Ήταν το ματς στο 50′ χθες στο «Θεράμικα» και αναρωτιόσουν αν θα συνεχιστεί αυτό που βλέπαμε. Δηλαδή μια μαγική εικόνα όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι εκείνο το σημείο. Γιατί μαγική εικόνα; Γιατί το ματς δεν ήταν για 3-0 στο 47′, γιατί αυτό το 3-0 είχε διαμορφωθεί από λάθη του Παναθηναϊκού, γιατί και πάλι ένα ματς που είχε στον έλεγχο του… ξέφυγε από το πουθενά. Ένα κακό πεντάλεπτο στο πρώτο ημίχρονο, ένα παιδικό λάθος από τον Αράο και ένα «3-0» που φοβόσουν μη μεγαλώσει! Κυριολεκτικά… από το πουθενά.
Ευτυχώς ο Παναθηναϊκός έβγαλε αντίδραση. Και όχι μόνο έβγαλε αντίδραση, αλλά αν υπήρχαν ακόμα 5-6 λεπτά στο ρολόι θα είχε φτάσει σε μια μυθική ανατροπή. «Έτρεμαν» τα πόδια των Ισπανών από το 3-2 και μετά, δεν μπορούσαν να βγάλουν με ψυχραιμία την μπάλα από την περιοχή τους. Γενικά έχασαν κι αυτοί την ψυχραιμία τους, κυρίως όταν μπήκε ο Φώτης στο γήπεδο. Τον έβλεπαν και έκαναν πίσω βήματα, ο Παναθηναϊκός απέκτησε ενέργεια και επιθετικότητα που δεν την είχε με τον Σπόραρ και λίγο έλειψε να γυρίσει τούμπα το ματς.
Κακά τα ψέματα, αυτή τη στιγμή ο Ιωαννίδης δεν είναι για να βγαίνει από την ομάδα. Και γιατί ο ίδιος νιώθει… θηρίο και ανίκητος απέναντι σε κάθε αντίπαλο και γιατί ο Σπόραρ δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τον Έλληνα φορ. Μοιάζει να γίνεται άλλη ομάδα με τον Φώτη μέσα ολόκληρος ο Παναθηναϊκός. Ιδιαίτερα σε απαιτητικά ματς είναι ξεκάθαρο πια ποιος πρέπει να είναι ο βασικός επιθετικός της ομάδας.
Είχε κι άλλα κέρδη η ομάδα του Γιοβάνοβιτς χθες. Με μεγαλύτερο όλων τον Αϊτόρ. Επιτέλους ένα γεμάτο ματς μετά από περισσότερο από έναν χρόνο. Επιτέλους ένα παιχνίδι χωρίς φόβο από τη μεριά του, ένα παιχνίδι που ζητούσε και έπαιρνε πρωτοβουλίες, ένα παιχνίδι που ο Ισπανός ήταν και πάλι σημείο αναφοράς μέσα στην ομάδα. Δεν… έβγαλε μάτια, αλλά θύμισε κάτι από τον κανονικό του εαυτό. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να κρατήσει και ο ίδιος και ο προπονητής.
Σε μια τέτοια βραδιά πάντως, που βρίσκεσαι να χάνεις με 3-0 στο 47′ (κάτι που δε μας έχει συνηθίσει ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς) οφείλεις να βρεις τα λάθη και τα αρνητικά και να προσπαθήσεις να τα διορθώσεις. Μην πάμε στο… άλλο άκρο και πανηγυρίζουμε. Ο Παναθηναϊκός βγάζει τελευταία πολλά θέματα, ατομικά κυρίως. Το ότι είναι ατομικά είναι θετικό. Γιατί γενικότερα η λειτουργία της ομάδας παραμένει καλή, ακόμα και σε άσχημες βραδιές όπως οι δύο τελευταίες Κυριακή στο Βικελίδης, Πέμπτη στο Βιγιαρεάλ. Αλλά είναι δύο ήττες, μία με καθαρό σκορ στη Θεσσαλονίκη και μία που τη… μάζεψε με υπερπροσπάθεια στο τελευταίο μισάωρο.
Και δύο ήττες συνεχόμενες επίσης δεν είναι συνηθισμένο και δε «χτυπάει» καλά στον Παναθηναϊκό που έχει δημιουργηθεί για να γίνει πρωταθλητής και να επιστρέψει σε υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι ποδοσφαιριστές του πολλές φορές παίζουν με τη φωτιά, δεν έχουν υψηλή συγκέντρωση στο τελείωμα των φάσεων και κάνουν εύκολα λάθη. Που στοιχίζουν. Όπως του Μπρινιόλι στο Βικελίδης και του Αράο χθες. Δεν είναι για να τρως τόσο εύκολα γκολ, γιατί ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Και η σεζόν έχει πολύ δρόμο.
Και κάτι ακόμα: ο Παναθηναϊκός χρειάζεται κεντρικό αμυντικό χωρίς να χάσει ούτε μέρα απ’ αυτές που θα έχει στη διάθεσή του τον Γενάρη. Γιατί διαφορετικά μπορεί να χαθούν στόχοι.
