Η πρώτη ήττα με τον Χρήστο Κόντη στον πάγκο του Παναθηναϊκού ήρθε σαν κρύο ντους. Οχι γιατί δεν ήταν στατιστικά πιθανή, αλλά γιατί ήρθε να υπενθυμίσει κάτι βαθύτερο: πως οι πληγές του συλλόγου δεν γιατρεύονται με ένα μαγικό ραβδί και δη μέσα σε δυο εβδομάδες.
Ο Κόντης μπήκε στη φωτιά με αξιοπρέπεια, φιλοδοξία και πρόθεση να επαναφέρει μια νορμάλ κατάσταση στα αποδυτήρια. Όμως το σοκ της ήττας πιστοποίησε ότι το πρόβλημα δεν είναι συγκυριακό. Είναι δομικό, διαχρονικό και ξεκινά – αυτονόητα όσο και σαδιστικά- από ψηλά. Την κορυφή.
Για περισσότερο από μια δεκαετία, ο Παναθηναϊκός χτίζει και γκρεμίζει πάνω σε σαθρά θεμέλια. Κάθε νέο ξεκίνημα συνοδεύεται από λόγια για «επανεκκίνηση» και «οργάνωση», αλλά στην πράξη η ομάδα πληρώνει ξανά και ξανά την απουσία σχεδίου, συνέπειας και ποδοσφαιρικής λογικής. Κανένας προπονητής, όσο ικανός κι αν είναι, δεν μπορεί να σβήσει σε δεκαπέντε μέρες ή σε έναν μήνα τα λάθη ετών.
Ο Γιάννης Αλαφούζος κουβαλά την ευθύνη αυτής της ασυνέπειας και της αντιποδοσφαιρικής κυκλοθυμίας. Είναι αδιαμφισβήτητο.
Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται απλώς έναν άνθρωπο να υποδυθεί τον σωτήρα, αλλά έναν οργανισμό που θα λειτουργεί με επαγγελματισμό, συνέπεια και μακροπρόθεσμο πλάνο. Όταν κάθε προπονητής ξεκινά από το μηδέν, χωρίς σταθερή βάση και χωρίς ξεκάθαρο ποδοσφαιρικό όραμα, τότε το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Ο Χρήστος Κόντης δεν είναι μάγος — και ευτυχώς δεν προσποιείται πως είναι. Κανένας προπονητής δεν είναι.
Η δουλειά του δεν είναι να κρύψει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αλλά να τα αναδείξει και να τα διορθώσει βήμα-βήμα. Η ήττα μπορεί να πονά, αλλά ίσως να είναι και το πρώτο μάθημα για όλους όσους πίστεψαν ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν σε δεκαπέντε ή τριάντα μέρες.
Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται άλλο «σοκ». Χρειάζεται δουλειά, σταθερότητα και αλήθεια. Γιατί — όπως έγραψε κάποτε ο ποιητής — «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή». Και για να ξαναβγεί ο πράσινος ήλιος στο προσκήνιο, πρέπει πρώτα να χτιστούν γερά θεμέλια, όχι επικοινωνιακές ψευδαισθήσεις.
