Μια παγωμάρα που είναι χειρότερη και από τη στεναχώρια. Αυτή, η παγωμάρα, είναι που κυριαρχεί σε κάθε φίλαθλο του Παναθηναϊκού από το βράδυ της Κυριακής και έπειτα. Για την ακρίβεια από τη στιγμή που ο Σπόραρ έχασε το πέναλτι στις καθυστερήσεις του αγώνα με τον Βόλο. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις πως η τύχη θα σου γυρίσει την πλάτη όταν παίζεις με αυτή. Και ο Παναθηναϊκός έπαιξε πολλές φορές φέτος με την τύχη του, σε ματς που θα μπορούσε να τα είχε καθαρίσει πολύ νωρίτερα.
Είχαμε δει το ίδιο έργο σε παιχνίδια όπως με τον Άρη, τον Ολυμπιακό, τον Παναιτωλικό, τον Ατρόμητο, τον ΠΑΣ Γιάννινα, τον ΟΦΗ. Πάντα κάτι γινόταν στο τέλος και ο Παναθηναϊκός έπαιρνε αυτό που κυνηγούσε. Και μάλιστα το ένιωθες ότι κάτι θα γίνει στο τέλος και θα τα καταφέρει. Όπως το ένιωθες και χθες. Παρά την πολύ κακή εμφάνιση, τις λίγες ευκαιρίες, το άχρωμο πρόσωπο του Παναθηναϊκού, ένιωθες ότι στο τέλος πάλι θα φύγουν όλοι χαρούμενοι από τη Λεωφόρο. Και όταν δόθηκε το πέναλτι αυτό το… ένστικτο φάνηκε να επιβεβαιώνεται.
Όμως στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να πορεύεσαι με το ένστικτο, ούτε κάθε φορά θα κερδίζεις στις καθυστερήσεις. Ο Σπόραρ αστόχησε γιατί ήταν αγχωμένος, όπως ήταν αγχωμένοι όλοι οι παίκτες για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό. Ποτέ στο παρελθόν του φετινού πρωταθλήματος οι πράσινοι δεν εμφανίστηκαν τόσο αγχωμένοι σε ένα παιχνίδι. Η πίεση του πρωταθλητισμού τώρα αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της για τα καλά μέσα στα πράσινα αποδυτήρια και η διαχείρισή της θα κρίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό το αν οι πράσινοι θα αναδειχτούν πρωταθλητές.
Μετά τη χθεσινή γκέλα, μια γκέλα… ολκής, απ’ αυτές που πράγματι στερούν πρωταθλήματα, ο Παναθηναϊκός σχεδόν οφείλει να κάνει το δύο στα δύο στα ματς που έρχονται. Δηλαδή σε αυτό της Τετάρτης με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη και σε αυτό με τον Ολυμπιακό την Κυριακή στη Λεωφόρο. Γιατί το πιθανότερο είναι πως δύο στα δύο θα κάνει και η ΑΕΚ με Βόλο και Άρη. Άρα για να μην πάει ως δεύτερος στην επόμενη διακοπή, οφείλει κι αυτός πια να πάρει έξι βαθμούς.
Το απόγευμα της Κυριακής ήταν κακό για όλους. Και αυτή η κακή μέρα φάνηκε από νωρίς. Με τον Βόλο να αποφασίζει πλέον πως θα παίξει με πούλμαν στην άμυνα, ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν αυτό ακριβώς που είπε ο προπονητής του μετά τον αγώνα: την ατομική ενέργεια. Δεν την είχε, με εξαίρεση κάποιες ενέργειες του Παλάσιος, που κέρδισε και το πέναλτι και του Ιωαννίδη που βγήκε από το ματς χωρίς λόγο. Και βγήκε γιατί το απόγευμα ήταν κακό και για τον ίδιο τον Γιοβάνοβιτς.
Ο Ιβάν εμφανίστηκε μάλλον φοβικός απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν είχε λόγο να τον φοβίζει. Στο 66′ με το ταμπλό να γράφει ακόμα 0-0 ο προπονητής του Παναθηναϊκού μπορούσε να παίξει με δύο επιθετικούς. Να γεμίσει μια περιοχή που ήταν άδεια. Αν δεν παίξεις σε τέτοιο ματς και με τους δύο επιθετικούς σου, πότε θα το κάνεις; Αν δε βάλει πίεση σε αυτές τις συνθήκες στον αντίπαλο, πότε θα το κάνεις; Με Σπόραρ και Ιωαννίδη μέσα ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες του Βόλου θα αντιλαμβάνονταν πως η κατάσταση… βαραίνει. Και ίσως να λύγιζαν απ’ αυτό το βάρος. Καμιά φορά το ποδόσφαιρο είναι και θέμα ψυχολογίας. Και δικής σου και του αντιπάλου. Και ο Παναθηναϊκός έμοιαζε χθες να παίζει χωρίς ψυχολογία. Σε αντίθεση με τον αντίπαλο που ήταν με το μαχαίρι στα δόντια.
Το θετικό για τον Παναθηναϊκό είναι πως υπάρχει πολύ γρήγορα το επόμενο παιχνίδι. Και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα καλό για μια μεγάλη ομάδα να έχει άμεσα ένα ματς που μπορεί να τη βοηθήσει και όχι να περιμένει και να… τρώγεται με τα ρούχα της. Για να τη βοηθήσει φυσικά θα πρέπει και να το κερδίσει. Είναι τελικός στο Βικελίδης. Όπως και όλα όσα έρχονται. Και για να κερδίσεις τους τελικούς θέλεις δύο πράγματα: πρώτον να… τρως σίδερα. Και δεύτερον να σκοράρεις. Δύο πράγματα που ο Παναθηναϊκός δεν τα είχε την Κυριακή.
