Το περασμένο καλοκαίρι και με το άκουσμα της είδησης πως ο Μαυροβούνιος τεχνικός θα αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού υπήρξαν ελάχιστες φωνές που έφερναν αντιρρήσεις. Ο Ράντονιτς προπονητικά γαλουχήθηκε στην ομάδα της Σερβίας, πήρε τίτλους έφτιαξε ένα μπασκετικό πλάνο σχεδόν διφορούμενο σε ότι αφορούσε τον Παναθηναϊκό.
Όλοι (ομάδα και κόσμος) έκαναν πίσω σε ότι αφορούσε το μη μπασκετικό κομμάτι και έδωσαν χρόνο στον Μαυροβούνιο τεχνικό να θέσει σε εφαρμογή στο «τριφύλλι», όσα σκέφτονταν για την εικόνα της ομάδας στο παρκέ. Κυρίως να δημιουργήσει ένα σύνολο που θα ματώνει ο αντίπαλος να το κάμψει και που θα παρουσιάζει ένα πλάνο μπασκετικό με αρχές και όχι αυτό που είδαμε στα τέλη της περασμένης σεζόν.
Στο ρόστερ έγινε σοβαρή επένδυση με στόχο και σκοπό να διεκδικήσει το μερίδιο που του αναλογούσε στην Ευρώπη και να παλέψει στα ίσια με τον αιώνιο αντίπαλο για τα εγχώρια μπασκετικά σκήπτρα. Ήρθαν παίκτες με σοβαρά χρηματικά ποσά, έφυγαν παίκτες που δεν πληρούσαν τα κριτήρια που ο ίδιος είχε θέσει -συνεπικουρούμενος και από τον Πεδουλάκη- και όλα έδειχναν πως, το «καμάρι« του συλλόγου θα βάδιζε σε ένα διαφορετικό μονοπάτι από τα προηγούμενα χρόνια. Στα συν και η ενεργοποίηση του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ, Δημήτρη Γιαννακόπουλου έπειτα από μια σκληρή διετία (εσόδων-εξόδων).
Τι και αν η αρχή φάνταζε στρωμένη με ροδοπέταλα, τα πρώτα δείγματα δεν άργησαν να φανούν. Τεράστια κενά στο ρόστερ, αστοχία υλικού (τρανό παράδειγμα ο Άντριου Άντριους) σε καίριες θέσεις και ένα θέαμα καταθλιπτικό. Επίσης κάπου εκεί στην αρχή της χρονιάς άρχισαν και τα σενάρια για τον Μπέικον και αν θα ταιριάξει στα πλάνα προπονητή-τεχνικού διευθυντή και ομάδας-. Φυσικά και ο Μπέικον ή ένας παίκτης τύπου Μπέικον ταιριάζει σε ομάδες όπως είναι ο Παναθηναϊκός, αλλά με πλάνο, με προπονητή που να βάζει όρους και κανόνες. Όχι αχταρμάς.
Ο Ράντονιτς όσες φορές και αν είχε ερωτηθεί για τον «DB» έβγαζε μια δυσαρέσκεια και μια δυσανεξία για το πως θα μπορέσει να συνυπάρξει με τέτοιου είδους παίκτη που δεν μπαίνει σε καλούπια και κάνει το κομμάτι του… Όλα αυτά κρύφτηκαν επιμελώς κάτω από το χαλί της ομάδας και ο παίκτης ήρθε, μπήκε και έδειξε με το καλησπέρα, πως κακώς δεν έγινε εξ αρχής η επιλογή, ώστε και χρόνος να του δοθεί με την υπόλοιπη ομάδα για προετοιμασία και γενικότερα να αφομοιώσει στοιχεία του παιχνιδιού της ομάδας και όχι δικά του.
Όσο όμως ο καιρός και τα παιχνίδια κυλούσαν, ο Παναθηναϊκός ήταν μια ευθεία γραμμή. Ένα φλατ πράγμα στα παιχνίδια της Ευρώπης. Κόντρα σε θηρία έχανε από το αεροδρόμιο ειδικά εκτός έδρας, ενώ όσα ματς πήρε στο ΟΑΚΑ που -κακώς μετατράπηκε σε μοναστήρι- τα έπαιρνε με το στανιό.
Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα αφού ουσιαστικά αντίπαλος πέρα από τον Ολυμπιακό δεν υπάρχει. Μια κακή ήττα από τον Άρη και μετά σερί… με αναιμικές εμφανίσεις, αλλά με νίκες που έκαναν καλό στον οργανισμό.
Η αξιοπρεπέστατη εμφάνιση του ΣΕΦ δεν έφερε τη νίκη, αλλά γέμισε προσδοκίες για τα επόμενα ντέρμπι. Με σημειωμένο το επόμενο ραντεβού παραμονές πρωτοχρονιάς, όλοι και όλα συνεπικουρούσαν πως ο Παναθηναϊκός θα καταφέρει να σπάσει το «σερί» που τρέχει ο Ολυμπιακός από πέρυσι. Αλλά όλοι και όλα έμειναν στο αλλά…
Εμφάνιση αιχμαλωσίας και παράδοση άνευ όρων στον αιώνιο αντίπαλο. Γεγονός πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού και τον κόσμο του που έχει σμιλευτεί στα μπασκετικά δρώμενα για παραπάνω από δύο δεκαετίες. Ισχυρό ταρακούνημα για μια ομάδα που παρέπαιε στην Ευρώπη και ώρα ευθυνών.
Η διοίκηση έκλεισε τα αυτιά στις φωνές που τόνιζαν πως ο Ράντονιτς δεν ταιριάζει με την ομάδα και το brand name της, στήριξε την επιλογή της απομάκρυνε από δίπλα του τον Πεδουλάκη που για τον Ράντονιτς ευθυνόταν για την πορεία της ομάδας και έδωσε λευκή επιταγή για μεταρρυθμίσεις και ανασχηματισμό ομάδας.
Αν ο Ράντονιτς ένιωθε λίγο που βρισκόταν θα εκμεταλλευόταν με τον καλύτερο τρόπο το «δώρο» της διοίκησης και θα άλλαζε τα κακώς κείμενα του καλοκαιριού. Ελπίδες φρούδες… που έσβησαν με το κλείσιμο του παραθύρου για ενίσχυση από άλλη ομάδα Ευρωλίγκας.
Δυο εβδομάδες πεταμένες στον κάλαθο των αχρήστων και όλα συνέχισαν να λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο. Ο Ράντονιτς που στο μεσοδιάστημα σταμάτησε να εμπνέει ακόμα και τους τελευταίους, παραγκώνισε και τον ακριβό για τα δεδομένα Γκριγκόνις και αποφάσισε να ενισχύσει το τμήμα, η διοίκηση τον αφουγκράστηκε και κάπως έτσι ήρθαν άρον άρον οι Τόμας και Αγραβάνης.
Για τον τελευταίο υπήρχαν εξ αρχής φωνές, ακόμα βασικά υπάρχουν, αλλά και πάλι όλοι αποφάσισαν υπομονή και βλέπουμε. Κάπως έτσι το γκρουπ έφτασε τα 19 συμβόλαια, οι ξένοι ανήλθαν στους εννέα με δικαίωμα επιλογής να παίζουν οι επτά. Όλοι στον Παναθηναϊκό δούλεψαν για χρονικό διάστημα περίπου ενός μήνα και «κύκλωσαν» το final-8, όπου το «τριφύλλι» θα είχε ακόμα μια ευκαιρία να ρεφάρει και να διεκδικήσει έστω ένα τίτλο τη φετινή σεζόν.
Ο προημιτελικός με τον Κολοσσό και η νίκη με το στανιό… προ οικονομούσαν τι θα επακολουθήσει στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό και η ταλαιπωρία συνεχίστηκε. Άλλη μια παράδοση άνευ όρων που συνδυάστηκε αυτή τη φορά ΚΑΙ με την απάθεια αρκετών παικτών. Γελάκια με τη διαφορά στο -17, αντιρρήσεις σε τεχνικό τιμ για αλλαγές και ένα αδιανόητο κλίμα, παράταιρο για τον Παναθηναϊκό και όσα έμαθε τον κόσμο του.
Κάπως έτσι, φτάσαμε στην πρόθεση της διοίκησης να διακόψει τη συνεργασία της με τον προπονητή Ράντονιτς που δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε αν έχει υπάρξει χειρότερος σε ότι αφορά το ταίριασμα χαρακτήρα-πλάνου και αγωνιστικότητας μιας ομάδας, που έχει ισχυρό brand name, παρ΄ όλες τις παλινωδίες που υφίσταται τα τελευταία χρόνια.
