Στην Μπενφίκα ο Ρουί Βιτόρια χρησιμοποιούσε πολλές φορές τον Ζόνας με τον Μήτρογλου ως επιθετικό δίδυμο. Μια φουλ επιθετική ομάδα, που πολλές φορές φόβιζε τον αντίπαλο. Που του έκανε ποδοσφαιρικό… μπούλινγκ. Μια ομάδα που έβαζε πολλούς παίκτες στην αντίπαλη περιοχή και σκόραρε με πολλούς τρόπους. Αυτό που είδαμε δηλαδή από τον Παναθηναϊκό στο δεύτερο ημίχρονο με τον ΟΦΗ. Τι έκανε ο Βιτόρια; Φόρτωσε την αντίπαλη περιοχή και τα… πέριξ αυτής με πολλούς παίκτες.
Η είσοδος του Σφιντέρσκι και το σχήμα που έφερνε πολύ σε 4-4-2, με τον Ιωαννίδη λίγα μέτρα πιο πίσω από τον Πολωνό, έδειξε από το πρώτο δευτερόλεπτο στον ΟΦΗ ότι θα περάσει ένα μαρτυρικό δεύτερο μέρος. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Βιτόρια κράτησε στο γήπεδο και Πελίστρι και Τετέ και Ουνάι, έβαλε τον Τσέριν που είναι πιο επιθετικογενής από τον Ζέκα. Έδειξε πρώτος ο προπονητής ότι πιστεύει σε αυτήν την ανατροπή, έκανε τους παίκτες να το πιστέψουν και τον κόσμο. Αρκούσε μια σπίθα και αυτή ήρθε στο γκολ του Πελίστρι.
Αυτό το γκολ είναι και το απόλυτο δείγμα του τι ήθελε να κάνει ο Πορτογάλος προπονητής. Η μπάλα άλλαξε πολλές φορές γύρω από την περιοχή και πέρασε από τα πόδια όλων. Πριν ο Ουναΐ περάσει την καταπληκική κάθετη στον Πελίστρι και αυτός σκοράρει. Όταν ήρθε το 1-2 τόσο νωρίς, όλοι αντιλαμβάνονταν που θα πάει το πράγμα. Αν ο Παναθηναϊκός έπρεπε να βάλει τέσσερα γκολ, θα έβαζε τέσσερα γκολ. Αν χρειαζόταν πέντε, θα έβαζε πέντε. Έβαλε τρία, έχασε πολλά ακόμα, έπαιξε ποδόσφαιρο που χαίρεσαι να βλέπεις και είχε πολλούς τρόπους για να μπαίνει στην αντίπαλη περιοχή. Από δεξιά με Βαγιαννίδη – Τετέ, από αριστερά με Πελίστρι – Μλαντένοβιτς, από τον άξονα με τον Ουναΐ και τους Ιωαννίδη – Σφιντέρσκι.
Για να επιστρέψουμε σε αυτά που λέγαμε στο ξεκίνημα, αυτό το δίδυμο έδειξε με το καλημέρα ότι μπορεί να κουμπώσει πολύ καλά. Ούτε με τον Γερεμέγεφ, ούτε με τον Σπόραρ μπορούσε να ταιριάξει ο Φώτης ως δίδυμο. Περισσότερο μπερδεύονταν και… έμπλεκαν ο ένας στη δουλειά του άλλου παρά μπορούσαν να κάνουν πράγματα που θα βοηθήσουν την ομάδα. Εδώ είναι διαφορετικά. Το επιβεβαιώνει και η φάση του 2-2, όταν ο Σφιντέρσκι δεν εκτέλεσε αλλά είδε την κίνηση του Ιωαννίδη και του έδωσε μισό γκολ για να σκοραρει σε κενή εστία.
Αυτό το δίδυμο μπορούμε να το δούμε από εδώ και πέρα σε πολλά ματς του Παναθηναϊκού, κυρίως με τις μικρότερες ομάδες. Εκείνες που θα παίζουν μαζική άμυνα, όπως έκανε ο ΟΦΗ το απόγευμα του Σαββάτου. Από το ξεκίνημα της αναμέτρησης θα μπορεί ο Βιτόρια να χρησιμοποιεί το Ιωαννίδης – Σφιντέρσκι και να κάνει πιο εύκολη τη ζωή του, ιδιαίτερα όταν θα έχει και τον Αράο διαθέσιμο για να κρατάει τις ισορροπίες στη μεσαία γραμμή.
Πάμε και στο αυριανό ντέρμπι. Για να είμαι ειλικρινής, εδώ που έχει φτάσει πλέον το πρωτάθλημα, αν μου έλεγαν να… επιλέξω με το ζόρι έναν στόχο θα θυσίαζα το Κύπελλο. Αλλά σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό δεν μπορείς να μιλάς για θυσίες. Θα πρέπει να πάει να τα παίξει όλα για όλα και κυρίως να δει τι έκανε στο ίδιο γήπεδο πριν από δέκα μέρες. Για να μην το ξανά κάνει. Ούτε φόβος χρειάζεται, ούτε πανικός όταν ο Ολυμπιακός πρεσάρει ψηλά, ούτε να μην υπάρχει θάρρος στην κυκλοφορία της μπάλας και στην ανάπτυξη.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει τον Ολυμπιακό να φοβηθεί όταν θα έχει την μπάλα, να ξέρει πως η ποιότητά του από τη μέση και μπροστά μπορεί να του δημιουργήσει ανεπανόρθωτη ζημιά. Και όχι να νιώθει ο ίδιος τι ζημιά μπορεί να πάθει από τον αντίπαλο. Ίσως πρέπει να δούμε μια διαφορετική σκέψη στην τακτική προσέγγιση του ντέρμπι σε σχέση με τις δύο ισοπαλίες που είδαμε μέσα στον Γενάρη σε αυτά τα ντέρμπι. Ίσως να χρειάζονται περισσότερα ρίσκα, από τη στιγμή που για να προκριθείς θα πρέπει να κερδίσεις.
