Η πρώτη ημέρα του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» είχε πολύ όμορφες στιγμές και μας επιφύλασσε συγκινήσεις, αλλά και εκπλήξεις, αφού το μερικώς ανακαινισμένο ΟΑΚΑ άνοιξε τις θύρες του για πρώτη φορά και πρόσφερε μια εντελώς διαφορετική εμπειρία στον κόσμο της ομάδας.
Τις τελευταίες τρεις ημέρες τα πάντα στον οργανισμό του Παναθηναϊκού κινούνται γύρω από τον θεσμό στη μνήμη του ιστορικού διοικητικού ηγέτη του συλλόγου. Ό,τι και να πούμε για τον Παύλο Γιαννακόπουλο είναι λίγο και σίγουρα έχει αποτυπωθεί όλα αυτά τα χρόνια που δεν βρίσκεται κοντά μας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι φίλοι του «τριφυλλιού» τιμούν όπως πρέπει τον αείμνηστο παράγοντα με την παρουσία τους κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες στο τουρνουά. Μία λέξη μας έρχεται στο μυαλό για εκείνον. Απλά ανυπέρβλητος…
Όσον αφορά το κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, έχουμε μόνο καλές κριτικές να «χρεώσουμε» στους ανθρώπους της ομάδας που έτρεξαν τα πάντα μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα προκειμένου να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό και κάτι μοναδικό στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού.
Το εντυπωσιακό παρκέ, οι πολύ πιο καλαίσθητες court seats σε σχέση με τις προηγούμενες, ο επανακάμψας Mr. Green, αλλά και οι εμπειρίες ψυχαγωγίας -με άρωμα ΝΒΑ- που προσφέρονται πλέον στους θεατές, μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό και οφείλουμε να δώσουμε πολλά συγχαρητήρια στους υπεύθυνους του όλου «έργου». Αν μένουμε εντυπωσιασμένοι μόνο με το 1/3 της ανακαίνισης, φανταστείτε τι έχει να συμβεί όταν ολοκληρωθεί η όλη διαδικασία και μετατραπεί σε πράσινο παλάτι.
Πάμε και στο αγωνιστικό σκέλος. Η ομάδα του Αταμάν μπήκε εντυπωσιακά στο παιχνίδι και στα πρώτα 14-15 λεπτά έκανε ό,τι ήθελε στο παρκέ, αφού είχε πλουραλισμό στο σκοράρισμα κι έβγαζε καλές άμυνες παίρνοντας ώθηση από την καταπληκτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο ΟΑΚΑ. Ένα μπλοκάρισμα και στις δύο πλευρές του γηπέδου, επέτρεψε στην Μπάγερν να πλησιάσει και να ισοφαρίσει στην 3η περίοδο.
Παρ’ όλα αυτά, οι «πράσινοι» έδειξαν ότι διαθέτουν πολλές λύσεις φέτος: τα λέει όλα το γεγονός πως είχαν 5 παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων. Στα θετικά ήταν σίγουρα η απόδοση του Γκάι, που παρουσιάστηκε πολύ βελτιωμένος σε σχέση με την εικόνα που εμφάνισε στα φιλικά της Ρόδου και του Περιστερίου, ενώ έβαλε και το καθοριστικό τρίποντο για το 77-72.
Κορυφαίος -κατά την ταπεινή μας άποψη- ήταν όμως ο Μήτογλου, ο οποίος κέρδισε πολλές μάχες κάτω από τα καλάθια, ενώ έκανε αρκετή «βρώμικη» δουλειά με τα μακριά άκρα του και το δυνατό κορμί του. Ουσιαστικός και χρησιμότατος παίκτης δείχνει ο Γκραντ, που ξέρει να διαβάζει πολύ καλά τις φάσεις και προσφέρει αρκετά, τόσο με τις δημιουργίες του, όσο και με τις φάσεις «ένας εναντίον ενός» που συνήθως τελειώνει με επιθυμητό αποτέλεσμα.
Για τον Λεσόρ τα είχαμε αναφέρει και σε προηγούμενο μπλογκ. Είναι τόσο εκρηκτικός και δυναμικός κοντά στο καλάθι που δεν μπορούσαν να τον κάνουν καλά δύο και τρεις αντίπαλοι σε κάποιες φάσεις. Επίσης, σε συνδυασμό με τον Μήτογλου, ο Παναθηναϊκός έχει στις τάξεις του δύο πολύ καλούς και σταθερούς ριμπάουντερ μετά από χρόνια.
Σε επίπεδο τακτικής και σχημάτων, είδαμε τον Αταμάν να χωρίζει σε δυάδες τη frontline του (Μπαλτσερόφσκι-Χουάντσο και Λεσόρ-Μήτογλου), ενώ αυτή τη φορά δεν δοκίμασε πεντάδα με 3 φόργουορντ, ούτε επέμεινε για πολλή ώρα στο σχήμα με τους τρεις καθαρόαιμους γκαρντ (Σλούκα-Γκάι-Γκραντ). Είναι προφανές ότι ακόμα κι εκείνος εξετάζει διάφορες καταστάσεις και εναλλακτικές.
Κλείνοντας, είναι βέβαιο ότι ο Τούρκος προπονητής θέλει να τεστάρει τους «νέους» και να τους δώσει παραπάνω χρόνο συμμετοχής προκειμένου να βρουν ρυθμό, αλλά και τους απαραίτητους αυτοματισμούς ενόψει της νέας σεζόν. Γι’ αυτό και έχει μείνει πίσω στο ροτέισον ο Μαντζούκας…
Υ. Γ. Το λέμε συνέχεια και θα το αναφέρουμε ξανά. Η ομάδα χρειάζεται αρκετή δουλειά για να «στρώσει» και για να φτάσει στο επίπεδο που επιθυμεί, γι’ αυτό και επιβάλλεται να έχουμε υπομονή και ψυχραιμία στις κρίσεις μας. Ακόμα και ένας αδαής καταλαβαίνει πάντως ότι το επίπεδο στο ρόστερ έχει ανέβει κατακόρυφα.
