Έχει ειπωθεί πολλές φορές πως τα ντέρμπι δεν τα παίζεις, αλλά τα κερδίζεις. Πως στην τελική δεν έχει σημασία αν θα έχεις παίξει καλά σε ένα μεγάλο ματς, αρκεί στο τέλος να είσαι εκείνος που θα υπερισχύσει, έστω και στα σημεία. Πως μετράει περισσότερο η θέληση, το πάθος, η δίψα, η συγκέντρωση, παρά τα τεχνικά χαρακτηριστικά. Δε συμβαίνει πάντα, αλλά συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό στα μεγάλα ματς. Τι απ’ όλα τα παραπάνω είχε ο Παναθηναϊκός στο Φάληρο; Τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Ούτε μεγαλύτερη θέληση από τον αντίπαλο έδειξε, ούτε πάθος μετέφερε με την εικόνα του στο γήπεδο, ούτε δίψα για να παίξει και να κερδίσει το ματς. Και πολύ περισσότερο δεν είχε συγκέντρωση. Έμοιαζαν οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς φοβισμένοι. Ακόμα και σε απλές φάσεις, όπως αυτή με τον Σένκεφελντ να μην διώχνει σωστά την μπάλα και να τη χαρίζει στο… πιάτο στον Ελ Αραμπί, που την έσπασε στον Κανός και ο Ισπανός αστόχησε. Γενικά αστόχησαν οι παίκτες του Ολυμπιακού και γι’ αυτό τον λόγο ο Παναθηναϊκός δεν έπαθε τελικά ζημιά, φεύγοντας με τον βαθμό.
Τα προσωπικά λάθη και στην άμυνα και στη μεσαία γραμμή ήταν πάρα πολλά, υπερβολικά για ένα ντέρμπι που συνήθως κρίνεται στη μία λεπτομέρεια. Εύκολο λάθος του Σάρλια, δοκάρι ο Μπακαμπού. Εύκολο λάθος του Σένκεφελντ, ευκαιρία ο Κανός. Εύκολο λάθος ο Πούχατς, που έδωσε ασίστ με το κεφάλι στον Βρουσάι, γκολ ο τελευταίος που θα έκρινε το ματς αν δεν ήταν οφσάιντ ο Ελ Αραμπί. Αυτό είναι το ανησυχητικό. Πως μια ομάδα που πέρσι από ένα σημείο και μετά μέσα στη σεζόν ήταν απόλυτα συγκεντρωμένη στα μεγάλα ματς και δεν έχανε από κανέναν, τώρα συμπεριφέρεται διαφορετικά.
Στα μεγάλα ματς στον δεύτερο γύρο ο Παναθηναϊκός έχασε από την ΑΕΚ, έχασε από τον ΠΑΟΚ και πήρε μια ισοπαλία στο Καραϊσκάκη λόγω τύχης και αστοχίας του αντιπάλου. Τι έκανε στα τρία αυτά ματς από τη μέση και μπροστά; Τρεις ευκαιρίες: δύο στη Φιλαδέλφεια (Μπερνάρ και Ιωαννίδης) και μία στο Φάληρο με τον Σπόραρ. Για μια ομάδα που υπάρχουν παιχνίδια που κάνει ακόμα και 30 τελικές, όπως το προηγούμενο με τον Βόλο, είναι τουλάχιστον ανησυχητικό να δείχνει τέτοια εικόνα στα ντέρμπι τη στιγμή που το πρωτάθλημα θα κριθεί μέσω αυτών στα Play Offs.
Όπως είναι ανησυχητική και η εικόνα κάποιων παικτών σε ματς που πρέπει να κάνουν τη διαφορά. Ο Μπερνάρ είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού τα τελευταία 12-13 χρόνια, οφείλει να βγάλει άλλη εικόνα σε τέτοια ματς. Ακόμα και αν ο αντίπαλος προπονητής έχει πάνω του συνεχώς ένα παίκτη, όπως συνέβη με τον Μίτσελ που είχε διαβάσει το πως κινείται ο Βραζιλιάνος ανάμεσα στις γραμμές και δεν του άφησε ούτε εκατοστό ελεύθερο. Περιμένει κι άλλα ο Γιοβάνοβιτς από πολλούς, από τον Βαγιαννίδη που έκανε ένα ακόμα κακό ντέρμπι και ίσως πρέπει να πάρει ανάσες, από τον Χουάνκαρ, σίγουρα από τον Σένκεφελντ.
Τα βλέπει ο Γιοβάνοβιτς, δεν είναι… χθεσινός, ούτε είναι κάποιος που θα κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι. Ευχαριστημένος δήλωσε από το αποτέλεσμα, πως να μην το κάνει όταν η ομάδα του δέχτηκε τόσες φάσεις και οι αντίπαλοι έχαναν τα άχαστα. Αλλά είπε και κάτι πολύ σημαντικό. Ο Παναθηναϊκός, ο δικός του Παναθηναϊκός, είναι πρώτος από την 1η έως την 24η αγωνιστική. Με εξαίρεση μιας Κυριακής μονάχα. Σαφώς και δεν περιμένει σεβασμό από τους αντιπάλους του, έχει δείξει η πορεία χρόνων πως η τοξικότητα στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη που κανείς δε θα παραδεχτεί τίποτα. Αν ρωτήσεις 100 μη Παναθηναϊκούς αυτή τη στιγμή, θα βρεθούν πολλοί που θα σου πουν ότι το πρωτάθλημα το αξίζει η ΑΕΚ, κάποιοι λιγότεροι ο Ολυμπιακός και κάποιοι ελάχιστοι ο ΠΑΟΚ. Ανεξάρτητα από το τι αποδεικνύει εδώ και μήνες ο βαθμολογικός πίνακας. Μπαίνει Μάρτης και ακόμα οι πράσινοι είναι πρώτοι, δεν ξέρω αν θα το πάρουν, ξέρω όμως πως στην Ελλάδα δεν πρόκειται να μάθει αληθινά το ποδόσφαιρο ο μέσος Έλληνας φίλαθλος. Γιατί θα αγαπάει πάντα την ομάδα του περισσότερο από το άθλημα.
Δεν τον έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός, ούτε και ο Γιοβάνοβιτς, τον σεβασμό τους. Ας έχουν οι υπόλοιποι στη φαντασία τους το κράμα Παρί Σεν Ζερμέν/Μπαρτσελόνα/Μάντσεστερ Σίτι και ας εξακολουθεί ο Παναθηναϊκός να είναι πρώτος στη βαθμολογία. Δώδεκα παιχνίδια έμειναν κι αν στο τέλος πάρει το πρωτάθλημα μπορεί να τους στείλει να παίξουν στη La Liga, την Premier League και τη Ligue 1 για να έχουν ανταγωνισμό. Μέχρι τότε θα τρέμουν μην τους το πάρει η ομάδα με το μικρότερο μπάτζετ απ’ όλους τους και θα προσπαθούν με διάφορα τρικς να της δημιουργήσουν προβλήματα. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πως ο Ιβάν έχει φτιάξει αποδυτήρια που θα… πεθάνουν για εκείνον.
