Ηταν αμαρτία από τον Θεό που δεν προκρίθηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Παναθηναϊκός, με τον τρόπο που έπαιξε απέναντι στην Μπράγκα στο ΟΑΚΑ και έχοντας σκύψει πάνω από την πηγή για να πιει το νέκταρ της συμμετοχής στη χρυσοφόρα φάση των ομίλων της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης του πλανήτη.
Αντεξε πολλά η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο ευρωπαϊκό ταξίδι των προκριματικών και πάλεψε με λύσσα και με σθένος έως ότου φτάσει μια ανάσα πριν από την υλοποίηση της ονείρωξης κάθε φίλου του συλλόγου.
Ξεκινώντας από το χαμηλό γκρουπ δυναμικότητας και το δύσβατο μονοπάτι των μη πρωταθλητών, από τον δεύτερο προκριματικό γύρο και τη βαθμολογία που είχε να διαχειριστεί εξαιτίας της ανυπαρξίας των αμέσως προηγούμενων χρόνων και συνεχίζοντας με την επίτευξη του μεγάλου «πρέπει» των πλέον καθοριστικών αναμετρήσεων με την Ντνίπρο, μέχρι τη μυθική πρόκριση απέναντι στη Μαρσέιγ του πακτωλού των εκατομμυρίων.
Οι λεπτομέρειες τον στοίχειωσαν στα ματς με την Μπράγκα. Ηταν λες και ο ποδοσφαιρικός θεός αποφάσισε πως ο Παναθηναϊκός δεν είναι ακόμα έτοιμος για να κουνήσει το σεντόνι στους ομίλους. Λες και είχε βάλει αμέτι μουχαμέτι να του γυρίσει πίσω όσα απλόχερα τού έδωσε στη ρεβάνς της Μασσαλίας. Ολες οι λεπτομέρειες ήταν όλες εις βάρος του. Από τη χαμένη ευκαιρία για χάι λάιτ του Σπόραρ στην Μπράγκα μέχρι τις οκτώ κραυγαλέες ευκαιρίες φάσεις (ναι, τόσες ήταν) που δημιούργησε για να σκοράρει και να βάλει φωτιά στην πράσινη λαοθάλασσα του ΟΑΚΑ. Ακόμα και στην τριπλή ευκαιρία των Σπόραρ, Τζούρισιτς και Σένκεφελντ, έτσι και γινόταν το 1-1, υπήρχε χρόνος να πάει το ματς στην παράταση και να προκύψει η ανατροπή. Αλλά, η μπάλα δεν ήθελε να μπει με τίποτα.
Η μεγάλη εικόνα ωστόσο δεν αλλάζει. Ο Παναθηναϊκός βαδίζει στο σωστό μονοπάτι, κάθε χρόνο είναι καλύτερος, πιο ανταγωνιστικός, πιο ώριμος, με περισσότερες λύσεις και διαρκώς αυξανόμενο ποιοτικό βάθος στο ρόστερ του. Η παρουσία του Γιοβάνοβιτς στον πάγκο και η οικονομική συνέπεια της διοίκησης αυτήν την τριετία δίνουν την αίσθηση ότι το σεντόνι δεν θα αργήσει να κουνηθεί. Οι στέρεες βάσεις και η εξέλιξη της ομάδας θα φέρουν με μαθηματική ακρίβεια την επιστροφή του συλλόγου στο Τσάμπιονς Λιγκ στο άμεσο μέλλον.
Το φετινό ευρωπαϊκό ταξίδι, πάντως, είναι εδώ. Μπροστά μας. Μόλις ξεκίνησε. Οι όμιλοι του Γιουρόπα Λιγκ δεν αποτελούν αμελητέα ποσότητα ούτε μικρό επίτευγμα για μια ομάδα που βρίσκεται σε διαδικασία ολικής επιστροφής στην κανονικότητα. Μια ομάδα που πριν από δύο χρόνια γινόταν έρμαιο κάθε πικραμένου και είχε γεμίσει κακούς δαίμονες μικρομεσαίου βεληνεκούς. Πλέον, μπορείς να ισχυριστείς ότι ο Παναθηναϊκός έχει επανέλθει σε μία μορφή κανονικότητας. Ναι, δεν διάγει τις καλύτερες μέρες της νεότερης ιστορίας του, ούτε καν τις προσεγγίζει ακόμα, αλλά είναι μία μορφή κανονικότητας να κατακτά προκρίσεις με αντιπάλους όπως η Μαρσέιγ, να κοιτάζει κατάματα και να αναγκάζει την Μπράγκα να δεινοπαθεί, να κάνει με αξιώσεις πρωταθλητισμό και να μαζεύει για… πλάκα 65.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ. Αυτό κι αν ήταν εντυπωσιακό. Μεγαλειώδες!
Η επιστροφή των φίλων του Παναθηναϊκού, οι 65.000 άνθρωποι συνωστισμένοι σε κάθε γωνιά κάθε θύρας, τίγκα στον κόσμο μέχρι και στους διαδρόμους, το να μην πέφτει ούτε καρφίτσα ακόμα και σε εισιτήρια των 100 ευρώ σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της ακρίβειας που βιώνουμε στο πετσί μας. Από όλα τα μέρη της Ευρώπης, όχι μόνο της Ελλάδας. Μια καταπράσινη λαοθάλασσα που ξύπνησε μνήμες του ένδοξου παρελθόντος και δημιούργησε εικόνες ζωής και συναισθήματα στους νέους ανθρώπους που δεν είχαν γευτεί μέχρι πρότινος ανάλογες καταστάσεις… κανονικού Παναθηναϊκού. Μια πρόγευση του μεγαλείου του συλλόγου στο ξεκίνημα του φετινού ευρωπαϊκού ταξιδιού. Ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αλλά τούτη η ομάδα έχει αποδείξει στους πάντες αυτή τη διετία ότι, είτε πετύχει έναν στόχο είτε όχι, θα δώσει και τη ψυχή της για να τον υλοποιήσει.
