Το είδαμε όλη τη σεζόν. Ήταν δεδομένο πως θα το βλέπαμε και στα παιχνίδια που θα έκριναν το πρωτάθλημα. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Απ’ όλους. Από τους διαιτητές, από το VAR, από τη Super League, από την ΕΠΟ.
Ξένους διαιτητές είχαν συμφωνήσει όλοι από το ξεκίνημα, Έλληνα είχαν ορίσει – τον Σιδηρόπουλο – στο Παναθηναϊκός – ΑΕΚ στον πρώτο γύρο. Δεν τα ξεχνάμε επειδή πέρασε ο καιρός. Αντέδρασε ο Παναθηναϊκός και άλλαξε ο διαιτητής. Όχι πως άλλαξαν και πολλά. Έλληνες διαιτητές εμφανίζονταν ξαφνικά σε παιχνίδια της ΑΕΚ.
«Μέθυσαν» οι Πολωνοί, Έλληνες στο ΑΕΚ – Άρης. Δεν έβρισκαν μας είπαν ελίτ, Έλληνες στο Άρης – ΑΕΚ. Την ίδια ώρα, ακόμα και οι ξένοι που έρχονταν έκαναν «εγκλήματα». Με πρωτεργάτη τον Νταμπάνοβιτς.
Αν απομονώσουμε όλες τις διαιτησίες της σεζόν, εκείνη του Νταμπάνοβιτς ήταν η πιο χειρουργική. Είχε έρθει ο άνθρωπος στην Ελλάδα για να αδικήσει τον Παναθηναϊκό σε ντέρμπι τίτλου. Αυτή ήταν η αποστολή του. Έγινε το ποδόσφαιρο… βόλεϊ κι αυτός δε σφύριζε τίποτα. Ανθρωπάκια χωρίς προσωπικότητα.
Φτάσαμε και στις τελευταίες αγωνιστικές. Εκεί ήταν που θα έκαναν τα πάντα προκειμένου ο Παναθηναϊκός να μην πάρει αυτό που του άξιζε. Να μην πάρει το πρωτάθλημα. Δύο ίδιες φάσεις, δύο διαφορετικές αποφάσεις, ένα… δοσμένο πρωτάθλημα. Η φάση του Ρέαμπτσιουκ με τον Βίντα στο Καραϊσκάκη, με το σκορ στο 1-1 δόθηκε πέναλτι. Η φάση του Ντόη με τον Σπόραρ, με το αποτέλεσμα στο 0-0 δόθηκε… «παίζεται».
Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Όλη τη σεζόν το βλέπαμε, ο Παναθηναϊκός τα έβαλε με Θεούς και δαίμονες, παρέμενε ψηλά και του έριξαν τις χαριστικές βολές στα Playoffs. Να το χαίρονται το πρωτάθλημα του Νταμπάνοβιτς και της μεζούρας. Χάρισμά τους.+
