Θα μπορούσε να είχε γκελάρει κάπου αλλού ο Παναθηναϊκός το προηγούμενο διάστημα, ιδιαίτερα στα πρώτα ματς του Φατίχ Τερίμ στον πάγκο. Εκεί που δεν έπιανε καλή απόδοση, που κέρδιζε περισσότερο λόγω της εμπειρίας του και λιγότερο λόγω της ποιότητάς του. Κάποια ματς όπως με τα Γιάννενα για παράδειγμα στη Λεωφόρο, που η απόδοσή του ήταν κάτω του μετρίου, αλλά είχε έρθει ένα «καθαρό» σκορ. Χθες ήταν άδικο αυτό που συνέβη με τη Λαμία. Και γι’ αυτό ήταν και πικρό.
Ο Παναθηναϊκός έκανε 20 τελικές, έπαιξε την αντίπαλό του μέσα στην περιοχή της επί μισή ώρα και την είδε να του κάνει δύο γκολ σε τρεις ευκαιρίες. Θύμισε πάρα πολύ δύο περσινά παιχνίδια στο ίδιο γήπεδο που εν τέλει μπορεί να του στέρησαν ακόμα και τον τίτλο: αυτό με τον ΟΦΗ, που επίσης έπαιζε με δέκα παίκτες από νωρίς και ο Παναθηναϊκός έχανε τα άχαστα και αυτό με τον Βόλο στα Play Offs όταν χάθηκε το πέναλτι του Σπόραρ στις καθυστερήσεις.
Ήταν η πρώτη σοβαρή γκέλα του Παναθηναϊκού στο φετινό πρωτάθλημα, αφού σε αυτά τα παιχνίδια έβρισκε πάντα τον τρόπο να παίρνει τους τρεις βαθμούς. Και ήρθε σε ένα σημείο που σίγουρα επηρεάζει την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση και του κόσμου και της ομάδας, γιατί οδεύουμε προς το φινάλε της κανονικής περιόδου. Αν ερχόταν στον πρώτο γύρο για παράδειγμα, δε θα είχε την ίδια βαρύτητα όπως τώρα. Τώρα νιώθεις – και είναι φυσιολογικό να το νιώθεις – πως κάθε χαμένος βαθμός μετράει διπλά.
Προέχει για τον Παναθηναϊκό πλέον ο επαναληπτικός με τον ΠΑΟΚ και φυσικά μετά απ’ αυτό και με δεδομένο πως πια θα μπει σε διαδικασία να έχει μόνο το πρωτάθλημα σε προτεραιότητα (είτε περάσει στον τελικό, είτε όχι) θα πρέπει και να αποφασίσει πως υπάρχει ένας βασικός κορμός που θα αλλάζει μόνο αν προκύπτουν προβλήματα. Να βρει ένα κεντρικό αμυντικό δίδυμο που θα πορεύεται, συγκεκριμένους παίκτες που θα είναι οι βασικοί του στον άξονα, συγκεκριμένα εξτρέμ. Για να βρει συνοχή, σταθερότητα και ένα μοτίβο παιχνιδιού που θα τον οδηγήσει μέχρι το φινάλε.
Είναι πλέον αρκετά μεγάλο το δείγμα για να μπορούμε να πούμε πως το Ακαϊντίν – Ούγκο δεν μπορεί να λειτουργήσει και είναι πιθανό σε τρεις ευκαιρίες να σου κάνει δύο γκολ ο αντίπαλος. Αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, κυρίως όταν έχουμε δει πλέον το ταίριασμα του Γεντβάι με τον Αράο και πόσο πιο αποτελεσματικό είναι. Όπως είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα και του πως λειτουργεί ο Παναθηναϊκός όταν βρίσκεται στο γήπεδο ο Τσέριν ή ο Παλάσιος.
Το μεγάλο rotation μάλλον ήταν απαραίτητο έως εδώ και σίγουρα θα ήταν άδικο να κριθεί μετά από μια γκέλα, όταν σε άλλα ματς έχει φέρει αποτέλεσμα, αλλά μετά τον ημιτελικό δε θα είναι αναγκαίο. Στην τελική ευθεία ο Παναθηναϊκός οφείλει να πάει με έναν βασικό κορμό. Και με την επιστροφή του Ιωαννίδη να βρει και πάλι αυτό που του έχει λείψει περισσότερο, δηλαδή τον παίκτη που θα φοβίζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον την αντίπαλη άμυνα.
ΥΓ: Είναι όντως αστείο σε ένα τέτοιο παιχνίδι να βλέπεις πέντε λεπτά καθυστερήσεις στο τέλος του αγώνα. Το ότι είχαν δοθεί οχτώ στο πρώτο ημίχρονο δε μου λέει κάτι, ένας διαιτητής μετράει τι παίχτηκε και τι όχι ξεχωριστά στα δύο ημίχρονα. Αλλιώς θα τις κρατούσαμε όλες τις καθυστερήσεις από το 1′ μέχρι το 90′ και θα τις παίζαμε στο τέλος μαζεμένες. Περίμενα πως θα δω στο ταμπελάκι 8 λεπτά και στο δεύτερο μέρος γιατί κάπου εκεί ήταν οι αληθινές καθυστερήσεις. Αλλά από γήπεδο σε γήπεδο αλλάζει ο τρόπος που μετράνε οι διαιτητές τον χρόνο.
