Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για το όμορφο απόγευμα στον Βόλο, με τον κόσμο και την ομάδα να κάνουν το καθήκον τους και ελπίζει την Κυριακή να κριθούν όλα στο γήπεδο.
Περισσότερο αγχώθηκε ο κόσμος στην εξέδρα όταν είδε να φεύγει ένα ημίχρονο στο Πανθεσσαλικό και να παραμένει στο 0-0 το αποτέλεσμα, παρά η ομάδα που είχε την αυτοπεποίθηση, την υπομονή και τη σιγουριά πως θα βρει το γκολ για να ξεκλειδώσει την άμυνα του αντιπάλου. Ακόμα και το άγχος του κόσμου προήλθε από την ήδη «βαριά» σεζόν και τα πολλά… ψυχοβγαλτικά ματς που έχει δει. Και από το 0-0 του προηγούμενου αγώνα με τον Βόλο. Το παιχνίδι έδειχνε όμως πως κάποια στιγμή θα πάρει τον δρόμο του. Και ήταν ευεργετικό ότι ο Παναθηναϊκός βρήκε γκολ στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα του δευτέρου ημιχρόνου.
Στη συνέχεια τα πράγματα απλοποιήθηκαν και θαυμάσαμε ένα δεύτερα τέρμα των πράσινων βγαλμένο από το μπλοκάκι του Γιοβάνοβιτς. Με πολλές πάσες, συνολικά 15, με την μπάλα να περνάει από τα πόδια οχτώ παικτών πριν καταλήξει στον Σπόραρ που σημείωσε ένα από τα πιο δύσκολα γκολ του μέσα στη σεζόν. Χαμηλώνοντας το κορμί του, βάζοντάς το στην πλάτη του αμυντικού, ώστε η κεφαλιά που θα πάρει να έχει φορά προς την εστία και την κατάλληλη δύναμη για να καταλήξει στα δίχτυα, παρά την προσπάθεια του Κότνικ.
Ήταν ένα όμορφο απόγευμα στον Βόλο, με τον Παναθηναϊκό να το κλείνει πανηγυρίζοντας με το κοινό του που και πάλι έδωσε βροντερό παρών. Είναι ασύλληπτη το πόσο γερό είναι πια το δέσιμο μεταξύ ομάδας και κόσμου. Σε καθημερινή, περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι βρέθηκαν σε μια επαρχιακή πόλη για να στηρίξουν την ομάδα τους και να τη σπρώξουν προς τον τίτλο. Και αυτό που μου έκανε εντύπωση πηγαίνοντας προς τον Βόλο ήταν το πόσα μικρά παιδιά είχαν ταξιδέψει με τους μπαμπάδες τους. Αφήνοντας για μια μέρα ακόμα και το σχολείο.
Ήταν ένα ωραίο απόγευμα και για τον Γιοβάνοβιτς. Βρήκε την ευκαιρία για να κάνει το rotation που ήθελε. Αφήνοντας έξω τον Κουρμπέλη και τον Σένκεφελντ σε όλο το ματς. Θα τους έχει φρέσκους την Κυριακή. Σχεδόν μοιράζοντας τον χρόνο σε Ιωαννίδη και Σπόραρ, που βρήκαν και οι δύο δίχτυα. Δίνοντας θέση βασικού στον Μαντσίνι, που έκανε τη διαφορά με δύο ασίστ. Βάζοντας τον Μπερνάρ τόσο όσο για να βρει ρυθμό. Βγάζοντας τον Χουάνκαρ που έχει επιβαρυνθεί πολύ. Άψογη διαχείριση, που δεν του στοίχισε το παραμικρό και που θα στείλει την ομάδα του στο ντέρμπι της 15ετιας με φρεσκάδα.
Ο Παναθηναϊκός την Κυριακή παίζει το ματς της… ζωής του. Ένα ντέρμπι που όμοιό του έχει πολλά χρόνια να δώσει. Που κρίνει τίτλο. Γιατί – κακά τα ψέματα – ο νικητής αυτού του ματς κατά 90% θα πάρει τον τίτλο. Θα πρέπει να αυτοκτονήσει ο ίδιος και να βρει τα ψυχικά αποθέματα ο χαμένος να γυρίσει την κατάσταση.
Είναι 90 λεπτά που χρειάζεται υπομονή όσο ποτέ, στήριξη από τον κόσμο, αυτοπεποίθηση από την ομάδα. Ο Παναθηναϊκός τη γνωρίζει πολύ καλά την ΑΕΚ και η ΑΕΚ τον Παναθηναϊκό. Τόσο καλά που στο τελευταίο μεταξύ τους παιχνίδι αλληλοεξουδετερώθηκαν.
Το ποιος θα κερδίσει θα κριθεί κυριολεκτικά στις λεπτομέρειες και ελπίζουμε αυτή τη φορά ο νικητής να καθοριστεί από καθαρά αγωνιστικά κριτήρια και όχι από μια διαιτησία τύπου Νταμπάνοβιτς, ο οποίος είχε αλλοιώσει το αποτέλεσμα στη Νέα Φιλαδέλφεια με τη χειρότερη διαιτησία που είδαμε στο φετινό πρωτάθλημα.
