Η pole position ανήκει στην ομάδα που την αξίζει

Πρώτος, καλύτερος και έτοιμος για να γίνει πρωταθλητής. Επανήλθε η κανονικότητα στη βαθμολογία μετά το τέλος της κανονικής περιόδου και όταν λέμε κανονικότητα εννοούμε ότι είναι πρώτη η ομάδα που μας είχε συνηθίσει να είναι. Δηλαδή ο Παναθηναϊκός. Από τις 26 αγωνιστικές που έχουμε διανύσει, βρισκόταν στην κορυφή στις 24. Ξυπνούσε και κοιμόταν ως πρωτοπόρος, πήγαινε στα παιχνίδια ως πρωτοπόρος, άφηνε τους άλλους να τον κυνηγούν. Κυνήγησε μόνο για λίγο.

Το ματς στο Περιστέρι το… καθάρισε το παιδί που σιγά – σιγά και μέσα από μια άκρως ποδοσφαιρική διαδικασία έχει μεγαλώσει. Ο Φώτης Ιωαννίδης ήταν μια μεταγραφή που έγινε με τους χειρισμούς του Αλαφούζου, ήταν μια δική του επιλογή. Και στα χέρια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς αποδεικνύεται κάτι πολύ σημαντικό. Και για τον ποδοσφαιριστή και για τον προπονητή.

Πως με σκληρή δουλειά ένας παίκτης που δεν ανήκει στην «elite» και δεν είναι ούτε καν στις δύο πρώτες επιλογές, μπορεί να φτάσει σε σημείο να είναι καθοριστικός. Περισσότερο και από έναν επιθετικό που κόστισε 3,5 εκατομμύρια ευρώ. Και πως ο Ιβάν εκτός όλων των υπολοίπων θετικών που έχει φέρει στην ομάδα και την έχει εξελίξει, είναι ικανός να εξελίσσει και παίκτες ατομικά. Το έχει κάνει με πολλούς. Ο Αϊτόρ είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι μέσα σε αυτούς και ο Ιωαννίδης.

Το πρώτο του γκολ απέναντι στον Ατρόμητο μπαίνει στα highlights του, είναι ίσως το πιο όμορφο που έχει πετύχει στην πορεία του στον Παναθηναϊκό μαζί με ένα που έβαλε πέρσι απέναντι στη Λαμία για το Κύπελλο στη Λεωφόρο. Πήρε την μπάλα, ελίχθηκε, ντρίπλαρε, δημιούργησε χώρο για τον εαυτό του και το έστειλε στο παραθυράκι. Δε θα υπήρχε τερματοφύλακας που θα μπορούσε να βγάλει τη… ρουκέτα του Φώτη. Λίγο μετά καθάρισε το ματς, με κερδισμένο πέναλτι και εκτέλεση για το τελικό 2-0.

Πλέον μπαίνει στη φάση του… απαραίτητου για τον Παναθηναϊκό. Γιατί έχει βρει ψυχολογία και μιλάει στις κρίσιμες στιγμές, γιατί όλη του η παρουσία είναι ευεργετική για το σύνολο και γιατί πια οι αντίπαλοι τον φοβούνται. Δεν είναι ο… Φωτάκος του Λεβαδειακού. Είναι ο Φώτης του Παναθηναϊκού. Υποψήφιος πρωταθλητής Ελλάδος.

Ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε αντίσταση από τον Ατρόμητο γιατί ήταν και πάλι συγκεντρωμένος, προσηλωμένος στον στόχο του και ήξερε τι ζητούσε στο γήπεδο. Θα μπορούσε να καθαρίσει το ματς από το πρώτο ημίχρονο: αν ο Μαντσίνι ευστοχούσε στην ανεπανάληπτη ευκαιρία, η σεμνή τελετή θα είχε λάβει τέλος από νωρίς. Φαινόταν όμως πως αν μπει το 1-0, όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Κι από τη στιγμή που στον Παναθηναϊκό ενημερώθηκαν στο ημίχρονο ότι με νίκη ανεβαίνουν στην κορυφή, δεν υπήρχε γυρισμός. Θα το έπαιρνε το ματς και μαζί θα έπαιρνε πίσω τη θέση στην οποία ανήκει.

Μπαίνουμε πλέον στην πιο κρίσιμη και σίγουρα πιο όμορφη περίοδο ενός συναρπαστικού πρωταθλήματος. Δέκα αγώνες ο ένας πιο κρίσιμος από τον άλλον. Δέκα ματς που θα… πέσουν κορμιά, που δε θα μετρήσει μόνο η ποιότητα και η κλάση, αλλά το πάθος, η θέληση, η δίψα, η… τρέλα. Τα έχει όλα ο Παναθηναϊκός. Λυσσάει γι’ αυτόν τον τίτλο. Του αρέσει που βρίσκεται εκεί, το αντέχει και το θέλει όσο τίποτα να φτάσει μέχρι το τέλος.

Ξεκινάει μια περίοδος που ο κόσμος και η ομάδα μπαίνουν σε αυτή σαν ένα. Είναι δεδομένο πως η Λεωφόρος θα γεμίσει σε όλα τα ματς, είναι δεδομένο πως ο κόσμος δε θα αφήνει την ομάδα μόνη στα εκτός έδρας, ακόμα και εκεί που δεν του επιτρέπεται να πάει. Τρόποι υπάρχουν. Στο ξενοδοχείο, στους δρόμους, στην εθνική οδό. Ολοι σαν ένα για ένα πρωτάθλημα που θα είναι το πιο μάγκικο όλων των εποχών.