Νοέμβριο μήνα και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο -8 από την κορυφή(αν πάρει το ματς με τον ΟΦΗ), με τον έκτο προπονητή σε λιγότερο από δύο χρόνια στον πάγκο του και σε μία φάση αλλαγής στον εντελώς λάθος τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε διοικητικά και ποδοσφαιρικά. Μία κατάσταση που πονά πολύ και κάνει τον κόσμο να υποφέρει, έναν κόσμο που αξίζει τα καλύτερα και όχι να βλέπει την ομάδα του να κάνει μάγκα τον κάθε Μπέο.
Ακόμη μία φορά ο σύλλογος βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, πολύ μακριά από το ιδανικό, το οποίο υπάρχει στους ανταγωνιστές του τίτλου, οι οποίοι έχουν συνέχεια και συνέπεια στο αγωνιστικό τους σχέδιο και όχι μόνο.
Η ήττα από τον Βόλο στο Πανθεσσαλικό ήρθε να αναδείξει όλες τις γνωστές παθογένειες του οργανισμού και να επαναφέρει την εσωστρέφεια σε μία ομάδα που αδυνατεί φέτος να διατηρήσει ένα καλό κλίμα από το τέλος του καλοκαιριού και μετά. Παρά τα λεφτά που έχουν επενδυθεί τα τελευταία δύο χρόνια, το Τριφύλλι δεν μπορεί να ”χτίσει” μια καλή ομάδα, καθώς οι περισσότερες ποδοσφαιρικές αποφάσεις αποδεικνύονται λανθασμένες.
Η συζήτηση για τον Παναθηναϊκό θα έπρεπε να τελειώνει στο ”6 προπονητές σε 2 χρόνια”. Και μετά να συζητάμε για οτιδήποτε άλλο, άσχετο με το ποδόσφαιρο.
Δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και σημασία έχει το από εδώ και πέρα, αρκεί φυσικά η διοίκηση του συλλόγου να έμαθε από τα τεράστια ποδοσφαιρικά της λάθη. Ο ερχομός του Μπαλντίνι και η κοινή ποδοσφαιρική λογική που έχει εφαρμόσει σε μια σειρά από σημαντικά ζητήματα δείχνει μια σωστή κατεύθυνση. Δυστυχώς δεν υπάρχει ποδοσφαιρικό δικαστήριο για να λογοδοτήσουν οι επικίνδυνοι που διαχειρίστηκαν αυτά τα μπάτζετ και δεν άφησαν πίσω τους τίποτα σοβαρό.
Στο τέλος της ημέρας, ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του πάρα πολύ δουλειά για να φτάσει εκεί που ήταν πριν δύο χρόνια, δηλαδή να έχει μια καλή ομάδα που θα διεκδικεί μέχρι τέλους τους τίτλους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από την υπομονή αλλά για να ψηθεί ο κόσμος και να δημιουργηθεί μια κατάσταση στήριξης, θα πρέπει να βλέπει κάτι, αποτελέσματα δηλαδή και μια καλή ομάδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και όχι κακομαθημένα που δεν μπορούν να τελειώσουν σωστά μια φάση και νιώθουν, με την ευθύνη του οργανισμού, πως για πάντα φταίνε όλοι οι άλλοι…
