προφανώς και ο Παπαδόπουλος δεν μπορεί να ακολουθήσει τις εντολές της FIFA, αν μπορούσε θα τον καλούσαν και στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως στο Κατάρ δε βρέθηκε κανείς Έλληνας ρέφερι. Τι να τους κάνουν;
Ο Ιωνικός σκόραρε στο 84′ απέναντι στον Παναθηναϊκό και το ματς άρχισε ξανά περίπου στο 87′. Τρία λεπτά πανηγυρισμών. Κι όμως, στο 90′ σηκώθηκε ταμπελάκι δείχνοντας τέσσερα λεπτά καθυστερήσεις. Μέχρι εκείνο το σημείο είχαν γίνει πέντε αλλαγές στο δεύτερο ημίχρονο, που σημαίνουν 2,5 λεπτά επιπλέον παιχνιδιού μόνο απ’ αυτές. Συν τα τρία των πανηγυρισμών, φτάνουμε στα 5,5 χωρίς να υπολογίσουμε τίποτα άλλο.
Σε παιχνίδι που είχαμε λοιπόν τουλάχιστον 7 λεπτά καθυστερήσεων, ο Παπαδόπουλος υπέδειξε 4. Γιατί; Γιατί… μπορεί. Και στο τέλος έληξε το παιχνίδι ενώ ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει κόρνερ. Εδώ να πούμε πως και πάλι δεν μπορεί να ακολουθήσει τους συναδέλφους του που έπαιξαν στο Μουντιάλ. Εκεί είδαμε πολλές φορές τους διαιτητές να αφήνουν το ματς να εξελιχθεί αν έχει υπάρξει κόρνερ, παρ’ όλο που έχει περάσει ο χρόνος των καθυστερήσεων.
Για τον πειθαρχικό έλεγχο, ό,τι και να πεις για τον Παπαδόπουλο και τον Ευαγγέλου στο VAR είναι λίγο. Σε ένα ματς που ο Ιωνικός… βαρούσε από το ξεκίνημα, κατάφερε να βγάλει το πρώτο ημίχρονο με μία μόλις κάρτα, ενώ ο Παναθηναϊκός είχε δύο! Και τελικά οι κάρτες ήταν 3-3 στο φινάλε. Είδαμε τον Μύγα να κλωτσάει τον Παλάσιος, να πατάει τον Χουάνκαρ, παρ’ όλα αυτά με κάποιον τρόπο έβγαλε το ματς χωρίς κάρτα!
Είδαμε τον Ελευθεριάδη στο τέλος να ρίχνει σφαλιάρα στον Ρούμπεν και να τσαμπουκαλεύεται με όποιον παίκτη του Παναθηναϊκού πλησίαζε κοντά του, σε ένα ρεσιτάλ βλαχοσυμπεριφοράς και ο Ευαγγέλου δεν κάλεσε τον Παπαδόπουλο να δει τη φάση και να τον αποβάλλει. Υπάρχουν σε βίντεο όλα αυτά. Γενικά είδαμε πολλά και θα δούμε ακόμα περισσότερα. Απ’ αυτά τα… μικρά και ύπουλα, που κάνουν τη διαφορά στο τέλος.
Προφανώς ευθύνεται και όλη αυτή η φτηνή προπαγάνδα από παντού σε όλο τον πρώτο γύρο πως ο Παναθηναϊκός είναι ευνοημένος. Λέγε – λέγε, κάτι θα μείνει. Κυρίως στην ψυχολογία των διαιτητών, οι οποίοι θεωρούν πως είναι κάτι ανώτερο απ’ τους ποδοσφαιριστές και παίζουν με έπαρση στο βλέμμα.
