Αν εξαιρέσουμε ένα εικοσάλεπτο του Παναθηναϊκού στο ματς με τον Παναιτωλικό, όλο το υπόλοιπο διάστημα του αγώνα έμοιαζε με αγγαρεία. Από πλευράς των παικτών του τριφυλλιού. Αν κάποιος έβλεπε το παιχνίδι και δε γνώριζα σε ποια εποχή βρισκόμαστε, θα πόνταρε πως είναι είτε ξεκίνημα προετοιμασίας, είτε το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν που δεν έχει το παραμικρό βαθμολογικό ενδιαφέρον. Παίκτες χωρίς κίνητρο, με εξαίρεση 2-3, ομάδα που μοιάζει κουρασμένη όχι σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά.
Εκείνη η ήττα από τη Λαμία φαίνεται να έκανε περισσότερο κακό στον Παναθηναϊκό απ’ ότι κανείς θα πίστευε. Σαν μια μεγάλη εσωτερική πληγή που θα αργήσει να επουλωθεί. Μόνο που οι πράσινοι αυτή τη στιγμή δεν έχουν φτάσει στο τέλος της σεζόν τους. Και σε δύο μέρες υπάρχει ένα ματς το οποίο οφείλει να… ξυπνήσει ολόκληρο τον σύλλογο.
Η Φιορεντίνα δεν είναι Παναιτωλικός και το Conference League δεν μπορεί να μπει σε παρόμοια κουβέντα με το πρωτάθλημα. Εδώ όλα ξεκινούν από το μηδέν. Ο Παναθηναϊκός δυσκολεύτηκε απέναντι στην άσημη Βίκινγκουρ, όμως αυτό μένει πίσω. Ουσία έχει η πρόκριση. Αν θέλει να βρει κίνητρα για να συνεχίσει τη χρονιά του με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που είδαμε με τον Παναιτωλικό, αν θέλει να φτιάξει το κέφι το δικό του και του κόσμου του, πρέπει να παρουσιάσουν κόντρα στους Ιταλούς το καλύτερο πρόσωπό τους. Να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους.
Να αφήσουν ζωντανή την ελπίδα, τη φιλοδοξία, την… κάψα για τον επαναληπτικό της Φλωρεντίας. Να νιώσει και πάλι ο καθένας μέσα στον σύλλογο την αίσθηση του ισχυρού και του ότι υπάρχει μπροστά ένας ζωντανός στόχος που ουδείς μπορεί να αγνοήσει.
Δεν αντέχει ο Παναθηναϊκός να μπει στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν με μια ομάδα που δε θα έχει κίνητρα και θα μοιάζει να… βαριέται. Γιατί αν του συμβεί αυτό, κινδυνεύει στα Play Offs που είναι γεμάτα ντέρμπι να διαλυθεί ολοκληρωτικά.
