Μοιάζει σαν να ήταν χθες, αλλά έχουν περάσει 21 χρόνια από την ημέρα που έφυγε το 2004 από την ζωή ο Γιάννης Κυράστας. Και βύθισε στην θλίψη τους δικούς τους ανθρώπους, την οικόγενειά του και όλο τον κόσμο του αθλητισμού, μα πάνω από όλα τον κόσμο του Παναθηναϊκού.
Ο Κυράστας είχε κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Κοχώνες. Δεν κώλωνε πουθενά, ήταν ντόμπρος, σου έλεγε την αλήθεια κατάμουτρα και ήταν ασυμβίβαστος, αγύριστο κεφάλι που λέμε. Για αυτό και ήταν κορυφαίος σε ότι έκανε. Και σαν παίκτης, με μεγάλη καριέρα στον Ολυμπιακό και μετά στον Παναθηναϊκό, όπου δίδαξε την θέση του λίμπερο, όταν αγωνίστηκε στα τελευταία χρόνια της καριέρας του. Και μετά σαν προπονητής, όπου έκανε παπάδες με τον Παναθηναϊκό.
Πρωτάθλημα δεν πήρε, διότι του το στέρησε η παράγκα, την οποία πολέμησε όσο μπορούσε και την διέσυρε ουσιαστικά. Χρειάστηκαν να γίνουν όργια την περίοδο 1999-2000 για να χάσει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός, από τον Ολυμπιακό που είχε πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ. Τότε οι αρχηγοί των ομάδων αναγνώρισαν τον Παναθηναϊκό του Κυράστα, που τον ανέδειξαν την καλύτερη ομάδα της σεζόν και αυτό τα λέει όλα.
Όταν επέστρεψε για την δεύτερη θητεία του στον Παναθηναϊκό τον οδήγησε στο τσάμπιονς λιγκ σε πρόκριση από όμιλο με αντιπάλους την Αρσεναλ, την Σάλκε και την Μαγιόρκα, που τότε ήταν από τις κορυφαίες ομάδες σε Γερμανία και Ισπανία. Στη συνέχεια η διοίκηση Φιλιππίδη με τις ευλογίες του μεγαλομετόχου Γιάννη Βαρδινογιάννη τον ώθησαν σε παραίτηση μετά από μία ήττα από τον ΠΑΟΚ στην Λεωφόρο επειδή η ομάδα είχε μείνει πίσω στην βαθμολογία λόγω των τρομερών εμφανίσεων στην Ευρώπη, κάτι που είχε πει στην τότε διοίκηση ο Κυράστας από την αρχή της σεζόν(«για ένα δίμηνο θα έχουμε απώλειες στο πρωτάθλημα, αλλά στη συνέχεια η ομάδα θα επανέλθει και θα το διεκδικήσουμε μέχρι το τέλος» είχε πει ο Κυράστας στην διοίκηση).
Από την ημέρα, που έφυγε από τον Παναθηναϊκό δεν επέστρεψε στους πάγκους αν και πήγε να γίνει αυτό το 2003, όταν είχε πρόταση από την ΕΠΟ, αλλά τελικά έμεινε ο Ρεχάγκελ και έτσι ο Γιάννης δεν προπόνησε και πάλι ομάδα. Την πρωταπριλιά του 2004 έφυγε από την ζωή μετά από μεγάλη μάχη με ένα μικρόβιο και ιατρικό λάθος. Ηταν τεράστια η οδύνη τότε και ακόμα και σήμερα 21 χρόνια μετά είναι στις καρδιές μας, στο μυαλό μας.
Ο Κυράστας γούσταρε παίκτες, που το έλεγε η καρδιά τους, είχαν προσωπικότητα και οι παίκτες του, ειδικά οι Ελληνες τον λάτρευαν. Μας βλέπει από ψηλά, όπως είδε και την κούπα που σήκωσε η ομάδα το 2004 λίγους μήνες μετά τον θάνατό του με τους οπαδούς της ομάδας να φωνάζουν «αυτή η κούπα θα πάει στα άστρα, για τον Γιάννη Κυράστα».
Αν ζούσε σήμερα ο Γιάννης είμαι σίγουρος, ότι θα έλεγε στον Φώτη Ιωαννίδη: «Μπράβο ρε μάγκα, τέτοιους παίκτες θέλω, τέτοιον αρχηγό θέλω». Και ο Κυράστας αντιμετώπισε χυδαία επίθεση από τον Ολυμπιακό και τους φίλους του, αλλά τους έδινε απαντήσεις στο γήπεδο, με την δουλειά του. Το ίδιο κάνει και ο Φώτης. Βρίζουν χυδαία αυτόν, την κοπέλα του, την μητέρα του οι φίλοι του Ολυμπιακού και ο Φώτης απαντάει με πέντε γκολ σε ένα χρόνο στον Ολυμπιακό και πιάνει από τον γιακά τον προκλητικό Ροντινέι και του λέει με τον τρόπο του «κάντα αυτά αλλού εδώ στον Παναθηναϊκό δεν περνάνε». Ο Ροντινέι, που πριν εκτελέσει το πέναλτι ο Ιωαννίδης πάει δίπλα του και του λέει διάφορα και αμέσως έτρεξε ο Σιώπης, για να τον διώξει. Ο Ροντινέι, που μετά το γκολ του Ολυμπιακού πήγε και πανηγύρισε μπροστά στον Ιωαννίδη. Δεν ήξερε, δεν ρώταγε. Εκεί που τον έπιασε από τον γιακά ο Φώτης αν δει κανείς την φάτσα του Ροντινέι, θα καταλάβει κανείς ότι τα χρειάστηκε, για να το πω ευγενικά.
Και από την Κυριακή το βράδυ και όσα έκανε στον Φάληρο έχει αρχίσει ένας χυδαίος πόλεμος στον Φώτη από τους απέναντι και τα εξάπτερυγά τους και κάποια σκουπίδια, που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, όλη η ομάδα είναι στον πλευρό του Φώτη, που ναι δεν έπρεπε να αφήσει το περιβραχιόνιο κάτω, αλλά έπρεπε να το δώσει στον Βαγιαννίδη. Ελάτε όλοι στην θέση του με 300 σφυγμούς, με το γήπεδο για 90 λεπτά να τον βρίζει με χυδαίο τρόπο, με την κόκκινη κάρτα να την έχει πάρει για να σώσει την ομάδα του από το πέμπτο γκολ, με όλα αυτά και μετά ας καταλάβουμε ότι ωραία τα λέμε εμείς από τον καναπέ, αλλά όταν παίζεις μέσα είναι διαφορετικά.
Μακάρι όλος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού, να είχε τις κοχώνες, την προσωπικότητα του Φώτη. Σε μία κακή χρονιά, για τον ίδιο αγωνιστικά, κάτι που συμβαίνει σε όλους τους παίκτες, νιώθει που παίζει και δεν κωλώνει πουθενά, κάτι που οι απέναντι δεν το αντέχουν. Τέτοιους παίκτες πρέπει να τους στηρίζουμε και στην κακή τους και όχι να λέμε την κακία μας, την ειρωνεία μας τσιμπώντας στην προπαγάνδα των απέναντι. Με τον Φώτη μέχρι να σβήσει ο ήλιος…
