Η αντίδραση του Παναθηναϊκού αμέσως μετά την απρόσμενη και μάλλον άδικη ήττα στον Βόλο ήταν εξαιρετική. Διπλό στη Σουηδία κόντρα στη Μάλμε το βράδυ της Πέμπτης, νίκη στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, σπάζοντας το αήττητο του αντιπάλου του στο πρωτάθλημα. Μέσα σε τρεις μέρες δύο πολύ μεγάλες νίκες οι οποίες μάλιστα ήρθα εν μέσω πολλών προβλημάτων: ο Παναθηναϊκός έπαιξε την Κυριακή χωρίς να έχει «καθαρό» δεξί μπακ και αναγκάστηκε να κάνει αλχημείες, είχε μόλις ένα σέντερ φορ διαθέσιμο και μάλιστα τον τρίτο στην ιεραρχία, έχασε νωρίς έναν από τους καλύτερους παίκτες του στο ντέρμπι, τον Κυριακόπουλο, ο Πελίστρι δεν ήταν έτοιμος για να παίξει πολλή ώρα, όπως και ο Μπακασέτας.
Το να καταφέρνεις να πάρεις ένα μεγάλο ντέρμπι με τόσα προβλήματα, με την κούραση από ένα απαιτητικό ματς την Πέμπτη και ένα ταξίδι, απέναντι σε έναν αντίπαλο που ερχόταν σε φουλ φόρμα και με όλα τα όπλα του διαθέσιμα, έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία. Και δείχνει πως σιγά σιγά ο Παναθηναϊκός καταφέρνει να μπει σε μια σταθερότητα, να γίνεται ομάδα, να βρίσκει σταθερές. Μόνο εύκολη δεν είναι η διαδικασία. Θα υπάρχουν πολλά σκαμπανεβάσματα και ο Ράφα Μπενίτεθ θα χρειαστεί πολύ χρόνο και μεταγραφές για να καταφέρει να το… στρώσει το πράγμα. Αλλά νίκες σαν αυτές με Μάλμε και ΠΑΟΚ θα του κάνουν πιο εύκολο τον δρόμο.
Γιατί θα τον διατηρούν μέσα στους στόχους και όσο διατηρείται ο Παναθηναϊκός μέσα στους στόχους παραμένει ακέραιο και το κίνητρό του για όλα. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι στο χέρι του και τα δύο εντός έδρας ματς που έρχονται είναι η μεγάλη του ευκαιρία. Αν καταφέρει να τα πάρει τότε σχεδόν δεδομένα θα βρίσκεται και μετά τον Γενάρη στην Ευρώπη.
Στο πρωτάθλημα έχει πετάξει βαθμούς που θα μπορούσαν να ήταν δικοί του, σε ματς όπως με τον Άρη, με τον Βόλο, ακόμα και με τον Ολυμπιακό όπου δέχτηκε την ισοφάριση στο φινάλε. Μια νίκη σε ντέρμπι είναι σημαντική, αλλά δεν αρκεί για να επιστρέψει. Χρειάζεται ένα καλό σερί προκειμένου να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο μέχρι το φινάλε του πρώτου γύρου και να μπει ξανά στην κουβέντα. Προς το παρόν είναι πολύ νωρίς αφού η απόσταση που τον χωρίζει από την κορυφή που είναι και ο στόχος είναι στους δέκα βαθμούς. Ή στους εφτά αν πάρει το ματς που δεν έχει παίξει. Είναι πολλοί και δεν καλύπτονται εύκολα.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτό που μου άρεσε στο παιχνίδι απέναντι στον ΠΑΟΚ είναι η νοοτροπία της ομάδας που έβγαλε ο Παναθηναϊκός. Το παιχνίδι αντιμετωπίστηκε σαν… τελικός, ο Ζαρουρί είχε δηλώσει δύο μέρες πριν ότι ο Παναθηναϊκός προετοιμάζεται για «πόλεμο» και κάπως έτσι εμφανίστηκε στο γήπεδο. Με το μαχαίρι στα δόντια. Κατάφερε να ακυρώσει για ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο τη δημιουργία του ΠΑΟΚ, έχοντας ένα εξαιρετικό πλάνο με πολλές βοήθειες στους αντίπαλους ακραίους και με τον Κωνσταντέλια να βρίσκει πολλά σώματα μπροστά του. Μια φορά πήρε την μπάλα στο ένας με έναν και σημείωσε ένα υπέροχο γκολ.
Αυτή η ακύρωση του επιθετικού παιχνιδιού του ΠΑΟΚ απλοποίησε τα πράγματα για τον Παναθηναϊκό στο μεσοεπιθετικό κομμάτι. Σημείωσε δύο γκολ, θα μπορούσε να πετύχει τουλάχιστον ένα ακόμα αφού εκείνος είχε τον έλεγχο και τις ευκαιρίες στο πρώτο μέρος. Αλλά ακόμα και όταν δέχτηκε γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, ακόμα και όταν η κούραση άρχισε πλέον να εμφανίζει τα σημάδια της, ο Παναθηναϊκός δεν απειλήθηκε ουσιαστικά από τον αντίπαλό του. Μόλις εφτά τελικές είχε ο ΠΑΟΚ συνολικά, μόλις μία στην εστία.
Είναι μια νίκη πολύ σημαντική που στέλνει τον Παναθηναϊκό με ηρεμία στη διακοπή του πρωταθλήματος. Και δίνει το δικαίωμα στον Μπενίτεθ για πρώτη φορά να δουλέψει με χρόνο, χωρίς να έχει το ένα ματς πίσω από το άλλο. Οφείλει να το εκμεταλλευτεί και να παρουσιάσει μια ομάδα όπως εκείνος τη θέλει στη συνέχεια.
