Ο Παναθηναϊκός μετρήθηκε το βράδυ της Πέμπτης απέναντι σε έναν αντίπαλο από το κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και βρέθηκε ελλιποβαρής. Είτε γιατί ο Ντιέγκο Αλόνσο έβαλε στο μυαλό το δικό του και της ομάδας τον Άρη, είτε γιατί οι παίκτες του Τριφυλλιού έκαναν το ένα αστείο λάθος πίσω από το άλλο και σε δέκα λεπτά δέχθηκαν τρία γκολ, είτε επειδή η Τσέλσι είναι ομαδάρα και άλλο επίπεδο, είτε για όλα τα παραπάνω, το αποτέλεσμα μετράει. Και ήταν πέρα για πέρα απογοητευτικό. Να έχεις δεχθεί τέσσερα γκολ σε μία ώρα αγώνα και να κινδυνεύεις για περισσότερα, απογοητεύοντας 60.000 φίλους της ομάδας που γέμισαν το ΟΑΚΑ. Για ακόμη μία φορά το τίγκαραν και ήταν οι μόνοι που θύμιζαν… Panathinaikos.
Η φετινή έκδοση, που φέρει μέχρι στιγμής στα λίγα θετικά και στα πολλά αρνητικά την σφραγίδα του Ντιέγκο Αλόνσο και του Γιάννη Παπαδημητρίου, είναι μία ομάδα η οποία παίζει μόνιμα με την πλάτη στον τοίχο. Είναι ένας οργανισμός που δεν μπορεί να έχει διάρκεια, συνέχεια, συνέπεια, να φτιάξει έναν δρόμο που θα τον περπατήσει και θα βγει στο ξέφωτο. Mόλις πετυχαίνει κάτι που γεμίζει ελπίδα και προσδοκία, έρχεται η συνέχεια και τα γκρεμίζει όλα. Η άθλια εμφάνιση και η γκέλα με την Καλλιθέα μετά την Λανς, τα τρία ματς χωρίς νίκη μετά τον Πανσερραϊκό, η τεσσάρα από την Τσέλσι έπειτα από το διπλό στο Ηράκλειο. Με αυτό τον τρόπο, το Τριφύλλι δεν θα στρώσει ποτέ, γιατί πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, όταν παίζεις μόνιμα ”κανονάκια” για την ζωή σου, κάποια στιγμή θα κλατάρεις ψυχολογικά.
Στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, όπως στρώσεις, έτσι θα κοιμηθείς. Δεν του φταίει κανείς του Παναθηναϊκού, παρά μόνο ο ίδιος του ο εαυτός. Ένας εαυτός που κάνει ένα βήμα μπροστά και πέντε πίσω, ένας εαυτός που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις δικαιολογημένα υψηλές προσδοκίες. Προφανώς, η ευθύνη για αυτό που βλέπουμε ανήκει στον προπονητή αλλά από αυτή την παραδοχή μέχρι το ανελέητο ξέσκισμα και την ανθρωποφαγία εις βάρος του Ντιέγκο Αλόνσο, υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.
Το κακό για τον Ουρουγουανό και πάνω από όλα για τον σύλλογο, είναι πως ξέχωρα από την προβληματική εικόνα πάνω στο χορτάρι, δείχνει να μην βρίσκεται σε καλή πνευματική κατάσταση. Η συνέντευξη Τύπου με την Τσέλσι ήταν κακό ”σημάδι” για την συνέχεια. Η ιστορία έχει αποδείξει πως όταν ένας προπονητής τα ”βάζει” με τον Τύπο(είτε έχει δίκιο, είτε άδικο), τα social και αναφέρεται σε προηγούμενες καταστάσεις του κλαμπ, δύσκολα καταφέρνει να γυρίσει την παρτίδα. Αν σε αυτές τις καταστάσεις ένας προπονητής δεν έχει το καθαρό μυαλό να λειτουργήσει σωστά, τότε υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, να τον πάρει η… κατηφόρα και σε άλλα, πιο ζωτικής σημασίας θέματα της ενασχόλησής του με το κλαμπ.
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μετατρέψει ένα παιχνίδι γιορτή σε… αγχόνη, ήταν ο μόνος τρόπος για να βγει χαμένος από το συναπάντημα με την Τσέλσι. Να συντριβεί. Και το έκανε, κι αυτό. Το να μιλήσουμε για το πρώτο εικοσάλεπτο, το πρώτο ημίχρονο και όσα σωστά έγιναν, δεν έχει σημασία, όταν επαναλαμβάνουμε, χάνεις 4-0 στο 60′. Τα έχεις σβήσει όλα μόνος σου.
Και τώρα, τι; Τώρα ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του ένα παιχνίδι ”τελικό” με τον Άρη. Έτσι κι αλλιώς αυτή την μορφή είχε και πριν την Τσέλσι, τώρα πολύ περισσότερο. Όταν στην επανέναρξη του πρωταθλήματος υπήρχε η συζήτηση για το… αυστηρά 6/6 μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου, τα πιο δύσκολα παιχνίδια ήταν στην αρχή. Ο ΟΦΗ που έγινε η δουλειά και ο Άρης. Αν πάρει το αυριανό το παιχνίδι το Τριφύλλι, μετά έχει Βόλο εκτός και Λαμία εντός, τεράστια ευκαιρία για 4/4, μείωση της διαφοράς από την κορυφή και πάνω από όλα ανάσα, οξυγόνο, πίστη και αυτοπεποίθηση.
Για να φτάσουμε, όμως, σε αυτό το σημείο, θα πρέπει αρχής γενομένης από αύριο στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός να είναι μία κανονική ομάδα, μία ομάδα που έδειχνε με πολύ αργά αλλά σταθερά βήματα, μικρές βελτιώσεις στο παιχνίδι της, βελτιώσεις που προφανώς απέχουν από το ιδανικό και αυτό που πρέπει και μπορεί να παίξει αυτό το ρόστερ. Ήταν, όμως, έστω ένα σημάδι.
Για να δούμε, τι θα δούμε αύριο το απόγευμα…
