Το ζήσαμε κι αυτό, σηκώσαμε το 7ο με Σλούκα αρχηγό, που λέει και το γνωστό σύνθημα… Κάτι τέτοιο φανταζόμαστε ότι τραγουδούν από την Κυριακή το βράδυ όλοι οι φίλοι του «τριφυλλιού», με το που ολοκληρώθηκε ο τελικός του Final Four δηλαδή. Η αλήθεια είναι ότι όσοι βρεθήκαμε στο Βερολίνο (και όχι μόνο) βιώσαμε μοναδικές στιγμές εκείνες τις ημέρες και ακόμα δεν λέμε να συνέλθουμε. Στιγμές που μόνο ένας σύλλογος μεγάλος όπως ο Παναθηναϊκός, μπορεί να σου προσφέρει.
Οι «πράσινοι» επέστρεψαν στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 13 χρόνια και το έκαναν με εκκωφαντικό τρόπο, αφού φρόντισαν να ποδοπατήσουν τη παντοδύναμη Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό. Και το έκαναν με τον πλέον πειστικό τρόπο, δίχως να αφήσουν περιθώριο αμφισβήτησης. Παίζοντας… χαλαρά στο φινάλε της αναμέτρησης αφού η διαφορά είχε φτάσει κοντά στην «20άρα». Αλήθεια, ποιος να το περίμενε;
Μέσα σ’ όλα, ο τελικός δεν ξεκίνησε με καθόλου καλούς οιωνούς για την ομάδα του Αταμάν, η οποία βρέθηκε να χάνει ακόμα και με 14 πόντους διαφορά στις αρχές του δεύτερου δεκαλέπτου από ένα σύνολο που έμοιαζε με «πολεμική μηχανή» και είχε πολλές ποιοτικότατες λύσεις σε όλες τις θέσεις. Μια καλοδουλεμένη ομάδα, που ήταν το απόλυτο αφεντικό της κανονικής περιόδου και φαινόταν ακαταμάχητη. Μέχρι να πέσει στα… νύχια των παικτών του «επτάστερου» δηλαδή, που φρόντισαν να την προσγειώσουν απότομα από το συννεφάκι της.
Αρχικά, το έπραξαν στη Μαδρίτη στα τέλη Φεβρουαρίου, σε ένα σημαδιακό ματς για τον Παναθηναϊκό, που έγινε τότε η πρώτη ομάδα που κέρδιζε τη Ρεάλ στο σπίτι της και παράλληλα άρχισε να πιστεύει όλο και πιο πολύ ότι μπορεί να το κάνει. Να πετύχει το ακατόρθωτο. Και τα κατάφερε μετά τα πρώτα 12-13 λεπτά του τελικού της Κυριακής παίζοντας άμυνα για σεμινάριο κι έχοντας θαυμαστή επιθετική λειτουργία.
Προσέξτε λίγο τους αριθμούς: το «τριφύλλι» δέχθηκε μόλις 39 πόντους σε 28 αγωνιστικά λεπτά (από το 12’ και μετά δηλαδή) από αυτή την ομαδάρα και στο αντίστοιχο διάστημα πέτυχε 68! Επιμέρους σκορ 68-39! Σε τελικό κόντρα στη «βασίλισσα»… Μήπως μπορείτε να μας τσιμπήσετε να δούμε εάν πρόκειται για όνειρο; Βασικά, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για κάτι καλύτερο και από τα πιο υγρά όνειρά μας!
Τα τελευταία λεπτά του αγώνα κύλησαν μέσα σε πανηγυρικό κλίμα για τους «πράσινους», που έμοιαζαν εκστασιασμένοι από την ηδονή. Όπως όλοι μας δηλαδή σε δημοσιογραφικά θεωρεία, σε κερκίδα, σε σπίτια, σε καφετέριες και τα λοιπά και τα λοιπά. Παντού έβλεπες συγκινημένα πρόσωπα και βουρκωμένα (ή δακρυσμένα) μάτια. Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα σου, παρατηρούσες ανθρώπους να ξελαρυγγιάζονται και να αγκαλιάζονται με τους διπλανούς τους και να μην μπορούν να πιστέψουν τι είχε συμβεί μόλις. Μάλλον θα μας πάρει πολύ καιρό για να επανέλθουμε στους «κανονικούς» ρυθμούς μας.
Για το φινάλε, απλά ένα ευχαριστώ. Στο προπονητικό επιτελείο, Εργκίν, Χρήστο, Σάββα, Βασίλη, Τσενκ και Δημήτρη, στους παίκτες, Κώστα, Ιωάννη, Ντίνο, Κέντρικ, Ματίας, Τζέριαν, Χουάντσο, Μάριους, Παναγιώτη, Κώστα, Λούκα, Όλεκ, Δημήτρη, Λευτέρη, Αλέξανδρε, στο τεχνικό επιτελείο Σάββα, Δημήτρη, Ξενοφώντα, Πάρη, Νίκο, Πάρη, Νίκο, Ιωάννη και Θανάση, στη διοίκηση Βασίλη, Σταύρο, Σάνι, Δημήτρη, Αποστόλη και τους υπόλοιπους και στον ιδιοκτήτη Δημήτρη, σας ευχαριστούμε που μας κάνατε υπερήφανους για μια ακόμα φορά!
Πάμε για το 8ο τώρα…
