Πρωτίστως τα του οίκου του

Ο Γιάννης Αναστασίου παρουσιάστηκε την άνοιξη ως ο άφθαρτος, φιλόδοξος προπονητής μ’ ελληνική ταυτότητα, αλλά ευρωπαϊκή νοοτροπία, που «όλο και κάτι θα έχει πάρει απ’ τη συνύπαρξή του με τον μεγάλο θεωρητικό, Χενκ Τεν Κάτε»! Οι μαζεμένες γκέλες με Πλατανιά, Βέροια, Πανιώνιο κατέδειξαν πόσο σιδερένιο στομάχι διέθετε ο κόουτς, πέφτοντας κατευθείαν στα βαθιά χωρίς σωσίβιο, έτοιμος να υποδεχθεί ψύχραιμα την γκρίνια του Τύπου, το «στράβωμα» των οπαδών, το άγχος των πιτσιρικάδων που στο ξεκίνημα ήταν αναμενόμενο να αισθάνονται ασήκωτο το βάρος της φανέλας.

Σε τοπ συλλόγους που βιώνουν χρόνιες κρίσεις οι φίλαθλοι καταντούν παρελθοντολάγνοι, οι δημοσιογράφοι δίνουν έμφαση στα προβλήματα κι οι παίκτες νιώθουν μεγαλύτερο βάρος στο να υπερβούν τις προσδοκίες. Ο προπονητής ,όμως, οφείλει να είναι ορθολογιστής, χωρίς καν να εξετάζει το σήμερα αλλά με το βλέμμα διαρκώς στραμμένο στο ΜΕΛΛΟΝ. Τα μεγαλόπνοα σχέδια άλλωστε που βασίζονται στην πρόοδο κι όχι την αγορασμένη (μέσω ρευστότητας) ποιότητα απαιτούν χ-ρ-ό-ν-ο!

Τον Οκτώβρη η σπουδή του «Ολλανδού» να ηρεμήσει τον Γιάννη Αλαφούζο μετά τις «στραβές» (όταν είχε αρχίσει ν΄ ακούγεται το όνομα του Γιώργου Δώνη) τονίζοντάς του πως δεν υπάρχει περίπτωση το project να μην εξελιχθεί, ήταν χαρακτηριστική. Το οικοδόμημα άντεξε τους  τριγμούς, εξελίχθηκε κι έχει «ψήσει» το (παραδοσιακά δύσκολο) κοινό του πως τα καλύτερα είναι μπροστά. Την καινούργια περίοδο η διαφορά του τριφυλλιού απ’ τους ανταγωνιστές θα είναι ο χρόνος όπου οι ποδοσφαιριστές θα έχουν δουλέψει όλοι μαζί, ας μην λησμονούμε ότι ο κόουτς το καλοκαίρι έκανε τρεις (!) προετοιμασίες, ξεκίνησε με την…πενταήμερη εκδρομή, κατόπιν μπήκαν οι πρώτοι ξένοι και το τιμ μαζεύτηκε (με Πράνιτς, Κλωναρίδη, Φιγκερόα) λίγο πριν αρχίσει το πρωτάθλημα. Τον χρόνο όταν τον αξιοποιείς τον έχεις σύμμαχο, ενώ την ίδια ώρα οι άλλοι θα έχουν σκοτούρες που θα πρωτοβολέψουν τις καραβιές δανεικών, ο ΠΑΟΚ θα ετοιμάζεται να «στείλει» το μισό ρόστερ κι ο Ατρόμητος θα δει τους βετεράνους του να βάζουν άλλο ένα έτος στην πλάτη.

Φέτος μας άρεσε που ο κόουτς δεν παγιδεύτηκε σε παθογένειες περασμένων χρόνων. Πέρσι π.χ ο χειρότερος ΠΑΟ της ιστορίας όχι μόνο έμεινε αήττητος κόντρα στον Ολυμπιακό, αλλά αδικήθηκε κατάφωρα απ’ τις δύο ισοπαλίες! Εύκολα θα μπορούσε η στρατηγική εκείνων των ντέρμπι (προσοχή στην άμυνα, «σφιχτό» κέντρο) ν’ αποτελέσει «πιλότο» για τα ζόρικα παιχνίδια, όμως σου δινόταν η εντύπωση ότι το τριφύλλι από την 1^η αγωνιστική δεν έπαιζε τόσο για να κερδίσει αλλά για να πειστούν οι πιτσιρικάδες πως η συνταγή-δεν μπορεί!-θα έχει αποτελέσματα! Με  αντιπαραγωγικό στυλ παιχνιδιού (ανέκαθεν ξένο προς την ιδιοσυγκρασία του κλαμπ) το πολύ-πολύ να γλιτώσεις από διασυρμούς (θυμάστε  τα «κόκκινα» ΜΜΕ να ζητούν «τεσσαροπεντάρες»;), αλλά σπάνια οδηγεί σ’ ΕΜΦΑΤΙΚΕΣ νίκες σαν αυτές στο Φάληρο και στον τελικό. Χωρίς τέτοιες ο ΠΑΟ ίσως εξακολουθούσε να παραμένει δέσμιος των φόβων του που μπόλιασαν ως το μεδούλι την προηγούμενη γενιά του, μ’ αποτέλεσμα στη θέα της ερυθρόλευκης κάμποσες …«ιερές αγελάδες» να τα κάνουν πάνω τους!

Τον Σεπτέμβρη η καχυποψία για την επιμονή στον Ζέκα (στις πρώτες του συμμετοχές ήταν ΑΠΑΙΣΙΟΣ), το…βάδην του Μέντες, η επιλογή  Αμπέιντ για ρόλο επιτελικού, θα μπορούσε να δημιουργήσει σύγχυση και ντόμινο ανασφάλειας, όχι όμως στον προπονητή που πίστευε στο έργο του. Θυμάστε ποτέ άλλοτε τον ΠΑΟ να έχει να επιδείξει τόσους πολλούς βελτιωμένους ποδοσφαιριστές, ικανούς να αποδώσουν σε πολλούς ρόλους; Π.χ τι προσπαθεί να κάνει ο κόουτς εσχάτως με τον Μέντες σε ρόλο στόπερ; Μα ν’ αυξήσει τον μ.ό τεχνικής αν κι έχουμε την εντύπωση πως το αληθινό μυστικό του συλλόγου δεν είναι το πάσινγκ γκέιμ αλλά οι επιταχύνσεις των ακραίων και τα γρήγορα «1-2» έξω απ’ την περιοχή του αντιπάλου. Εκεί ξεκινούν οι εφορμήσεις του Ζέκα (αν είχε και καλά τελειώματα πολύ απλά δεν θα έπαιζε στην Ελλάδα), τα σπριντ Κλωναρίδη, Καρέλη, οι «ποικιλίες» του Πέτριτς (θυμηθείτε τη φάση του 1-0 με τον ΟΦΗ στο κύπελλο), το ποδοβολητό του Αμπέιντ (δεν έχουμε ξαναδεί πιο «χτιστούς» τετρακέφαλους σε «εικοσάρη»), τα…χωσίματα του Ατζαγκουν, τα «γούστα» του Μπεργκ που ορμά κατά μέτωπο με και χωρίς μπάλα!

Κόντρα σε θεωρίες που μας ρήμαξαν την αισθητική από το 1997 (μ’ ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις προπονητών) ο Αναστασίου ελάχιστη σημασία έδωσε στον περιορισμό του αντιπάλου, αλλά κοίταξε πρωτίστως τα του οίκου του! Η λογική «προσεκτικά στην άμυνα και βγαίνουμε στη κόντρα» συνήθως είχε δραματική επίπτωση στο επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού κι εν κατακλείδι «αχρήστευε» παίκτες! Σαν σήμερα θυμόμαστε την αμπελοφιλοσοφία για το αν χωρούν μαζί στο ίδιο σχήμα Εκι -Σανμαρτεάν (2004), έχουμε την εντύπωση πως αν ο Σουμ το τολμούσε (!) στα παιχνίδια της Λεωφόρου δεν θα μετράγαμε πόσοι ήταν στο γήπεδο αλλά…έξω από αυτό, αφού ειδικά ο Ρουμάνος ήταν παίκτης που για πάρτη του και μόνο πανεύκολα πλήρωνες εισιτήριο!

Φέτος ο Παναθηναϊκός (ευτυχώς) άλλαξε τροπάρι παίζοντας άμυνα, επιτιθέμενος…Το 90% των σωματείων στην Ελλάδα σε περιμένουν χαμηλά, ελπίζοντας στην αντεπίθεση που θα βγάλουν με 2-3 παίκτες. Στη θεωρία εύκολο να το ζητάς, αλλά απέναντι σε σύνολο που κάνει κοντά 70% κατοχή μπάλας και τα κεντρικά του χαφ δεν έχουν πρόβλημα να βαρέσουν (Αμπέιντ, Λαγός) δύσκολα εφαρμόζεται όχι γιατί δεν γίνεται, αλλά επειδή δεν σε παίρνει ο χρόνος!