Ο Παναθηναϊκός έχει θέσει τα παιχνίδια με τη Ρέιντζερς ως απόλυτη προτεραιότητα. Και σωστά πράττει. Αυτού του είδους τα ματς μπορούν να «στρώσουν» τη σεζόν από το ξεκίνημα. Να την απογειώσουν. Ταυτόχρονα όμως, κρύβουν και τον κίνδυνο να φέρουν σοβαρούς τριγμούς από τα πρώτα κιόλας επίσημα παιχνίδια, λόγω της τεράστιας σημασίας και του διακυβεύματος που έχουν.
Οι μεταγραφές και η προετοιμασία δεν πρέπει να αφορούν μόνο τη Ρέιντζερς, αλλά ολόκληρη τη σεζόν κι όχι μόνο αυτή που μας έρχεται. Οπως έλεγε και μια ψυχή «δεν πρέπει να αποκτώνται παίκτες για 2-3 ματς αλλά για 2-3 χρόνια», έτσι λειτουργούν οι ομάδες που σέβονται τον εαυτό τους. Σαν γενικός κανόνας.
Είναι, ωστόσο, τόσο σημαντικά τα ματς με τη Ρέιντζερς που η προετοιμασία της ομάδας δείχνει ξεκάθαρα ότι είναι προσανατολισμένη στις διπλές αναμετρήσεις με τους Σκωτσέζους. Οι μεταγραφικές κινήσεις χωρίζονται σε «πριν» και «μετά» τη Ρέιντζερς, ενώ οι πιθανές πωλήσεις έχουν μετατεθεί για αργότερα, μετά τον δεύτερο προκριματικό γύρο. Λογικό και επόμενο.
Όποιος παίκτης αποκτηθεί τώρα, πρακτικά δεν θα έχει κάνει προετοιμασία — η ομάδα σε λίγες ημέρες μπαίνει σε ρυθμό αγώνων και η προετοιμασία τελειώνει στο ταξίδι για τη Γλασκώβη- συνεπώς ο χρόνος τελείωσε. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Ούτε δικαιολογίες.
Η ομάδα έχει τον ίδιο προπονητή με το φινάλε της περασμένης σεζόν, διατήρησε το μεγαλύτερο μέρος του βασικού της κορμού και με εξαίρεση τη θέση «10» διαθέτει δύο παίκτες σε κάθε θέση. Παρά ταύτα στο τελευταίο φιλικό επί αυστριακού εδάφους, η ομάδα εμφάνισε τις ίδιες αδυναμίες με τα προηγούμενα: ξεκάθαρη δυσκολία στη δημιουργία, έλλειψη φαντασίας και αδυναμία στο γκολ.
Η απουσία ενός δημιουργικού μέσου είναι πλέον κραυγαλέα. Ο Ουναΐ συνεχίζει να προπονείται με τη δεύτερη ομάδα της Μαρσέιγ, όμως όλα δείχνουν ότι δύσκολα θα τον ξαναδούμε στα πράσινα. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και για την κάλυψη του κενού του υπάρχουν ο Μπακασέτας και κατά συνθήκη οι Τετέ/Τζούρισιτς που πρωτίστως υπολογίζονται για τα φτερά.
Στο τέρμα, η μεταγραφική επιλογή που θα γίνει πρέπει να είναι για τη βασική θέση. Όχι ένας τερματοφύλακας για να συμπληρώσει την τριάδα, αλλά αυτός που θα πάρει τη φανέλα βασικού. Δεν χρειάζεται απλώς «ανταγωνισμός», αλλά ένας κίπερ με σταθερότητα, σωστές τοποθετήσεις, ψυχραιμία και ικανότητα στο χειρισμό της μπάλας με τα πόδια.
Στο ματς με τη Μπράγκα είδαμε λάθος από τον τερματοφύλακα και στα δύο γκολ. Στο πρώτο, η λάθος πάσα του Ντραγκόφσκι ήρθε να προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες γκέλες του Πολωνού, στο δεύτερο μπήκε στην εξίσωση και ο Λοντίγκιν. Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας έκανε σοφότερους. Το πρόβλημα στο «δέκα», η αδυναμία δημιουργίας από τον άξονα, η ανασφάλεια κάτω από τα δοκάρια, όλα ήταν ήδη γνωστά.
Αν πρέπει να κρατήσουμε τρία θετικά στοιχεία από το πιο πρόσφατο φιλικό με τη Μπράγκα, αυτά είναι το γκολ του Ιωαννίδη και η παρουσία των Πάλμερ-Μπράουν του Πελίστρι. Ο Ιωαννίδης είναι η βασική επιλογή στη γραμμή κρούσης. Χωρίς να μειώνεται η αξία και η προσπάθεια του Σφιντέρσκι, οι ρόλοι πρέπει να είναι διακριτοί για όσο διάστημα μεσολαβήσει μέχρι την πώλησή του στο εξωτερικό, εκτός αν επανεμφανιστεί το περυσινό φάντασμά του.
Ο Πάλμερ-Μπράουν αποδεικνύει ότι είναι ο πιο ισορροπημένος στόπερ (με απόσταση από τον δεύτερο) της ομάδας, τόσο ανασταλτικά (ψηλά, χαμηλά, δύναμη, ένας με έναν) όσο και με τη μπάλα στα πόδια, στο χτίσιμο του παιχνιδιού.
Ο Πελίστρι αξίζει, επιτέλους, αναβαθμισμένο ρόλο. Δεν έχει καμία ποδοσφαιρική λογική να θεωρείται εναλλακτική λύση. Είναι ποδοσφαιριστής επιπέδου βασικού rotation, χωρίς αμφιβολία. Διαθέτει μοναδικά στοιχεία σε σχέση με το υπόλοιπο έμψυχο δυναμικό: ταχύτητα, ποδοσφαιρική προσωπικότητα, ένστικτο. Όπλα πολύτιμα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όπου οι γρήγοροι, διεισδυτικοί παίκτες που περνάνε στο «ένας εναντίον ενός», κάνουν τη διαφορά.
Αν το δούμε απλά: στα λεπτά που αγωνίστηκε ο Πελίστρι, ο Παναθηναϊκός έδειξε το καλύτερό του πρόσωπο στα φιλικά. Δεν είναι τυχαίο. Δεν ήρθε απλώς η ώρα να τον δούμε ως βασική επιλογή για τα άκρα της μεσοεπιθετικής γραμμής. Εχει ήδη αργήσει η ώρα.
