Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό σε τέτοια παιχνίδια όπως αυτό με τον Πανσερραϊκό είναι να κάνει αυτό που δεν έκανε με Αστέρα και Καλλιθέα. Δηλαδή να κερδίζει. Είτε εύκολα, είτε δύσκολα, είτε καθαρίζοντας το ματς από το πρώτο ημίχρονο, είτε στο φινάλε όπως έγινε χθες, οι «πράσινοι» ΠΡΕΠΕΙ να παίρνουν αυτά τα ματς. Γιατί αν δεν τα παίρνουν, δε θα μπορέσουν να πάρουν και το πρωτάθλημα.
Στο παιχνίδι απέναντι στον Λεβαδειακό ήταν ο Σπόραρ ο άνθρωπος που ήρθε από τον πάγκο και λύτρωσε τους πράσινους, αυτή τη φορά ήταν ο Τζούρισιτς που ήρθε για να πετύχει δύο γκολ και να… καθαρίσει για την ομάδα του Αλόνσο. Δίνοντας ανάσες και στον ίδιο του τον προπονητή. Το γεγονός ότι έρχονται παίκτες από τον πάγκο και καθορίζουν τα αποτελέσματα δείχνει και το βάθος που υπάρχει στο ρόστερ του Παναθηναϊκού.
Είναι πολυτέλεια για μια ομάδα να φέρνει από τον πάγκο της παίκτες όπως ο Τζούρισιτς, ο Μαξίμοβιτς και ο Τσέριν. Και αυτή την πολυτέλεια πρέπει να την εκμεταλλευτεί ο Ουρουγουανός προπονητής για να παρουσιάσει μια καλύτερη ομάδα απ’ αυτή που βλέπουμε. Και να βρει ισορροπία στο παιχνίδι της σε όλες τις γραμμές, γιατί έως τώρα δεν υπάρχει ισορροπία. Τι εννοώ;
Στο παιχνίδι της Τούμπας ο Παναθηναϊκός έδειξε να διορθώνει πολλά από τα αμυντικά προβλήματα που μας είχε εμφανίσει. Αλλά με τον Πανσερραϊκό ήταν σαν να έκανε πίσω βήματα. Γιατί; Προφανώς γιατί οι κλειστοί χώροι, με τις γραμμές κοντά όπως συνέβη στην Τούμπα μπορούν να τον βολέψουν περισσότερο. Αντίθετα, όταν εκείνος έχει την μπάλα στα πόδια και αφήνει χώρους στον αντίπαλο, έχει θέμα στο transition. Στις πάσες στην πλάτη. Είναι κάτι στο οποίο οφείλει να βρει ισορροπία και να το διορθώσει ο Αλόνσο. Ακόμα και αν χρειαστεί να αλλάζει παίκτες από παιχνίδι σε παιχνίδι. Δηλαδή να παίζουν άλλοι όταν έχει δύσκολα παιχνίδια και κυρίως ντέρμπι εκτός έδρας και άλλοι όταν πρέπει να παίζει ψηλά την άμυνα, στα όρια της μεσαίας γραμμής, προκειμένου να βάζει μεγαλύτερη πίεση στον αντίπαλο. Και να μην τρώει φάσεις στην πλάτη.
Κάπως έτσι δέχτηκε και το 1-1 χθες, σε ένα γκολ που μπορεί να ήρθε νωρίς, μόλις στο 15′, αλλά τον άγχωσε αφόρητα τον Παναθηναϊκό. Του έκοψε τη φόρα με την οποία είχε μπει, του σταμάτησε την ορμή. Είναι και απόροια των όσων βιώνει η ομάδα, δηλαδή της πίεσης που νιώθει σε κάθε παιχνίδι, η οποία σαφώς και περνάει μέσα στα αποδυτήρια. Μια πίεση που θα φεύγει όσο κερδίζει ο Παναθηναϊκός και πολύ περισσότερο όσο δείχνει να βελτιώνεται στο γήπεδο. Κάτι που έγινε στο δεύτερο ημίχρονο.
Πιθανότατα για πρώτη φορά είδαμε ένα σχέδιο, ένα πλάνο από την ομάδα του Αλόνσο στο επιθετικό της τρίτο. Σίγουρα βοήθησε και η είσοδος του Ουναΐ, που είναι ένας παίκτης ο οποίος… γλυκαίνει το παιχνίδι και όσο θα περνάει ο καιρός θα είναι ακόμα καλύτερος. Ο Μαροκινός είναι ίσως ο πιο ποιοτικός χαφ στο πρωτάθλημα, γι’ αυτό άλλωστε είναι και από τους πιο ακριβούς (με ρήτρα 11-12 εκατομμυρίων). Και αυτό το σχέδιο έφερε πίεση στον Πανσερραϊκό, με πολλούς παίκτες να πρεσάρουν και να μην επιτρέπουν στους φιλοξενούμενους να κυκλοφορήσουν την μπάλα.
Ευκαιρίες πολλές δεν έκαναν οι πράσινοι, σου έδιναν όμως αυτή τη φορά την εντύπωση πως θα βρουν το γκολ και θα πάρουν το ματς. Κυρίως γιατί η ποιότητα των παικτών τους είναι τέτοια που μπορούν με μια ενέργεια να το τελειώσουν. Το έκανε ο Τζούρισιτς με δύο γκολ το ένα καλύτερο από το άλλο, ο Παναθηναϊκός κρατάει το τρίποντο, τα μικρά δείγματα βελτίωσης και προχωρά για τα δύο ντέρμπι που ακολουθούν: με ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια και Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ.
ΥΓ: Για πρώτη φορά μου άρεσε δήλωση του Ντιέγκο Αλόνσο: «Δε ζητάω υπομονή από κανέναν». Αυτό δείχνει προπονητή που – αν μη τι άλλο – έχει αυτοπεποίθηση. Και ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τέτοιον προπονητή.
