Η περασμένη σεζόν δεν ήταν αντιπροσωπευτική ως προς το εύρος της αξίας του Μπερνάρ Ντουάρτε. Η ποιότητα στις επαφές του με τη μπάλα και κάποιες μαγικές κάθετες πάσες και επινοήσεις του, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν γίνονταν αντιληπτές από τους συμπαίκτες του, δεν ήταν προφανώς αρκετές για να δικαιολογήσουν το βαρύ κι ασήκωτο βιογραφικό του. Ούτε τις προσδοκίες που υπήρχαν στο άκουσμα της μεταγραφής του.
Διεθνής με την Εθνική Βραζιλίας, με χρονιές οργίων στη Σαχτάρ, με πολύ καλή παρουσία στην Πρέμιερ Λιγκ, σε ιδανική ποδοσφαιρική ηλικία και με τον πιο παχυλό μισθό στο πράσινο ρόστερ, ο Μπερνάρ δεν ήταν τόσο επιδραστικός όσο θα περίμενε κανείς. Οι αθλητές ωστόσο δεν είναι ρομπότ. Δεν πατάς το κουμπί στο «on» και παίζουν. Χρειάζονται χρόνο. Αλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Ανάλογα με το χαρακτήρα τους, τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, την πρώην ομάδα τους, τα προσωπικά τους. Ενα κάρο λόγοι, ξεχωριστοί για τον καθένα.
Στην περίπτωση του Μπερνάρ είναι ξεκάθαρο ότι η μετάβαση από την Αραβία στην Ευρώπη, από το μηδενικό άγχος στην πίεση του πρωταθλητισμού κι απ΄ τον έναν ρυθμό στον άλλο, θα τον επηρέαζε για ένα διάστημα μέχρι να βρει τα πατήματά του. Ετσι κι έγινε. Συν τοις άλλοις, οι προσδοκίες όλων στο σύλλογο ήταν να βγει μπροστά, να ηγηθεί και να καθοδηγήσει την ομάδα, άρα η πίεση ήταν ακόμα μεγαλύτερη και ο Μπερνάρ δεν ήταν ακόμα έτοιμος.
Φέτος όλα είναι διαφορετικά. Πέρασε το στάδιο προσαρμογής. Εκανε προετοιμασία με την ομάδα και μάλιστα ήταν από τους καλύτερους σε αυτήν. Η ομάδα «γέμισε» και αύξησε σημαντικά την ποιότητά της σε όλες τις γραμμές. Στη θέση του, έχει πλέον ισχυρό ανταγωνισμό μετά την απόκτηση του εξαιρετικού Φίλιπ Τζούρισιτς. Και ο Μπερνάρ που απολαμβάνουμε στο ξεκίνημα της φετινής χρονιάς είναι ο Μπερνάρ της σελεσάο. Καλώς τον.
Ο δε Παναθηναϊκός «πετάει». Η ομάδα γίνεται κάθε χρόνο και καλύτερη στα χέρια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και αμιγώς ποδοσφαιρικά αποτελεί εξέλιξη των προηγούμενων δύο ετών. Πλέον, έχει έρθει η ώρα της ανάκτησης των εποχών που δεν υπήρχε και ιδιαίτερο άγχος πριν από ματς του ελληνικού πρωταθλήματος επειδή η διαφορά του Παναθηναϊκού με τους μικρομεσαίους ήταν μεγάλη. Πριν το ματς με τον Παναιτωλικό, για παράδειγμα, ήξερες. Οτι είναι στο χέρι της ομάδας μία εύκολη νίκη με διαχείριση δυνάμεων πριν την πρεμιέρα των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ με τη Βιογιαρεάλ. Και δεν είχες ιδιαίτερο άγχος.
Η Βιγιαρεάλ είναι άλλο επίπεδο. Ουδεμία σχέση το ισπανικό με το ελληνικό πρωτάθλημα, ασφαλώς. Αλλος ρυθμός, πολύ πιο υψηλό επίπεδο ποδοσφαιριστών, προπονητών, εγκαταστάσεων, είσαι αναγκασμένος να κοντράρεις μεγαθήρια σαν τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα.
Αλλα ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης ποτέ δεν κώλωσε σε κανέναν. Ούτε στα μεγαθήρια που προαναφέραμε. Το κατάμεστο ΟΑΚΑ θα βράζει, η ομάδα είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Κανείς δεν θα της πει το παραμικρό από τη στιγμή που παίζει με το μεγάλο φαβορί του ομίλου και ό,τι πάρει θα συνιστά μεγάλη επιτυχία, ενώ και οι Ισπανοί είναι μπερδεμένοι μετά την πρόσφατη αλλαγή προπονητή που έκαναν. Ολα αυτά μοιάζουν με βούτυρο στο ψωμί.
Για κοπιάστε.
