Άργησε πολύ να φύγει ο Ντιέγκο Αλόνσο από τον Παναθηναϊκό, αν είχε συμβεί αυτό έστω και έναν μήνα νωρίτερα ίσως τώρα να μιλούσαμε κάτω από διαφορετική βαθμολογική βάση. Και ο Παναθηναϊκός να ήταν στην κορυφή της βαθμολογίας τούτη τη στιγμή ή πιο κοντά στον Ολυμπιακό απ’ αυτό το μείον τέσσερα που τον συναντάμε τώρα. Δεν είναι μεγάλη η διαφορά των τεσσάρων βαθμών, πλην όμως σε βάζει σε πίεση να κερδίζεις συνέχεια. Δηλαδή αν δε το έβαζε ο Γερεμέγεφ σε… νεκρό χρόνο στην Τρίπολη, θα πήγαινε στους έξι. Δεν έχεις περιθώριο για να κάνεις γκέλες δεξιά κι αριστερά, πχ τώρα στη Λιβαδειά ο Παναθηναϊκός ούτε να σκέφτεται να φύγει χωρίς το τρίποντο στις αποσκευές του.
Το θετικό πλέον για τον Παναθηναϊκό είναι ότι γίνεται – αν δεν έχει γίνει ήδη – μια κανονική ομάδα. Και θα γίνει μια πολύ καλή ομάδα αν συνεχίσει έτσι. Αν μη τι άλλο έχει το ρόστερ για να υποστηρίξει όλη αυτή τη φιλοδοξία, που αγγίζει πλέον τα όρια της ανάγκης. Εχει ανάγκη από καλό ποδόσφαιρο, έχει ανάγκη και ο κόσμος να πηγαίνει στο γήπεδο και να βλέπει ωραία πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Και κάνει πολλά τέτοια το τελευταίο διάστημα η ομάδα του Ρουί Βιτόρια. Κάτι που πιστώνεται στον προπονητή της.
Ο Πορτογάλος τον έστρωσε τον Παναθηναϊκό και όσο περνάει ο καιρός θα τον στρώνει ακόμα περισσότερο. Είναι άνθρωπος που έχει δείξει δείγματα καλής δουλειάς πολύ πριν έρθει στην Ελλάδα. Από τη στιγμή, λοιπόν, που του δίνεις τα εχέγγυα να δουλέψει με παίκτες ποιότητας και μεγάλης αξίας, θα κάνει όλα όσα πρέπει. Κι αυτό που πρέπει δεν είναι άλλο από το να γίνει ξανά μια ομάδα που θα διεκδικεί τίτλους, όπως ήταν πριν από έναν χρόνο και όσο καιρό βρισκόταν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο. Μετά τον πήρε η κάτω βόλτα, με τη… λαίλαπα Τερίμ και με το ρίσκο του Αλόνσο.
Οι πράσινοι στα δύο τελευταία εκτός έδρας ματς και μάλιστα δύσκολα εκτός έδρας ματς, στο Αγρίνιο και στην Τρίπολη, δημιούργησε όσες ευκαιρίες δεν είχε δημιουργήσει σε όλο το υπόλοιπο πρωτάθλημα. Κέρδισε και τα δύο στις καθυστερήσεις, αποδίδοντας δικαιοσύνη στα παιχνίδια και το πρόβλημα είναι αυτό, ότι τα κέρδισε στις καθυστερήσεις. Θα έπρεπε να τα είχε καθαρίσει πολύ νωρίτερα και με μεγαλύτερα σκορ, αλλά αυτό το πρόβλημα λύνεται. Τα γκολ θα έρθουν, είτε από τους υπάρχοντες, είτε από παίκτες που θα έρθουν. Γιατί πρέπει να έρθουν, κυρίως 1-2 επιθετικοί που θα τα… κολλάνε με ευκολία.
Από τη στιγμή όμως που η ομάδα δείχνει ολοένα και μεγαλύτερη βελτίωση από αγώνα σε αγώνα, που δημιουργεί, που αρχίζει να πρεσάρει καλύτερα και πιο αποτελεσματικά, που αμύνεται με καλύτερο τρόπο, που επιτίθεται περισσότερο ορθολογικά και μπαίνει τόσες φορές στην αντίπαλη περιοχή, την άκρη της με το γκολ θα τη βρει. Θα ανησυχούσαμε αν δεν έκανε όλα τα παραπάνω. Υπάρχει… μισό – μηδέν σαν αυτό που είδαμε στην Τρίπολη, με δέκα ευκαιρόιες νωρίτερα, υπάρχει και το «μισό – μηδέν» όπως εκείνο με τον Λεβαδειακό στον πρώτο γύρο, που μπήκε κατά λάθος ένα γκολ στα χασομέρια ενώ πριν δεν είχε γίνει τίποτα. Το δεύτερο είναι πρόβλημα που δε λύνεται, το πρώτο είναι κάτι που θα λυθεί.
Μπορεί να χρειαστεί χρόνος, μπορεί να φύγει η φετινή σεζόν χωρίς κάποιον τίτλο κυρίως για τα «εγκλήματα» που έγιναν στον πρώτο γύρο, μπορεί να χρειαστεί κι άλλη υπομονή. Αλλά ο Ρουί Βιτόρια σου δίνει την αίσθηση πως θα φτιάξει έναν Παναθηναϊκό ο οποίος θα διεκδικεί και θα κατακτά τίτλους.
