Αναλυτικά η ανοιχτή επιστολή των οπαδών του Παναθηναϊκού:
«Εν μέσω περιόδου κατά την οποία ο μέσος όρος των Ελλήνων πολιτών στηρίζει μέρος της επιβίωσης του σε κάθε μορφή κυβερνητικής ελεημοσύνης,(pass) η πολυαγαπημένη μας ΠΑΕ επέλεξε για άλλη μια φορά να μας εκπλήξει με την τιμολογιακή πολιτική των εισιτηρίων διαρκείας, καθώς και με το πως την επικοινώνησε.
Εάν το κίνητρο δεν είναι το να μετατρέψετε εναν ποδοσφαιρικό αγώνα σε ένα θέαμα για ολίγους και ευκατάστατους, σας συμβουλεύουμε να επανεξετάσετε πιο ρεαλιστικά τις αποφάσεις σας.
Ξεχνάτε εύκολα κύριοι.
Ξεχνάτε πως για πολλά έτη ο κόσμος είχε γυρίσει την πλάτη στην ομάδα και μόνο 2.000-3000 «ρομαντικοί-γραφικοί» δίναμε ανελλιπώς το παρών, άσχετα με τη βαθμολογική θέση, άσχετα με τις όποιες αντίξοες καιρικές συνθήκες κλπ. Δεν το κάναμε εκ του ασφαλούς.
Στα δύσκολα όταν φωνάζαμε «ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΕ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΕ» το εννοούσαμε…
Δεν το κάναμε σε ένα καινούργιο γηπεδο με όλες τις ανέσεις που συνεπάγονται.
Δεν το κάναμε όντας τροπαιούχοι η έστω κατα τη διάρκεια ευρωπαϊκών συμμετοχών.
Δυστυχώς οι λύπες ήταν περισσότερες από τις χαρές.
Θα ήμασταν όμως ανακόλουθοι με τα ιδεώδη μας εάν απείχαμε.
Και για εμάς το «στις χαρές και στις λύπες μαζί» δεν είναι απλά ένα σύνθημα αλλά στάση ζωής. Ο καθένας από εμάς με τις προσωπικές του «θυσίες» ήταν εκεί και στήριζε.
Να μιλήσουμε λίγο για το «εκεί»;;; Να μιλήσουμε… Το «εκεί»λοιπόν είναι το αγαπημένο μας μέρος για το οποίο ποτέ δεν εξετάσαμε αν το κάθισμα μας είναι στη θέση του η σε τι κατάσταση είναι… εάν έπρεπε να καθαρίζουμε με Ajax το χειρίστου ποιότητας πλεξιγκλάς που (αναίτια) τοποθετήσατε. Ποτέ δεν εξετάσαμε αν επί της ουσίας στα κόρνερ από την πλευρά μας έπρεπε να πάθουμε αυχενικό για να καταλάβουμε την εξέλιξη.
Πληρώναμε αδιαμαρτύρητα ακόμη και για να χάνονται δυο σειρές καθισμάτων ώστε να «φιλοξενούνται» οι δυνάμεις καταστολής και οι υπάλληλοι της συνεργαζόμενης εταιρίας security, ακόμη και σε αγώνες μηδαμινής «επικινδυνότητας».
Πληρώναμε αδιαμαρτύρητα ακόμη και όταν η απέναντι θύρα έγινε πιο ρομαντική και οι κάτοχοι της έβλεπαν τον έναστρο Αττικό ουρανό (πάλι καλά που δεν είχαμε θύματα…) και μετά ένα σκέπαστρο-μουσαμά…..και περιμέναμε καρτερικά τη δική μας σειρά…(που νομοτελειακά θα έρθει…)…
Δίναμε το προσωπικό μας υστέρημα χωρίς να υπολογίσουμε τις ώρες αναμονής μέχρι τις θύρες η οποιαδήποτε άλλη αντιξοότητα.
Είμασταν εκεί πάντα λόγω της άδολης αγάπης μας προς την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς.
Γιατί με την καρδιά λειτουργήσαμε και όχι με κομπιουτεράκια και μπακαλίστικους υπολογισμούς. Δεν θα πούμε mea culpa ούτε ότι μετανιώσαμε. Δεν θελουμε ευχαριστίες η κάποια ειδική μεταχείριση.
Το μόνο που επιθυμούμε είναι να μας εκπλήξετε έστω για μια φορά θετικά με το να σκεφτείτε λογικά.
ΥΓ Έχουν πάρει φωτιά τα λογιστικά γραφεία μας να αποφασίσουν τι θα κάνουμε με το ΦΠΑ και αν μπορούμε να περάσουμε τα διαρκείας σαν έξοδα παράστασης….
Ευτυχώς για εσάς έχουμε χιούμορ…….
Κάποιοι κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας της Θύρας 11….»
