Το τέλος του αγώνα με τον Λεβαδειακό και οι αποδοκιμασίες που ακούστηκαν από τον – λίγο – κόσμο που υπήρχε στις εξέδρες έδειξαν και πάλι πως ο Παναθηναϊκός έχει ξεκινήσει τη σεζόν του κάτω από αφόρητη πίεση. Τα προβλήματα εδώ είναι πολλά.
Το πρώτο έχει να κάνει με τον ελάχιστο κόσμο στις εξέδρες. Στο αχανές Ολυμπιακό Στάδιο, που για να γίνει έδρα πρέπει να έχει τουλάχιστον 30.000, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να παίζει μονίμως σε ουδέτερο γήπεδο. Και ο αντίπαλος δε νιώθει ότι αγωνίζεται εκτός έδρας όπως γινόταν στη Λεωφόρο. Αλλά αυτό είναι κάτι που λύνεται. Αν έχεις μια καλή ομάδα, που θα αρέσει στον κόσμο και που θα μπορεί να επιβάλλεται απέναντι στους αντιπάλους της, τότε και το γήπεδο θα το γεμίσεις και έδρα θα νιώσει ο αντίπαλος. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το τελευταίο πρωτάθλημα ήρθε με τον Παναθηναϊκό να αγωνίζεται στο ΟΑΚΑ. Αλλά τότε οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.
Η διοίκηση είχε την αποδοχή του κόσμου, ο Παναθηναϊκός είχε ομαδάρα, ο κόσμος έπαιρνε 30.000 διαρκείας. Επικρατούσε υγεία και χαρά, πήγαινες στο γήπεδο με χαμόγελο. Τώρα όσοι πάνε έχουν στο μυαλό τους ότι δε θα δουν αυτά που θέλουν και μάλλον θα φτάσουν σε σημείο να σιχτιρίζουν. Όπως έγινε την Κυριακή. Ο Παναθηναϊκός ψάχνεται και αυτό δεν είναι παράλογο όταν μιλάμε για μια ομάδα που θέλει να κάνει διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που έκανε όλη την προηγούμενη σεζόν.
Ο Ντιέγκο Αλόνσο δουλεύει για να φτάσει σε σημείο η ομάδα του να παίζει ένα συγκεκριμένο ποδόσφαιρο, που πιθανότατα θα αρέσει σε πολλούς όταν – και αν – τα καταφέρει. Όμως ένα επιπλέον πρόβλημα είναι τι γίνεται μέχρι τότε. Και πόσα… κανονάκια θα έχει ο Αλόνσο. Γιατί είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως αν οι πράσινοι χάσουν την Ευρώπη και μείνουν πίσω στο πρωτάθλημα, τότε ο Ουρουγουανός όχι απλά θα έχει πίεση, αλλά θα βρεθεί πολύ γρήγορα να παίζει για τη θέση του αγώνα με τον αγώνα. Έτσι συμβαίνει στις μεγάλες ομάδες και ιδιαίτερα στον Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών που παραμένει μακριά από το πρωτάθλημα.
Δεν υπάρχει χρόνος για κανέναν. Και δεν πρέπει να υπάρχει και κανένας που να… ζητάει χρόνο. Συγνώμη αλλά έτσι είναι. Δεν έχεις το δικαίωμα να ζητάς πίστωση όταν αποφασίζεις να δουλέψεις ή να παίξεις σε μια μεγάλη ομάδα που δεν έχει πρωτάθλημα 15 χρόνια. Αν θυμάστε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν είχε ζητήσει ούτε… μέρα να του χαρίσουν. Αυτή πρέπει να είναι η νοοτροπία. Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή βιώνε μεν μια πρώτη κρίση και είναι πολύ νωρίς για να συμβαίνει αυτό, αλλά πρέπει να τραβήξει και μια μεγάλη γραμμή. Ολόκληρος ο οργανισμός. Ενόψει του αγώνα της Πέμπτης.
Έχει δοθεί ένας χαρακτήρας ιστορικού παιχνιδιού, που δεν είναι τέτοιο φυσικά, πλην όμως είναι ένα άκρως σημαντικό ματς και όλοι πρέπει να είναι ενωμένοι. Η κίνηση με τη γενική είσοδο των 10 ευρώ όσο και αν… χλευάζεται από πολλούς ήταν μία από τις καλύτερες που έχουν γίνει από τη συγκεκριμένη διοίκηση της ομάδας. Τα πούλμαν από την επαρχία επίσης. Ακόμα και τα μπλουζάκια, αλλά γιατί άσπρα ρε παιδιά; Πράσινα έπρεπε να είναι!
Όλες αυτές οι κινήσεις δείχνουν πόσο πολύ θέλουν στην ομάδα αυτή την πρόκριση και πάνω απ’ όλα πόσο πολύ θέλουν τον κόσμο στο πλευρό τους γι’ αυτή τη «μάχη». Το λογικό είναι να επιχειρεί μια διοίκηση να πάει όλος ο οργανισμός σαν μια γροθιά σε ένα ματς. Απλά στην Ελλάδα τα πάντα παρεξηγούνται γιατί περισσότερο μας αρέσει η τοξικότητα, παρά το υγιές. Είτε έρθει η πρόκριση, είτε όχι, ο Παναθηναϊκός έχει την ευκαιρία του το βράδυ της Πέμπτης να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο.
Και αυτό είναι το πιο σημαντικό για να κερδίσει κάποιους απ’ αυτούς που θα βρίσκονται στις εξέδρες και να τους έχει και στο επόμενο ματς. Και τον κόσμο για να τον κερδίσεις πάλι πίσω χρειάζονται και οι νίκες, αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται να δείξεις πως βαδίζεις σε σίγουρα μονοπάτια. Και πως υπάρχει ένα φως στην άκρη του τούνελ.
