Δεν είναι τα 116 χρόνια ιστορίας που πέρασαν. Είναι τα επόμενα 116 που θα έρθουν. Και που θα περαστεί από γενιά σε γενιά αυτό που πρεσβεύει ο Παναθηναϊκός. Οι αξίες και τα ιδανικές.
Δεν είναι οι εκατοντάδες τίτλοι που έχουν υψωθεί σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος της γης από αρχηγούς με το τριφύλλι στο στήθος. Είναι όλοι αυτοί που θα ακολουθήσουν και θα κρατήσουν για πάντα ψηλά τη σημαία.
Δεν είναι τα εκατομμύρια των οπαδών του που πιστοί εδώ και δεκαετίες τον ακολουθούν και βρίσκονται σε κάθε «πέταλο». Είναι όλοι εκείνοι που θα συνεχίσουν να το κάνουν, οι επόμενες γενιές που θα μπαίνουν σε ένα πούλμαν, σε ένα αεροπλάνο, σε ένα τρένο, σε ένα πλοίο. Για να βρεθούν στο πλευρό του και να τραγουδήσουν «σε γνώρισα από παιδί μικρό».
Δεν είναι οι φορές που βγάλαμε τα λαρύγγια μας στη δική μας Λεωφόρο, στο ξένο ΟΑΚΑ ή στο… δικό μας ΟΑΚΑ, το μπασκετικό, εκεί που έχει μαρτυρήσει όλη η Ευρώπη. Είναι οι φορές που θα τα βγάλουμε και θα φωνάξουμε και τα επόμενα χρόνια, είναι αυτά που θα έρθουν και θα θυμίζουν πόσο μεγάλος ήταν, είναι και θα παραμείνει ο σύλλογος που λέγεται Παναθηναϊκός.
Δεν είναι τυχαίος ο ύμνος: Σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος.
Ένας φίλος σήμερα το πρωί έστειλε μια φωτογραφία από έναν τοίχο: «Είναι επικίνδυνος ο έρωτας με το τριφύλλι». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια. Αλλά όσο επικίνδυνος κι αν είναι, άλλο τόσο γοητευτικός είναι. Όσο ψυχοφθόρος είναι αυτός ο έρωτας, άλλο τόσο γλυκός και ονειρεμένος είναι.
Κάπως, κάπου, κάποτε γίναμε Παναθηναϊκοί. Από έναν μπαμπά ή έναν θείο, από ένα γκολ του Δομάζου ή ένα του Βαζέχα. Από ένα κάρφωμα του Ντομινίκ ή μια ασίστ του Διαμαντίδη. Από τον Σαραβάκο. Από τον Αλβέρτη.
Κάπως, κάπου, κάποτε μας φυτεύτηκε αυτό το ερέθισμα μέσα μας. Κι από ερέθισμα έγινε… εθισμός. Ότι σ’ ερεθίζει, σε εθίζει… Ένας εθισμός το ίδιο με όλους τους άλλους, μα στο τέλος ένας εθισμός που δε θέλεις να ξεφύγεις ποτέ απ’ αυτόν.
Γιατί; Γιατί είναι μαζί και όνειρο και τρέλα και δάκρυ και χαρά και μαχαιριά.
Χρόνια πολλά στον σύλλογο μεγάλο, χρόνια πολλά στον Παναθηναϊκό…
