Νισάφι πια

Σας βαρεθήκαμε κύριοι! Μα την Παναγία δηλαδή. Νισάφι πια! Δεν μπορείτε να κάνετε καλά τα παλικάρια σας; «Παραιτηθείτε»! Μα πώς θα μου πείτε; Εύκολο είναι να συγκρατήσεις τα παιδιά που… βράζει το αίμα τους; Να μην πετάξουν και ένα μπουκάλι, μια φωτοβολίδα, ένα κάθισμα βρε αδελφέ. Έτσι για να το γλεντήσουν. Μα τέτοια νίκη να μην τη χαρούν; Διότι έτσι το γλεντάμε κύριοι εμείς στο Ελλάντα.   Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αδικήθηκε η ομάδα μας.

Όχι. Δεν αποτελεί προϋπόθεση για να τα σπάσουμε. Μην μπερδεύεστε. Άμα γουστάρουμε να τα κάνουμε γης μαδιάμ θα τα κάνουμε. Είτε κερδίσουμε, είτε χάσουμε. Δικαιολογία βρίσκουμε στο άψε σβήσε. Εμ τι νομίσατε; Μα είμαστε σοβαροί; Θα ασχοληθούμε με την πρόκριση του Παναθηναϊκού στον τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ και με τον Γιάνκοβιτς, ή με τη νίκη της ομάδας του Γιάννη Αναστασίου επί του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο; Ποιος ασχολείται; Εδώ μέχρι και ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να αφήσει για λίγο τη Μέρκελ και να ασχοληθεί με τους ταραξίες.

ΚΑΤΑΝΤΙΑ! Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει το χάλι. Να ασχολείται όλη η αθλητική κοινότητα και όχι μόνο με μερικές 100άδες ανεγκέφαλους. Έλεος. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι δεν μπορούν να τους περιορίσουν οι ίδιες οι ομάδες. Δε μπορεί να μην ξέρουν ποιοι είναι αυτοί που δημιουργούν κάθε φορά τα επεισόδια. Οι ίδιοι και οι ίδιοι είναι στην πλειοψηφία τους.

Κόψτε τους το γήπεδο. Μην τους ξαναεπιτρέψετε την είσοδο. Αλλιώς μην παραπονιέστε και ζητάτε μονίμως από την Πολιτεία να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Δεν μπορείτε; Κάντε όλα τα ματς κεκλεισμένων των θυρών. Απλά πράγματα.

ΥΓ: Αλλά πώς να περιμένουμε προκοπή και αποτελέσματα από ανθρώπους που δεν μπορούν να συγκρατηθούν ούτε σε μια αίθουσα συνεδριάσεων. Στο γήπεδο θα επιβάλλουν την τάξη;

ΥΓ2: Ας πάρουν κάποια στιγμή πρωτοβουλία και οι ίδιες οι ομάδες. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Ας σηκωθούν να φύγουν από το γήπεδο, όταν ο αγωνιστικός χώρος μετατρέπεται σε ρινγκ. Ας προστατεύσουν τον εαυτό τους και το ίδιο το άθλημα.

ΥΓ3: Φυσικά το πρόβλημα της βίας δεν είναι μονοδιάστατο. Έχουν γίνει χιλιάδες αναλύσεις. Αλλά ας γίνει κάποια στιγμή η αρχή από κάπου…

Ρούλα Στεφανάκη Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει, λέει o λαός και η Ρούλα πιστεύει ότι της ταιριάζει γάντι. Η δημοσιογραφία δεν ήταν στα σχέδιά της, ούτε γεννήθηκε με το όνειρο να γίνει δημοσιογράφος. Ααα… να τα λέμε! Στα σχέδιά της ήταν να σπουδάσει και βλέπουμε. Όπως και έγινε. Πέρασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας (ουδεμία σχέση με τη δημοσιογραφία φυσικά) πήρε και βεβαίωση ότι μπορούσε να διδάξει, όμως το συγκεκριμένο χαρτί, καταχωνιάστηκε κάπου στο αρχείο της, διότι πολύ απλά βρέθηκε στο δρόμο της το Sportime! Το μεγάλο της σχολειό της δημοσιογραφίας. Μια δεκαετία στο Sportime έκανε ρεπορτάζ μπάσκετ, ώσπου πιστεύει… το έμαθε πια το «παλιό-επάγγελμα». Στη συνέχεια εργάστηκε στο Derby, όπου βίωσε μια ακόμη ξεχωριστή εμπειρία, σύντομη μεν, αλλά πολύ ιδιαίτερη με εξαιρετικούς συναδέλφους με κάποιους εκ των οποίων εχει τη χαρά να ξανασυνεργαστεί (βλ. Γιάννη Αβραμίδη), εδώ στο Panathinaikos24. Και βέβαια δεν ξεχνάει το πέρασμά της και από το Onsports, από το οποίο επίσης έχει πολύ όμορφες στιγμές να θυμάται..