Η τύχη σε μια διαδικασία τόσο… αγχωτική και επίπονη ψυχικά δεν μπορεί να είναι πάντα με το μέρος της μίας ομάδας. Ο Παναθηναϊκός πέρσι είχε «τρία στα τρία» στη διαδικασία των πέναλτι. Πρώτη με τη Μαρσέιγ στη Μασσαλία, δεύτερη με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, τρίτη με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο. Και τις τρεις φορές οι πράσινοι ήταν αυτοί που γέλασαν στο τέλος, αυτή τη φορά δεν το κατάφεραν. Σε μια βραδιά που είχε έντονη την οσμή του Βελοντρόμ, ο Παναθηναϊκός έφυγε πληγωμένος από το Άμστερνταμ και αυτή την πληγή καλείται να διαχειριστεί άμεσα.
Γιατί θα ήταν αλλιώς να είχε μπει το δοκάρι στο 88′, μερικά δευτερόλεπτα πριν από το γκολ του Τετέ, θα ήταν αλλιώς ακόμα και αν είχε τελειώσει το ματς 0-0 και έμενε το «γαμώτο» και το «what if» και είναι εντελώς διαφορετικό όλο αυτό που πέρασε. Το οποίο… παρά πονάει. Ειδικά μετά από μια διαδικασία 34 πέναλτι!
Στη γενική εικόνα του ζευγαριού, δηλαδή σε σύνολο 210 αγωνιστικών λεπτών, δεν μπορεί να πει κάποιος ότι ο Άγιαξ ήταν η καλύτερη ομάδα μέσα στο γήπεδο. Έμοιαζε με ένα ζευγάρι που τουλάχιστον σε αυτή τη στιγμή της σεζόν, δηλαδή με ελάχιστα επίσημα παιχνίδια στα πόδια τους, με νέους προπονητές και πάνω στο «χτίσιμο», έμοιαζε ισοδύναμο. Γι’ αυτό και κρίθηκε στις λεπτομέρειες των λεπτομερειών. Μια απόκρουση παραπάνω, ένα χαμένο πέναλτι περισσότερο. Ο Παναθηναϊκός δε φοβήθηκε σε καμία περίπτωση τον αντίπαλό του, όπως ειχε κάνει σε μεγάλο διάστημα στην Αθήνα, αντιλήφθηκε πως μπορεί να παίξει πιο ψηλά και να χτυπήσει το ματς του Άμστερνταμ, στάθηκε τυχερός σε πολλές περιπτώσεις, αλλά και ικανός. Όταν έχεις έναν σπουδαίο τερματοφύλακα, δεν είναι μόνο τύχη. Και ο Ντραγκόφσκι ήταν εκεί και είχε απάντηση σε κάθε μεγάλη ευκαιρία του Άγιαξ και είδε δύο φορές τα δοκάρια του να κρατούν ζωντανή την ομάδα του.
Ο Ντιέγκο Αλόνσο αυτή τη φορά και σε αντίθεση με όσα είχαν γίνει στην Αθήνα, όταν… έκοψε την ομάδα στα δύο με τις αλλαγές του, προσπάθησε να τη βοηθήσει και το κατάφερε. Όσοι μπήκαν πρόσφεραν και ήταν καθοριστικοί στην εξέλιξη του αγώνα, στο να βρει ο Παναθηναϊκος το γκολ που έψαχνε, αλλά και στο να κρατήσει στην άμυνα. Για παράδειγμα ο Βαγιαννίδης, ο Ζέκα και ο Μαξίμοβιτς ήταν εξαιρετικά αμυντικά, ενώ οι Βιλένα και Τετέ ήταν εκείνοι που συνεργάστηκαν για να έρθει το 0-1.
Επιπλέον ο Αλόνσο πίστευε όσο κανένας άλλος στην πρόκριση και φαινόταν από τις αντιδράσεις του. Νόμιζες ότι θα μπει να παίξει, έσφιγγε τις γροθιές, φώναζε συνεχώς, το ζούσε με ένταση. Και τακτικά το πήγε καλά το παιχνίδι, έμοιαζε να είχε σκεφτεί τι θα κάνει σε κάθε περίσταση. Του βγήκε και πήρε πολλά credits από χθες, όμως στα πέναλτι είναι θέμα ημέρας, ψυχολογίας και τύχης. Εκεί δεν παίζει κανέναν ρόλο ο προπονητής.
Ο αποκλεισμός φέρνει πλέον τον Παναθηναϊκό με την πλάτη στον τοίχο. Και αυτό είναι το χειρότερο, όχι το ότι έμεινε εκτός από μια ομάδα με το όνομα και το εκτόπισμα του Άγιαξ. Η… ειρωνεία είναι πως ο «υποβιβασμός» στο Conference League αντί να του φέρει έναν πιο βατό αντίπαλο, τον φέρνει αντιμέτωπο με μια ομάδα μάλλον καλύτερη τούτη την ώρα από τον Άγιαξ. Και χρειάζεται να κάνει την υπέρβαση για να ξεπεράσει το εμπόδιο της Λανς και να συνεχίσει την πορεία του στην Ευρώπη. Αυτό είναι το… γαμώτο.
Τα ματς έρχονται απευθείας, χρόνος για ξεκούραση δεν υπάρχει, υπάρχει και ο Αστέρας ενδιάμεσα σε ένα ΟΑΚΑ άδειο και παγωμένο. Αν με ρωτάτε, θα έβαζα 11 διαφορετικούς να παίξουν με τον Αστέρα την Κυριακή. Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη είναι εκείνη που αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα και η συνέχεια της ομάδας σε αυτή. Τα δύο παιχνίδια με τη Λανς είναι δύο μεγάλοι τελικοί για τον Παναθηναϊκό και δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε περιθώριο για να… γυρίσουν πίσω. Δεν είναι χαμένοι βαθμοί που μπορείς να τους… ρεφάρεις αλλού. Ίσως θα ήταν καλό για τους πράσινους να υπήρχε και αναβολή τουλάχιστον του ενός εκ των δύο αγώνων που έχει ενδιάμεσα στα ματς με τους Γάλλους, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
