Χαίρεται η Ελλάδα που ‘χει τέτοια ομάδα

Panathinaikos is back. Ξεκάθαρα πια, χωρίς ρετούς, δίχως τον κίνδυνο να σου κουνήσει το δάχτυλο ο οιοσδήποτε επιθυμεί να υποβιβάσει το εύρος της επιτυχίας.

Ναι, η Μαρσέιγ δεν είναι στο βεληνεκές της Μπαρτσελόνα που είχε προσκυνήσει στη Λεωφόρο και έκανε καθυστερήσεις στο Καμπ Νου για να σωθεί από το τριφύλλι, αλλά δεν παύει να απέχει παρασάγγας από κάθε ελληνική ομάδα όσον αφορά την ποιότητα των παικτών της και το ευρωπαϊκό ιστορικό της εύρος. Εχει κατακτήσει Τσάμπιονς Λιγκ, έχει συμμετάσχει άλλες τέσσερις φορές σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, έχει διψήφιο αριθμό Κυπέλλων, πρωταθλήματα και Λιγκ Καπ Γαλλίας. Το μπάτζετ της είναι στο θεό, μπορεί να ξοδεύει για πλάκα 30 εκατ. ευρώ για να πάρει δύο παίκτες από την Πρέμιερ Λιγκ (Σαρ, Εντιαγέ), να αποκτά ως ελεύθερο τον Ομπαμεγιάνγκ από την Τσέλσι, να πληρώνει 8 εκατ. ευρώ για τον Κοντογκμπιά στην Ατλέτικο Μαδρίτης και να έχει την πολυτέλεια να αφήνει στον πάγκο κοτζάμ Γεντουζί.

Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς, με τον Βαγιαννίδη δεξιό μπακ, δίχως τον Αϊτόρ, χωρίς τον Σένκεφελντ, με τον Παλάσιος να πατά το χορτάρι μόνο στους πανηγυρισμούς, τον Τσέριν να μπαίνει λίγο πριν το 80’ και τρεις από τις αλλαγές του Σέρβου να κρύβουν το τόπι στη φάση του γκολ, την υποχρέωσε στην πρώτη της ήττα σε προκριματικά στη Λεωφόρο, μετά από 14 ματς με συντελεστή 7-7-0 (Ν-Ι-Η) και 7 στις 7 προκρίσεις. Εάν δεν έγινε και κάτι τρομερό, μετά απ’ όλα αυτά, τότε μάλλον αρμενίζουμε στραβά. Και ναι, λοιπόν, μπορούμε να το πούμε ξανά με υπερηφάνεια: χαίρεται η Ελλάδα που ‘χει τέτοια ομάδα.

Ο Παναθηναϊκός την έκανε στη Λεωφόρο να φαντάζει του χεριού του. Γήινη. Με την εκπληκτική τακτική του Γιοβάνοβιτς και τη μάγκικη εμφάνιση όσων παικτών αγωνίστηκαν. Εφάρμοσαν κατά γράμμα τις οδηγίες, υπηρέτησαν ευλαβικά το πλάνο και το πάθος τους ήταν απαράμιλλο. Δεν υπήρχε ούτε μία χαμένη προσωπική μονομαχία. Ο Βαγιαννίδης χτυπιότανε την ώρα του ματς μπροστά στο πέταλο των οργανωμένων μετά από ένα κερδισμένο τάκλιν, ο Γεντβάι φάνταζε ρόμποκοπ, έπεφτε, έκοβε και σηκωνόταν και ξαναέκοβε σε χρόνο «dt», ο Πέρεθ έμοιαζε με οδοστρωτήρα, ο Τζούρισιτς, ο Μαντσίνι και ο Βέρμπιτς έμοιαζαν με ατάιστα σκυλιά και κάπως έτσι γράφτηκε μία ακόμη ιστορική βραδιά στη Λεωφόρο της δόξας. Όπως παλιά. Ακόμη πιο εντυπωσιακός είναι ο τρόπος. Με κυριαρχικό ποδόσφαιρο, με επίπεδα κατοχής μπάλας που προσέγγισαν το 70%, με τελικές, με πολιορκία.

Με πλάνο, με μαχητική ψυχή και με αυτοπεποίθηση. Ως Παναθηναϊκός απ’ τα παλιά. Το ταξίδι ξεκίνησε. Προσδεθείτε και απολαύστε.

Ο πρέσβης επιστρέφει!