Όταν ο Ολυμπιακός παίζει με δέκα για ένα ολόκληρο ημίχρονο, όταν εσύ είχες μια εβδομάδα να προετοιμάσεις αυτό το παιχνίδι και ο αντίπαλος… μισή προπόνηση, όταν εσύ καίγεσαι για νίκη και η ομάδα του Πειραιά βολεύεται με την ισοπαλία και όταν στα τελευταία 17 ματς έχεις χάσει μόνο μία φορά σε ματς που δεν έπρεπε να γίνει ποτέ εκείνη την ημέρα(7-9-1), τότε η ισοπαλία και ο τρόπος που αυτή ήρθε δεν μπορεί να σε αφήνει ικανοποιημένο. Και τούτο δείχνει, μέσα από τα λόγια του Βιτόρια και του Ιωαννίδη, πως το Τριφύλλι έχει ανεβάσει τον πήχη του σε μέτρα που αρμόζουν στην ιστορία, στο dna και στις απαιτήσεις που πάντα πρέπει να υπάρχουν.
Το αριθμητικό πλεονέκτημα δεν εμφανίστηκε στο δεύτερο μέρος. Φυσικά παίζει και ο αντίπαλος, φυσικά ο Ολυμπιακός με την έδρα, την συσπείρωση της αποβολής, την ψυχολογία, λειτούργησε ιδανικά και κάλυπτε τους έξτρα χώρους. Από την άλλη το θέμα είναι πάντα τι κάνεις εσύ. Πέρα από το σουτ του Μπακασέτα στο 47′, οι ”πράσινοι” δεν μπόρεσαν να φτιάξουν άλλη καλή ευκαιρία και πήραν έναν πολύ σημαντικό βαθμό, κυρίως χάρη σε έναν ποδοσφαιριστή. Χάρη στη κλάση, την ατομική ποιότητα, την ενέργεια που κάνει ο Ιωαννίδης. Αυτό που δεν περιμένει ο αντίπαλος. Μόνος εναντίον όλων, πέναλτι, εύστοχη εκτέλεση και στο σακούλι ένας βαθμός. Υπερπολύτιμος, καθώς το +4 δεν έγινε +7.
Από κει και πέρα, μετά το πρώτο κάκιστο τέταρτο που έφερε το γκολ του Κάρμο, ο Παναθηναϊκός μπορεί να κρατήσει την αντίδραση, η οποία έφερε τέσσερις καλές στιγμές και την αποβολή του Κοστίνια. Αυτή ήταν η μικρή εικόνα που αφορά το χθεσινό ντέρμπι, γιατί υπάρχει και η μεγάλη που είναι πάντα πιο σημαντική.
Στα ντέρμπι του πρώτου γύρου ο Παναθηναϊκός πήρε δύο πόντους, στον δεύτερο γύρο μάζεψε, επτά. Το κομμάτι το δύσκολο της κανονικής διάρκειας θα είχε δίπλα το ”τέλειο” αν δεν είχε γίνει η σφαγή στις Σέρρες, καθώς το Τριφύλλι πήρε όλα τα ματς, εκτός από ένα εκτός έδρας ντέρμπι στο Καραϊσκάκη.
Το -4 από την κορυφή, έξι αγωνιστικές πριν το φινάλε της κανονικής διάρκειας θα είναι εξαιρετικό, αν ο Παναθηναϊκός κάνει το αυτονόητο στο βατό πρόγραμμα που έρχεται. Το 6/6 είναι μονόδρομος. Αν οι 18 πόντοι έρθουν, η ομάδα του Βιτόρια είτε θα είναι πρώτη είτε σε απόσταση αναπνοής. ΟΦΗ εντός, Άρης εκτός, Βόλος εντός, Λαμία εκτός, Παναιτωλικός εντός, Ατρόμητος εκτός. Στο ίδιο διάστημα ο πρωτοπόρος έχει να παίξει με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, οι οποίοι θα παίξουν και μεταξύ τους στη Τούμπα.
Από κει και πέρα, έγινε ξεκάθαρο με τον πλέον προφανή τρόπο το εξής: Με τον Τσέριν εκτός αποστολής λόγω ίωσης, απαγορεύεται να έχεις μια διαθέσιμη λύση στο ”6” κι αυτή να είναι ο βετεράνος, Κάρλος Ζέκα. Είναι τεράστια η ανάγκη για παίκτη πρώτης γραμμής εκεί, τόσο για να υπάρχει βάθος ποιοτικό όσο και για να βρεις έναν παίκτη καλύτερο του Αράο. Του Μεϊτέ θα ήταν ποδοσφαιρική ευλογία αν είχε ολοκληρωθεί. Δεν έγινε, οκ, πρέπει το κλαμπ να βρει κάποιον εξίσου ή πιο καλό με τον Γάλλο χαφ που προτίμησε τον ΠΑΟΚ.
Αντί επιλόγου: Όταν τους βλέπεις να ουρλιάζουν, να κάνουν το άσπρο μαύρο για φάσεις που είναι πεντακάθαρες, όταν ο διαιτητής δεν έχει δώσει τίποτα σε ροή αγώνα καν τον κατηγορούν για… σφαγή, καταλαβαίνεις τα πάντα. Ποτέ. Ποτέ. Ούτε τώρα, ούτε πριν. Ποτέ δεν θα αντέξουν το 50-50, θεωρούν πως απαγορεύεται να μένουν με παίκτη λιγότερο στο γήπεδό τους και να δίνεται πέναλτι εις βάρος τους. Έτσι είναι αν έχεις μάθει στο 100-0. Οτιδήποτε λιγότερο σου μοιάζει με αδικία…
