Κάθε πρωταπριλιά από το 2004 και μετά τίποτα δεν είναι ίδιο. Εδώ και 19 χρόνια δεν είναι μαζί μας ο Γιάννης Κυράστας. Ένα ιατρικό λάθος, τον πήρε από κοντά μας, αλλά το πόσο μοναδικός ήταν φαίνεται από το ότι 19 χρόνια μετά και τόσος κόσμος τον θυμάται. Και αυτό που γίνεται κάθε χρόνο με τον Γιάννη δεν έχει προηγούμενο. Είμαι σίγουρος ότι από εκεί ψηλά, που βρίσκεται θα έχει το δικό του άγχος, για να πάρει ο αγαπημένος του Παναθηναϊκός το φετινό πρωτάθλημα. Εχει πολλές ομοιότητες η φετινή ομάδα με την δική του φοβερή ομάδα το 2000. Και τότε το καλοκαίρι του 1999 έγινε ένα νέο ξεκίνημα με τον Γιάννη στον πάγκο και τώρα έγινε το ίδιο με τον Ιβάν. Και τότε η ομάδα του Γιάννη άξιζε να το σηκώσει, αλλά δεν τον άφησε η παράγκα. Και τώρα η ομάδα του Ιβάν αξίζει να το πάρει κόντρα σε όλους και όλα και λόγω var δεν το έχει χάσει από την διαιτησία μέχρι τώρα. Και τότε ο Γιάννης είχε συσπειρώσει όλο τον κόσμο, είχε δεθεί πολύ με τους φίλους του Παναθηναϊκού, το ίδιο και τώρα γίνεται με τον Ιβάν. Και τότε ο Γιάννης είχε φτιάξει έναν Παναθηναϊκό, που χαιρόσουν να τον βλέπεις και τώρα ο Ιβάν το ίδιο.
Για αυτό και αν φέτος η ομάδα πάρει το πρωτάθλημα πρέπει στο τέλος να ακουστεί από όλο τον κόσμο το γνωστό «αυτή η κούπα να πάει στα άστρα για τον Γιάννη τον Κυράστα», όπως και όταν σήκωσε η ομάδα την κούπα το 2004.
Για όσους ξέραμε τον Κυράστα καλά, μιλάγαμε μαζί του είμασταν ευλογημένοι. Χαιρόσουν να μιλάς μαζί του για ποδόσφαιρο, χαιρόσουν να κάνεις παρέα, διότι είχε χαρακτήρα σπάνιο για τότε ακόμα πιο σπάνιο για τώρα. Ήταν αληθινός, παντελονάτος και πάντα σου έλεγε αυτό, που πίστευε και όχι αυτό που ήθελες να ακούσεις. Η απώλειά του ήταν τεράστια, αλλά ένας άνθρωπος φεύγει πραγματικά, όταν σταματήσουμε να τον σκεφτόμαστε. Και αυτό με τον Γιάννη δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Αθάνατος…
