Είμαστε αυτό που κάνουμε. Οχι αυτό που κάνουν οι άλλοι. Ούτε αυτό που κάνουν ή λένε οι άλλοι για μας, ειδικώς ή γενικώς. Οι πράξεις (σου) μετράνε. Τίποτα άλλο. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να κοιτάζει μόνο τον εαυτό του. Δεν ωφελεί σε τίποτα να αποπροσανατολίζεται ο σύλλογος και ο κόσμος του μπροστά στην προοπτική του νταμπλ και του «πολέμου» που έχει να αντιμετωπίσει. Ούτε να μπαίνει νερό στον μύλο της εσωστρέφειας, επειδή ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός προχώρησαν στην προημιτελική φάση του Κόνφερενς πετυχαίνοντας πράγματι μεγάλες, σε εύρος σκορ και σημασία, νίκες.
Οι ευρωπαϊκές συγκρίσεις είναι ούτως ή άλλως γραφικές ανάμεσα σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα και τον Παναθηναϊκό. Είναι αφελές και μόνο να συζητάμε στα σοβαρά εάν το ενδεχόμενο ακόμα και κατάκτησης (στην πλέον τραβηγμένη εκδοχή) του Κόνφερενς, μπορεί να συγκριθεί με μία πρόκριση στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, πόσο μάλλον σε τελικό ή ημιτελικά.
Ουδείς από την ελίτ της Ευρώπης ασχολείται με τον Κόνφερνς. δίχως καμία διάθεση υποτίμησης του θεσμού. Δεν τίθεται σύγκριση με το Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε με το Γιουρόπα Λιγκ, για να ξέρουμε τι λέμε και τι μας γίνεται. Από εκεί και πέρα, οι ιστορικές υπερβάσεις του τριφυλλιού στα ευρωπαϊκά σαλόνια είναι από άλλη… πίστα και θα πρέπει να περάσουν… πολλές ζωές των υπολοίπων για να μπουν έστω στο ίδιο ζύγι.
Αυτό δεν αναιρεί ασφαλώς το συμπέρασμα ότι αν υπήρχε μία αποτυχία στο διάστημα της παρουσίας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού, αυτή ήταν ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός και η ήττα σοκ από τη Μακάμπι Χάιφα στη Λεωφόρο, με δεδομένο ότι υπήρχαν δύο αποτελέσματα πρόκρισης για την ομάδα.
Κι όχι φυσικά επειδή το τριφύλλι αποκλείστηκε την τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ, μετά από ευρωπαϊκή απουσία πολλών ετών. Προς θεού. Ούτε από το φετινό ευρωπαϊκό ταξίδι της ομάδας. Αυτό καθεαυτό το ταξίδι, αποτυχημένο δεν το λες. Ισα-ίσα που προσέφερε μεγάλες συγκινήσεις και κάποιες βραδιές ήταν βγαλμένες από το ένδοξο παρελθόν του συλλόγου και δικαιώς πανηγυρίστηκαν έξαλλα.
Αν αναλογιστεί κανείς τη θριαμβευτική πρόκριση επί της Μαρσέιγ, την τεράστια εμφάνιση και νίκη απέναντι στη Βιγιαρεάλ, το κατάμεστο/καταπράσινο ΟΑΚΑ στη φάση των ομίλων, την επιστροφή των επιφωνημάτων, τα Panathinaikos των Ευρωπαίων στα πρωτοσέλιδά τους και την πιστοποίηση ότι ο Παναθηναϊκός επιστρέφει σταδιακά στις ράγες του μετά από πολλά χρόνια ανομβρίας. Παρά το γεγονός ότι δεν ακολούθησε το μεγαλύτερο βήμα, αυτό της πρόκρισης στο Κόνφερενς, όπου συνεχίζουν ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός, και της προοπτικής διάκρισης με βάση το χαμηλότερο ποδοσφαιρικό επίπεδο των αντιπάλων σε σχέση με το Τσάμπιονς Λιγκ και το Γιουρόπα.
Είναι αυτονόητο ότι χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία διάκρισης στην Ευρώπη, αλλά το κυρίαρχο ζητούμενο αυτής της σεζόν είναι η ανάκτηση των εγχώριων σκήπτρων. Οπως κυρίαρχο ζητούμενο στη μεγάλη εικόνα του Παναθηναϊκού είναι η ανάγκη να υπάρξει διαχρονικότητα στις εγχώριες και ευρωπαϊκές παρουσίες/επιτυχίες και κάθε σεζόν η ομάδα να γίνεται πιο δυνατή και πιο ανταγωνιστική με γνώμονα το υψηλότερο επίπεδο, ήτοι το Τσάμπιονς Λιγκ.
Τη διοργάνωση που αρμόζει στον Παναθηναϊκό και την ένδοξη ιστορία του και πρέπει να αποτελεί πάντοτε το μεγάλο στόχο επιστροφής και διάκρισης.
