Καλά που υπάρχει κι ο Ζέκα
Τα πράγματα θα ήταν χειρότερα βαθμολογικά αν ο Πορτογάλος δεν έκανε φουριόζικο μπάσιμο στη σεζόν.
Ο Αμπέντ στη Νιουκάστλ, ο Ατζαγκούν χωρίς αυτοπεποίθηση, ο Μπούι εκτός κλίματος, ο Μέντες πιο πολύ στα μετόπισθεν (ως παρτενέρ του «Σίφο») παρά μπροστά, πάλι καλά να λέμε που μπήκε φορτσάτος στη σεζόν ο Κάρλος Ζέκα (σε αντίθεση με πέρσι τέτοιες μέρες που δεν βλεπόταν) κι η ομάδα έχει κάνει έστω μία νίκη.
Χωρίς την ωραία προσπάθεια του αρχηγού που έφερε την κεφαλιά-δυναμίτη του Πέτριτς με τον Πανιώνιο τώρα το πολύ να είχαμε δύο πόντους (χωρίς να υπολογίζουμε τα σφάλματα της διαιτησίας στις αναμετρήσεις με Λεβαδειακό, Καλλονή). Χειρότερο ξεκίνημα κι από πέρσι δηλαδή όταν οι απαιτήσεις ήταν χαμηλές λόγω του πειράματος με τους μικρούς από την ακαδημία και τους ξένους- στοιχήματα. Με τους περισσότερους χαφ ακόμα να «ψάχνονται» (λογικό αν δούμε σε τι ημερομηνία είμαστε), προκαλεί άγχος τι θα συμβεί αν και ο «κάπτεν» βρεθεί σε «μαύρο» φεγγάρι.
Ήρθε και νωρίς η εκτός έδρας ήττα πάνω που πηγαίναμε να πιστέψουμε ότι ο περσινός βραχνάς μακριά απ’ τη Λεωφόρο (τουλάχιστον στις αρχές) εξαλείφθηκε. Καλά παιχνίδια έκανες σε Λιέγη, Δανία, είχες ατυχία/αστοχία με Λεβαδειακό, ε, μετά ήρθε η γκέλα απ’ το «χωριό» και πολύς κόσμος ξενέρωσε.