Πάντα για έναν νέο προπονητή υπάρχει ο… μήνας του μέλιτος. Δεν μπορείς απ’ αυτόν να απαιτήσεις μονομιάς να αλλάξει μια κατάσταση προβληματική, αφού συνήθως προβληματικές είναι οι καταστάσεις για να αλλάζει ο προπονητής. Εκτός αν είναι περιπτώσεις… Γιοβάνοβιτς, που ήταν προβληματική η απόφαση και όχι ο προπονητής. Σε αυτόν τον μήνα του μέλιτος ζει ο Ρουί Βιτόρια, που εν μέσω της προσπάθειάς του να διορθώσει και να βελτιώσει μια κακή ομάδα πετυχαίνει τον πρώτο και άκρως σημαντικό στόχο του: να κερδίζει. Να παίρνει βαθμούς που θα διατηρήσουν την ομάδα του μέσα στο κόλπο του πρωταθλήματος.
Τρία στα τρία γράφει το… κοντέρ στο πρωτάθλημα για τον Πορτογάλο προπονητή. Δηλαδή εννιά βαθμοί που είχε απόλυτως ανάγκη η ομάδα του ώστε να μείνει εκεί. Κοντά στην κορυφή, πια στο μείον δύο απ’ αυτή και με ένα πρόγραμμα που μπορεί να χαρίσει αισιοδοξία στον Παναθηναϊκό πως τουλάχιστον θα διατηρήσει τα κεκτημένα ή θα πάει ακόμα ψηλότερα έως τα Χριστούγεννα. Ιδιαίτερα αν κάνει στο γήπεδο τα πράγματα τόσο σωστά όσο τα έκανε στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα στο Αγρίνιο.
Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε σε όλο το πρώτο ημίχρονο απέναντι σε μια ομάδα που δεν είναι τυχαία εκεί που είναι. Δηλαδή σε έναν καλά δουλεμένο αντίπαλο, που ξέρει τι να κάνει στο γήπεδο, πως να το κάνει και πάνω απ’ όλα πως να το πάρει. Με τον Τετέ να κάνει… όργια, τη συνεργασία του με τον Βαγιαννίδη να είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει φέτος σε επίπεδο συνεργασίας παικτών, την τριάδα στη μεσαία γραμμή με Αράο – Τσέριν – Ουναΐ να δίνει τρεξίματα, ταχύτητα σε σκέψη και εκτέλεση και σιγουριά στο μεσοαμυντικό κομμάτι, ο Παναθηναϊκός έπαιξε – επιτέλους – κανονικό ποδόσφαιρο.
Ούτε βαρετό, ούτε προβληματικό, ούτε χαμηλού επιπέδου, ούτε κατά τύχη, όπως έκανε σε όλη την περίοδο του Ντιέγκο Αλόνσο. Πρέσαρε και ανακτούσε γρήγορα την μπάλα, έπαιρνε ρίσκα στο build up που είναι κάτι που θα κάνει πολύ με τον Βιτόρια, είχε σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Τι δεν είχε; Περισσότερα γκολ, θα μπορούσε το ημίχρονο να είναι 0-2, 0-3. Αλλά παρέμεινε αυτό το 0-1 κυρίως λόγω της αστοχίας των παικτών του και όλοι σκέφτηκαν πως θα γίνει της… Τζουργκάρντεν στο δεύτερο, όταν αρχικά ο Γερεμέγεφ αστόχησε σε τετ α τετ και στη συνέχεια ο Παναιτωλικός ισοφάρισε.
Και πράγματι θα μπορούσε να είχε γίνει όταν το ματς πήρε μια άγρια ομορφιά, έναν ρυθμό που δε βόλευε σε εκείνο το σημείο τον Παναθηναϊκό. Είχε και τα αρνητικά του το απόγευμα στο Αγρίνιο, δεν πήγαν όλα κατ΄ευχήν. Αν μπει η μεγάλη ευκαιρία των γηπεδούχων στο 81′ ο Παναθηναϊκός πιθανότατα θα χάσει. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσέξει ο Βιτόρια και γενικά η ομάδα. Τα ματς που είναι δικά σου πρέπει να τα τελειώνεις. Και για να τα τελειώσεις χρειάζεσαι καλύτερη συγκέντρωση στην τελική προσπάθεια και σίγουρα παίκτες με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Καλύτερους σέντερ φορ δηλαδή.
Ο Γερεμέγεφ είναι πολύ χαμηλότερου επιπέδου παίκτης απ’ αυτό που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός και σίγουρα χειρότερος από τον Σπόραρ, που έχει ακούσει πολλά και μάλλον… δίκαια, πλην όμως δεν μπορεί να μπει σε σύγκριση η ποιότητά του με τον Σουηδό. Όπως και να έχει η αναζήτηση τον Ιανουάριο και η τελική επιλογή πρέπει να είναι για παίκτη που θα μπορεί να κάνει τη διαφορά, να έχει το εύκολο γκολ και να κουβαλήσει τον Παναθηναϊκό.
ΥΓ: Επιτέλους συσπείρωση και μέσα στο γήπεδο. Είχα βαρεθεί να βλέπω παίκτες να στραβώνουν με την πρώτη ευκαιρία, να «τη λένε» σε συμπαίκτες τους, να παρατούν φάσεις, να μανουριάζουν λες και πήγαν τσαντισμένοι να παίξουν μπάλα. Λογικό ως ένα σημείο γιατί υπήρχε αφόρητη πίεση στην ομάδα από την πρώτη μέρα της σεζόν. Στο γκολ του Αράο έτρεξαν όλοι, μέχρι και ο Βιτόρια, στο κόρνερ για να πανηγυρίσουν. Με κραυγές. Με τεντωμένες φλέβες. Με κ@@@α. Οπως πρέπει να είναι.
ΥΓ1: Καιρός να φτιάξει και την ευρωπαϊκή του ζωή ο Παναθηναϊκός. Να κερδίσει την Πέμπτη την Ελσίνκι και να δει με αισιοδοξία και την προοπτική του Conference League. Δεν υπάρχουν φόβητρα, εκτός από 2-3 ομάδες στη διοργάνωση, θα είναι κρίμα να πετάξει μια τέτοια ευκαιρία για μια καλή πορεία.
