Σε αυτά τα παιχνίδια, στα ντέρμπι και ειδικά σε αναμετρήσεις που έχουν τόσο μεγάλη ισορροπία και μπόλικη τακτική στο dna τους, συνήθως, αυτός που φτάνει στο ζητούμενο, είναι εκείνος που αξιοποίησε τις ευκαιρίες του. Εκείνος που είχε τις λεπτομέρεις δικές του. Ο Πιερό βρίσκει μία εξαιρετική εκτέλεση και σκοράρει, αφού προηγουμένως ο Τζούρισιτς μαρκάρει με τα μάτια τον Ρότα, ο Τετέ και ο Ιωαννίδης σουτάρουν πολύ άσχημα στις μεγάλες φάσεις του Παναθηναϊκού στο ματς, σπαταλώντας δύο πολύ σημαντικές ευκαιρίες. Η ΑΕΚ νίκησε το Τριφύλλι επειδή ο δικός της σέντερ φορ ήταν πιο αποτελεσματικός, ήταν σε καλύτερη βραδιά. Τούτο έκρινε το ματς, καθώς όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του αγώνα ήταν απόλυτα μοιρασμένα, με τις δύο ομάδες να έχουν από ένα ημίχρονο υπεροχής.
Κατά τα άλλα, όμως:
Ο Παναθηναϊκός για ακόμη ένα παιχνίδι φέτος πέταξε στα σκουπίδια το πρώτο ημίχρονο. Δεν ήταν καθόλου καλός, δεν απείλησε(εξαίρεση η κεφαλιά του Γεντβάι από στατική φάση) και το ότι δεν απειλήθηκε με εξαίρεση την φάση του γκολ δεν μπορεί να αποτελεί ποδοσφαιρικό ανδραγάθημα για την απόδοσή του. Πρέπει ο Αλόνσο να βρει την λύση του προβλήματος, δυσλειτουργία η οποία τον βαραίνει. Είτε είναι πνευματικό το ζήτημα, είτε αγωνιστικό, είτε συνδυασμός, αυτή η… παιδική ασθένεια πρέπει να σταματήσει. Με ένα ημίχρονο δεν νικάς. Ούτε την ΑΕΚ, ούτε κανέναν.
Προφανώς στο δεύτερο μέρος κυριάρχησε το Τριφύλλι, έφτασε την κατοχή της μπάλας στο 63%, είχε δύο πολύ μεγάλες ευκαιρίες μέσα από κάθετο ποδόσφαιρο(Ιωαννίδης-Τετέ στη πρώτη συνεργασία, Μλαντένοβιτς-Ιωαννίδης στη δεύτερη) αλλά κι αυτές βάσει της υπεροχής του ήταν λίγες, πετώντας παράλληλες και 4-5 πολύ καλές προϋποθέσεις για δημιουργία ευκαιριών από πρόχειρες, βιαστικές, μη ποιοτικές επιλογές στα τελευταία μέτρα.
Το να χάσεις ένα ντέρμπι εκτός έδρας στην 6η αγωνιστική είναι κάτι που μπορεί να σου συμβεί. Με το ξεκίνημα των τριών πρώτων αγωνιστικών, κάθε αγωνιστική, κάθε αρνητικό αποτέλεσμα, σε αφήνει ακόμη πιο πίσω. Αν ο Παναθηναϊκός είχε κάνει το αυτονόητο στην αρχή και είχε φτάσει σε ένα 3/3, σήμερα θα είχε πέντε πόντους περισσότερους και αντί να βρίσκεται στο -6, θα βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής. Αυτές οι απώλειες είναι σαν θηλιά περασμένη γύρω από τον λαιμό της ομάδας και κάθε Κυριακή μέχρι να ”χτίσει” ένα σερί και να μειώσει, θα παίζει τελικούς.
Όπως την επόμενη Κυριακή με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνο η νίκη. Μέχρι τότε, όμως, ακολουθεί η πρεμιέρα του Conference League το βράδυ της Πέμπτης στη Βοσνία. Μπαίνεις στο γήπεδο, κυριαρχείς, νικάς, φτιάχνεις το κέφι, την διάθεση, την ψυχολογία ολόκληρου του οργανισμού και πηγαίνεις στο αιώνιο ντέρμπι όπως πρέπει. Είναι μία ευνοϊκή συγκυρία, τούτη την στιγμή το παιχνίδι με την Μπόρατς, μία ομάδα που αξίζει σεβασμού αλλά ποιοτικά είναι στο επίπεδο των ομάδων που θα παλέψουν φέτος για την πέμπτη θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα(ο Άρης δεν είναι μέσα σε αυτούς) και ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να ξεκινήσει με το δεξί…
Υ.Γ1: Το χέρι του Τσέριν, πέναλτι. Σωστό. Το ίδιο και χειρότερο χέρι του Χατζισάφι πρόπερσι, τίποτα. Σε ματς που με νίκη ο Παναθηναϊκός πήγαινε στο +5 στα play offs και… καθάριζε το πρωτάθλημα. Να τα θυμόμαστε κι αυτά, δεν κάνουν κακό.
