Αρχίζει και μαθαίνει να αγοράζει, πρέπει να μάθει και να πουλάει
Με αφορμή το ντόρο γύρω από τον Φώτη Ιωαννίδη, ο Κώστας Μανωλιουδάκης αναλύει τη θεαματική αλλαγή στάσης του Παναθηναϊκού στις αγοραπωλησίες σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.
Από την ημέρα ορόσημο της πρόσληψης του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού η αλλαγή στις πρακτικές του συλλόγου επί παντός επιστητού είναι, αν μη τι άλλο, θεαματική.
Οχι μόνο αμιγώς ποδοσφαιρικά, βάζοντας τα θεμέλια στο χορτάρι για να παρουσιάσει μία ανταγωνιστική ομάδα, ακολουθώντας το δύσκολο δρόμο του κυριαρχικού ποδοσφαίρου πρωτοβουλίας. Αλλά και σε επίπεδο νοοτροπίας, οράματος και προοπτικής του κλαμπ. Σταμάτησε να τον ενδιαφέρουν οι ποδοσφαιρικές εκδόσεις μίας χρήσης, να αγοράζει ό,τι να ‘ναι, όπως να ‘ναι, αλλά και να (ξε)πουλάει όσο-όσο. Ο Παναθηναϊκός αρχισε να λειτουργεί ξανά ως σύλλογος που σέβεται τον εαυτό του και τα εκατομμύρια των φίλων του.
Με την αρωγή, επιτέλους, της διοίκησης που ικανοποιεί τα «θέλω» του προπονητή σε όλα τα επίπεδα, ο Παναθηναϊκός δημιουργεί προσεκτικά και στρατηγικά μία πολύ καλή ομάδα που δεν κοιτάζει ένα, δύο, πέντε ή δέκα ματς.
Αλλά που «χτίζει» μεθοδικά μία ομάδα με προοπτική τουλάχιστον 2-3 ετών, η οποία κάθε χρόνο θα προσπαθεί να γίνεται καλύτερη, πιο ανταγωνιστική και να έρχεται ολοένα πιο κοντά στην ευρωπαϊκή της οντότητα που αποτελεί, άλλωστε, την ιστορική της υποχρέωση. Οι πράσινοι έχουν αρχίσει και μαθαίνουν να «αγοράζουν». Οταν πριν λίγα χρόνια πάλευαν για να φέρουν τον Γιασίν Αγιούμπ και αποκτούσαν περιπτώσεις παικτών όπως ο Ούφε Μπεκ, τα πολλά λόγια είναι περιττά.
Εξίσου σημαντικό είναι και το γεγονός ότι σταμάτησαν να ξεπουλούν. Να δίνουν όσο-όσο τους παίκτες του έμψυχου δυναμικού τους, να μην εισπράττουν ούτε ευρώ και να πληρώνουν (κιόλας) συμβόλαια ποδοσφαιριστών που δεν υπολογίζονταν. Να αποτελούν τη χαρά των μάνατζερ και παικτών-τουριστών.
Ακόμη και σε περιπτώσεις παικτών όπως ο Μαουρίσιο για τον οποίο είχαν έρθει δύο επίσημες προτάσεις ενώ σε λίγους μήνες έμενε ελεύθερος, οι οποίες είχαν απορριφθεί. Μηδέν ευρώ στο ταμείο, αλλά σαφές μήνυμα προς όλους. Παίκτες, μάνατζερ, ομάδες, αγορές.
Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Ιωαννίδη με την πρόταση από το MLS πριν απ’ τα ημιτελικά του Κυπέλλου με τη Λαμία (τη χρονιά της κατάκτησής του) και την έναρξη των πλέι οφ του πρωταθλήματος και, παρότι αρκετοί ήταν δύσπιστοι τότε, ήταν πέρα για πέρα αληθινή και εμπεριείχε αρκετά μηδενικά.
Ο Ιωαννίδης όχι μόνο έμεινε στην ομάδα, άλλα εάν δεν έμενε μπορεί και να μην έφτανε ποτέ ο Παναθηναϊκός στον τελικό και στην πανάξια κατάκτηση του τροπαίου. Και τώρα δεν θα γινόταν καν όλη αυτή η συζήτηση για το εάν είναι… ψίχουλα τα 8 εκατ. της Αϊντραχτ ή όχι.
Ολοι οι παίκτες πωλούνται στο ποδόσφαιρο. Αυτό πρέπει να γίνεται. Ετσι λειτουργεί η αγορά παγκοσμίως. Οχι όμως και να ξεπουλιόνται ή να παραχωρούνται με χρήματα που δεν αντιπροσωπεύουν την αντικειμενική τους αξία, όπως είχε συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν με την παραχώρηση του Μάρκους Μπεργκ στην Αλ Αϊν με ποσό μικρότερο της πώλησης του Αλεξανδρόπουλου στην Σπόρτινγκ.
Ο Παναθηναϊκός αποκτά πλέον παίκτες όπως ο Μπερνάρ, ο Τζούρισιτς και ο Αράο. Απομένει να μάθει και να πουλάει σωστά. Το πρώτο βήμα, να μην ξεπουλάει, έχει ήδη γίνει. Μένει το ουσιαστικότερο.
